Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του Μέγκα και του Σκάι, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του καλοκαιριού ήταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου. Δυστυχώς η συγκομιδή της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας ήταν φτωχή – μόλις δύο μετάλλια. Στημένο το παιχνίδι από τις πολυεθνικές, βέβαια, θα απαντήσει κάποιος, όπως και το έτερο σημαντικό γεγονός της χρονιάς (σύμφωνα με έρευνα της Ε.Ρ.Τ.), η Γιουροβίζιον, όπου τα γνωστά κέντρα, πιστά στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σκανδιναβίας, μας στερούν συνεχείς εθνικούς θριάμβους. Κι όμως, υπήρξαν φορές που τα κέντρα αυτά μας δέχτηκαν κι εμάς στο τραπέζι, δίνοντάς μας κάνα κοκαλάκι, ένα μετάλλιο, μια διάκριση, έναν καλό λόγο. Έτσι στηρίχθηκε ο τρίτος ελληνικός πολιτισμός του σημιτικού θαύματος. Όταν υπάρχει κρίση, όμως, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός είναι πάντα τα πρώτα θύματα… Πάντα έτσι γίνεται. Πρώτα θα φαλίρει ο Κωστόπουλος και θα εξευτελιστεί ο Κεντέρης και μετά θα μπει φυλακή ο Άκης.
καλή μας όρεξη… 
Δεύτερη χειρότερη μασκότ όλων των εποχών, μετά τον Mr. Green
Ο πάτος έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Είναι αντιεμπορικός και αντιτηλεοπτικός. Σου επιτρέπει λοιπόν να λειτουργήσεις πιο ανεξάρτητα και ελεύθερα, μακρυά από τον θόρυβο την εξάρτηση και τον πιθηκισμό των… ρετιρέ. Αν καταφέρουμε να πατώσουμε σε όλα τα πανηγύρια της κατεστημένης τηλεοπτικής κουλτούρας, ίσως μας αφήσει κι αυτή λίγο ήσυχους, να μπορέσουμε να απολαύσουμε και τα δικά μας πανηγύρια, τα ορίτζιναλ. Δεν ήταν τόσο εντυπωσιακά βέβαια, αλλά ήταν δικά μας. Δεν παρακολουθούσαμε από το σαλόνι μας, ήμασταν εκεί και συμμετείχαμε. Και μη γελιώμαστε: το ένα πανηγύρι αποκλείει το άλλο. Και τα δυο δεν μπορείς να τα έχεις.
Αν πατώσουμε μερικές χρονιές στη σειρά και στο ανουσιούργημα της Eurovision, ίσως ανακαλύψουμε πάλι το ελληνικό τραγούδι. Κι αν οι ποδοσφαιρικές μας ομάδες συνεχίσουν την κατηφόρα, ίσως ξαναδούμε κάποια στιγμή ντόπιους ποδοσφαιριστές στα γήπεδα και φιλάθλους στις κερκίδες. Με την ελπίδα, κάποια στιγμή να πατώσουμε και στο πατροπαράδοτο εθνικό μας σπορ, τον «μιμητισμό των ισχυρών». Την αγωνιώδη, δηλαδή, προσπάθεια μίμησης του πολιτισμού και των συνηθειών διαφόρων ξένων κρατών, της Αμερικής, της Ευρώπης, της Εκάλης, της Μυκόνου κ.α. Διαρκώς προσπαθούμε να μπούμε στα κλειστά αυτά κλαμπ. Μία που μπαίνουμε, και τσιμπάμε κανά ψωρομετάλλιο (πότε χρυσό, πότε αργυρό, συνήθως τσίγκινο) και μία που βγαίνουμε – συνήθως κλοτσηδόν. Όπως, όμως, διερωτάται και ο αθλητής στο παλιό σκίτσο του Μποστ: «Και που μπαινοβγαίνουμε, τι καταλαβαίνουμε;».
και μη χειρότερα…