Δημήτρης Καπράνος Εφημερίδα Εστία
Γιά μία ακόμη φορά «πέφτουμε από τά σύννεφα» καί μέ πηχυαίους τίτλους αναφερόμεθα στά «Παιγνίδια» της Ιταλίας μέ τήν Τουρκία, μέ αφορμή τήν «τριμερη» (όχι καί τόσο τρομερή) συνάντηση μεταξύ Ερντογάν, Μελόνι καί ενός τύπου πού «τό παίζει» Πρωθυπουργός ενός ανύπαρκτου κράτους, πού κάποτε ηταν η Λιβύη.
Γιατί, άραγε, απορουμε; Πότε η Ιταλία στήριξε οποιοδήποτε ελληνικό συμφέρον; Πότε η Ιταλία δέν μας θεωρουσε ανταγωνιστικό έθνος στήν Μεσόγειο; Πότε η Ιταλία έκρυψε τόν φθόνο της απέναντί μας, αφου γνωρίζει καλά ότι όλος ο «ρωμαϊκός πολιτισμός» ειναι αντίγραφο του ελληνικου, ότι η «Αναγέννηση» έχει τό άρωμα του Βυζαντίου, ότι εδάφη της αποκαλουνται ακόμη «Μάγκνα Γκρέτσια»;
Ξεχάσαμε ότι η ιταλική εξουσία ειχε απαγορεύσει στούς απογόνους των Ελλήνων στά χωριά της Καλαβρίας νά μιλουν τά «γκρεκάνικα»;
Ξεχάσαμε ότι η Ιταλία ηταν (μέ σεγκόντο τήν Αυστρία) εκείνη πού συνέβαλε τά μέγιστα στήν ίδρυση αλβανικου κράτους, μέ σκοπό νά αποδυναμώσει τήν Ελλάδα, πού εκεινα τά χρόνια (λίγο πρίν τόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) ειχε υπερδιπλασιάσει τά εδάφη της; Ξεχάσαμε τήν στάση της Ιταλίας στά γεγονότα του 1922;
Ξεχάσαμε ότι στά εδάφη πού ειχε κατακτήσει, στήν Μικρά Ασία, εξέθρεψε καί εκπαίδευσε κεμαλικά στρατεύματα καί εξόπλισε μέ βαρύ οπλισμό τούς κεμαλικούς;
Ξεχναμε ότι μέ τήν στάση της συνέβαλε ιδιαίτερα στήν «Μικρασιατική Καταστροφή»; Μπορει κανείς νά ξεχάσει ότι οι Ιταλοί ηταν εκεινοι πού κήρυξαν τόν πόλεμο στήν Ελλάδα τό 1940 καί κατατροπώθηκαν, καθώς οι Έλληνες πέταξαν τίς απαστράπτουσες ιταλικές μεραρχίες στήν θάλασσα;
Ξεχάσαμε ότι στήν εφιαλτική Κατοχή (1941-1944) οι Ιταλοί ειχαν ενεργότατη συμμετοχή, ασχέτως του εάν, λόγω του «ούνα φάτσα – ούνα ράτσα», τούς έχουμε σχεδόν απαλλάξει, ενω σέ πολλές περιπτώσεις ησαν σκληρότεροι των Γερμανων;
Βεβαίως, υπηρξαν Ιταλοί πού στήριξαν τήν Ελλάδα, αλλά ησαν περιπτώσεις μεμονωμένες. Χωρίς νά αρνηθουμε τό γεγονός του ότι μοιραζόμαστε τήν μεσογειακή ταυτότητα, έχουμε καί οι δύο λαοί έντονη πολιτισμική κληρονομιά από τήν αρχαιότητα, ακόμη καί κοινές επιρροές στήν τέχνη, μουσική καί διατροφή, στήν πολιτική οι Ιταλοί δέν ησαν ποτέ φιλέλληνες… Από τήν άλλη πλευρά, είμεθα καί οι δύο μέλη της ΕΕ καί του ΝΑΤΟ, έχουμε στενή συνεργασία σέ ενεργειακά, τουριστικά, εκπαιδευτικά καί εμπορικά θέματα, ενω τά τελευταια χρόνια υπάρχει γενικά θετικό κλιμα, ιδίως μέσω κοινων στόχων σέ ευρωπαϊκά ζητήματα, όπως η μεταναστευτική πολιτική.
Κι έρχεται τώρα η σινιόρα Μελόνι καί παίζει τό δικό της, περίεργο καί παράξενο, παιγνίδι, λές καί ο Ερντογάν δέν στέλνει τούς παράνομους μετανάστες στά ελληνικά νησιά, αλλά στήν Σικελία!
Νά μήν ξεχναμε επίσης ότι η Ιταλία κατέλαβε τά Δωδεκάνησα, επί Οθωμανων, καί δέν τά απέδωσε στήν Ελλάδα μετά τόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκαλωντας ένταση.
Καλή, λοιπόν, η Ιταλία, καλές οι σχέσεις, αλλά αυτό τό φλέρτ της Μελόνι μέ τόν Ερντογάν δείχνει ότι η σινιόρα θεωρει -όπως καί ο Μουσολίνι- τήν Ελλάδα «παρακατιανή» μεσογειακή δύναμη.
Επειδή συμπαθουμε τήν Μελόνι, ως γυναικα Πρωθυπουργό, της συνιστουμε νά διαβάσει περισσότερο Ιστορία καί νά ζητήσει νά της βάλουν νά ακούσει τό γκρεκάνικο τραγούδι «Άντρα μου πάει»…
Λυπάμαι αλλά το κείμενο έχει ανακρίβειες και δείχνει πως ο συντάκτης δε γνωρίζει τη χώρα. 1. Τα περί ρωμαϊκού πολιτισμού και των Ιταλών είναι η πρώτη. Αυτή ήταν μια εφεύρεση του φασισμού που ενταφιάστηκε με την πτώση του, ουδείς σήμερα πιστεύει πως είναι απευθείας απόγονος των Ρωμαίων, φυσικά εδώ έχουμε κολλήσει και λόγω άγνοιας το επαναλαμβάνουμε κάθε τόσο. Ούτε φυσικά μας φθονούν για την προέλευση του Ρωμαϊκού πολιτισμού, σας διαβεβαιώ ότι ουδείς ασχολείται σήμερα με τέτοια ζητήματα (ούτε καν οι ακροδεξιοί). 2. Η ιταλική εξουσία είχε απαγορεύσει τα γκρεκάνικα. ‘Οχι η οποιαδήποτε, αλλά η φασιστική (δε το διευκρινίζει ο συντάκτης) που απαγόρευσε κάθε μειονοτική γλώσσα τότε… 3. Η στάση της Ιταλίας το 1922 ήταν αυτή που ήταν, πανομοιότυπη με εκείνη της Γαλλίας που σήμερα θεωρούμε σύμμαχο έτσι για να μη ξεχνιόμαστε…4. Τους πετάξαμε στη θάλασσα; Δεν υπάρχει καμία τέτοια ιστορική αναφορά, όσο για τις απαστράπτουσες μεραρχίες εδώ γελάνε…Το χάλι του φασιστικού στρατού σε οπλισμό εφόδια και διοίκηση είναι γνωστό καθ’ όλη τη διάρκεια του 2ου πολέμου και όποιος θέλει ας το ψάξει πραγματικά και θα εκπλαγεί. Από την Αλβανία, τη Β.Αφρική, την άγνωστη συμμετοχή (για λίγο) στη μάχη της Αγγλίας, μέχρι τις στέπες της Ρωσίας. Είναι προφανές ότι Τουρκία και Ιταλία έχουν κοινά συμφέροντα στη Λιβύη αλλά και μεταξύ τους σημαντικές σχέσεις καθώς είναι και οι δύο βιομηχανικές χώρες και παραγωγοί πολεμικού υλικού. Το ότι δε μας παίζουν οφείλεται σε διάφορους παράγοντες κυρίως δε η γεωπολιτική ανυπαρξία μας ιδίως την Κουλική περίοδο, καθώς και η αντίστοιχη παραγωγική. Εμείς κομπάζουμε για την βαριά βιομηχανία μας τον τουρισμό (εδώ γελάνε), οπότε ας παριστάνουμε το Μπαλί κι ας αφήσουμε τα χοντρά παιγνίδια για όσους έχουν πραγματικές οικονομίες. Αλήθεια πόσες φορές φάγαμε πόρτα σε συναντήσεις για τη Λιβύη, τις μετρήσατε; ‘Ηταν πολλοί άλλοι δυτικοί εκεί μαζί με Ιταλία και Τουρκία.