Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
26η Ιουνίου, η Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και δυστυχώς τα στατιστικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ότι τα ελληνόπουλα καταγράφουν «πρωτιές» μέσα στους κόλπους της μεγάλης μας οικογένειας που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση…Αυτές οι «πρωτιές» δεν μας κάνουν περήφανους ακριβώς επειδή το να κατέχεις την πρώτη θέση σε θανάτους από ναρκωτικές ουσίες δεν είναι δυνατόν να ικανοποιεί κανέναν μας.
Σήμερα καταθέτω προσωπικές μου εμπειρίες.
Την πρώτη μου επαφή με άτομα-χρήστες την είχα στη Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Την εποχή εκείνη σπούδαζα κοινωνιολογία-ψυχολογία στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Γνώρισα τον 11-χρονο Τζίμη, ένα πανύψηλο νέγρο στο κέντρο νεότητας του Χάρλεμ καθώς είχαμε επισκεφθεί την περιβόητη συνοικία των νέγρων της Νέας Υόρκης μέσα στα πλαίσια ενός μαθήματος του μακαρίτη Νέγρου ψυχολόγου καθηγητή μου Δρ Kenneth Clark, Πρώτου Αφροαμερικανού Προέδρου της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας. Εκεί είχα το θλιβερό προνόμιο να γνωρίσω από κοντά τη δυστυχία των ανθρώπων που βρίσκονται εκτός του συστήματος, επιδερμικά διαφορετικοί, αντικοινωνικοί, συμμέτοχοι στην φθορά των κοινωνικών προβλημάτων, χωρίς μοίρα στον ήλιο της πλουσιότερης χώρας του πλανήτη μας…Τότε πίστεψα ότι ο ψεύτικος κόσμος της φυγής στα ναρκωτικά είναι δελεαστικά πειστικός για άτομα που αισθάνονται ότι βρίσκονται στις παρυφές του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι, για άτομα περιθωριακά.
Μερικά χρόνια αργότερα υποχρεώθηκα να αναθεωρήσω τις αιτιολογικές μου απόψεις για τη χρήση ναρκωτικών όταν γνώρισα ως Γενικός Διευθυντής των ΚΕΘΕΑ Spectrum House της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης την 15χρονη Τζιλ.
Μπορεί ο Τζίμη να ήταν πειστικός αιτιολογώντας την εμπλοκή του στα ναρκωτικά ως άτομο που δεν γνώρισε οικογενειακή θαλπωρή, ήταν πάμφτωχος, περιθωριακός, νέγρος σε μια χώρα πλούσια και λευκή!
Ακόμη πιο πειστική ήταν όμως, τουλάχιστον στον εαυτό της, η Τζιλ καθώς θεωρούσε ότι αρκούσε η περιέργεια και μια κακιά παρέα για να εμπλέξει στον αδυσώπητο κόσμο των ναρκωτικών μια ωραία έφηβο, μέλος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες της Βοστόνης!
Ο Τζίμη έκανε ναρκωτικά γιατί δεν είχε τίποτε!
Η Τζιλ έκανε ναρκωτικά επειδή είχε τα πάντα!
Εάν θελήσουμε να πιστέψουμε τους χρήστες ουσιών, τελικά, οι αιτίες που φαίνεται να τους έχουν οδηγήσει στα ναρκωτικά είναι τόσες όσες και τα άτομα που κάνουν χρήση.
Κάθε νέος και νέα, κάθε μεγαλύτερο στην ηλικία άτομο που κάνει χρήση έχει μια σχετικά πειστική, αν όχι για όλους εμάς τους υπόλοιπους, τουλάχιστον για τον εαυτό του ιστορία, ένα λιγότερο ή περισσότερο δραματικό σενάριο ερμηνείας της αυτοκαταστροφικής του συμπεριφοράς που τελικά συμπαρασύρει στη φθορά οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και όλη την υπόλοιπη οικογένεια.
Τέσσερις δεκαετίες έρευνας και προσφοράς υπηρεσιών σε εξαρτημένα άτομα στην Αμερική και την Ευρώπη με έχουν οδηγήσει στη διαπίστωση ότι η ναρκομανία είναι πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο πρόβλημα που απαιτεί ανάλογες προσεγγίσεις για τον χειρισμό του σε θεσμικό και σε ατομικό επίπεδο.
Δεν ελέγχεται μόνο με αστυνομικές μεθόδους, δεν λύνεται μόνο με την οργανική απεξάρτηση και την ψυχοκοινωνική θεραπεία του ατόμου δεν θα εξαλειφθεί επειδή θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά κάποιοι μεγαλέμποροι θανάτου!
Όλα τα παραπάνω τα χρειαζόμαστε ταυτόχρονα και μαζί τους χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε, εάν το μπορέσουμε, την αξία που έχουν τα παιδιά μας, να βιώσουμε τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης, να ανασύρουμε από το υποσυνείδητό μας τα νοήματα για τη ζωή καθώς όλα αυτά έπεσαν «θύματα» της παρεξηγημένης έννοιας της ευμάρειας και του πλούτου που υπόσχονται απατηλά πολύ περισσότερα από όσα τελικά μπορούν να μας προσφέρουν…
Εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική πραγματικότητα με έκανε να ξεχάσω τη Νέα Υόρκη και τη Μασαχουσέτη, το Τζίμη και τη Τζιλ καθώς ιστορίες καθημερινού δράματος ακούει κανείς και από τον 13χρονο Παναγιώτη στη Θεσσαλονίκη και τη 14χρονη Μαρία στην Αθήνα!
Η αδυσώπητη πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά νέοι και ώριμοι συνάνθρωποί μας στον δικό μας τον ελλαδικό χώρο καθώς εμπλέκονται στα γρανάζια της καταστροφικής κερδοσκοπίας των εμπόρων του λευκού θανάτου είναι μια ΠΙΚΡΗ πραγματικότητα που τη συνθέτουν κάθε χρόνο εκατοντάδες θανάτων που αφήνουν στους εμπόρους των καρτέλ της κοκαΐνης στην Νότια Αμερική, της ηρωίνης από στο Αφγανιστάν και την Τουρκία, της μαριχουάνας σε κάθε σημείο της Ελλάδας και του πλανήτη κέρδη αμέτρητων εκατομμυρίων ευρώ…. Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις