Τόλμησε ο Μάνος Ελευθερίου να ξεστομίσει μια αλήθεια, το αυτονόητο για κάθε σκεπτόμενο (για τη «θανατηφόρα» κριτική των σοβαρών κριτικών), και αμέσως έπεσε ο πέλεκυς από το δημοσιογραφικό ιερατείο.
Και δεν είναι μόνο η «αστραπιαία» επίθεση Γεωργουσόπουλου εναντίον του. Πολύ σοβαρότερα είναι αυτά που δεν εκδηλώνονται ανοικτά και λειτουργούν υπόγεια και «αόρατα».
Γιατί όποιος έχει στοιχειώδεις εμπειρίες και γνώσεις και φυσικά όχι νωθρό εγκέφαλο αντιλαμβάνεται τούτο: Ότι ο Μάνος Ελευθερίου πρέπει να «προπηλακίστηκε» και «τσαλαπατήθηκε» αγρίως από το ιερατείο του Συγκροτήματος για να φτάσει σε σημείο να μην ξαναγράψει, αν φυσικά δεν εκδιώχτηκε με πλάγιο τρόπο.
Δεν παραιτείται κάποιος από ένα βήμα, όπως τα «Νέα», αν δεν εκδιωχθεί εμμέσως ή αν δεν προσβληθεί «θανατηφόρα».
Φυσικά οι περισσότεροι καταπίνουν τα πάντα, επανέρχονται στην τάξη και προσκυνούνε τους «νταβάδες» για να μη χάσουν τα προνόμια της πρόσβασης στα ΜΜΕ.
Και είναι αυτή η δουλική υποταγή των διανοουμένων και καλλιτεχνών (για τους δημοσιογράφους δεν μιλάμε, αυτοί είναι, πλέον, δίχως ραχοκοκαλιά), η οποία (υποταγή) δεν επιτρέπει να βγαίνουν στον αφρό οι τρομοκρατικές πρακτικές λογοκρισίας και φίμωσης που ασκούνται από τα «προοδευτικά» και «δημοκρατικά» ιερατεία της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας.
Να, όμως, που υπάρχουν κάποιοι «παλαβοί» που κατά διαστήματα χαλάνε αυτή την «αρμονία» της «δημοκρατικής», δικτατορικής, «πολυφωνικής μονοφωνίας».
Φυσικά τέτοια «κρούσματα» μέχρι σήμερα μένανε στο σκοτάδι, γιατί η συνοχή της συνενοχής του δημοσιογραφικού ιερατείου κρατούσε στοκαρισμένους τους πόρους της «ενημέρωσης».
Σήμερα με το διαδίκτυο έχουν αλλάξει τα πράγματα και πολλά γίνονται γνωστά. Καιρός είναι να αποκαλυφτούν και όλα αυτά τα τρομοκρατικά μέσα λογοκρισίας που έχουν συντελεστεί στο παρελθόν και είναι τυλιγμένα στο σκοτάδι.
Πρέπει επιτέλους να αποκαλυφτεί σε όλο το μέγεθος η αποκρουστική λογοκρισία και η τρομοκρατία που ασκούν αυτά τα δήθεν «δημοκρατικά» και «προοδευτικά» ΜΜΕ.
Είναι μια λογοκρισία διπλή:
α). Η έμμεση: αυτή επιβάλλεται αόρατα από την ίδια τη λογική και πρακτική των ΜΜΕ. Μια πρακτική που οδηγεί στην αυτοματοποίηση της αυτολογοκρισίας προκειμένου να μην χάσεις τη «θεσούλα» ή την πρόσβαση.
Είναι από τις πιο καταθλιπτικές μορφές λογοκρισίας γιατί εξαναγκάζεσαι, χωρίς εξωτερικές πιέσεις, να λειτουργείς σαν αυτόματο μέσα στο μηχανισμό των ΜΜΕ, να «προσαρμόζεσαι» και να γίνεσαι μυστική αστυνομία της σκέψης σου.
Αυτή η λογοκρισία είναι κυρίαρχη μέσα στα μεγάλα «δημοκρατικά» συγκροτήματα των ΜΜΕ. Είναι το κυρίαρχο καθεστώς: ποδηγετούνται οι άνθρωποι χωρίς ανοικτή βία και οι περισσότεροι έχουν και την ψευδαίσθηση ότι γράφουν ελεύθερα…
β). Η άμεση. Αυτή επιβάλλεται ανοικτά με ωμές πράξεις πίεσης, τρομοκρατίας και λογοκρισίας.
Σήμερα ασκείται αυτή η μορφή λογοκρισίας όλο και πιο πλατειά. Εγκαταλείπονται πλέον τα δημοκρατικά προσχήματα. Όποιος δεν συμμορφώνεται αποβάλλεται ή εξαναγκάζεται σε παραίτηση.
Η περίπτωση του Μάνου Ελευθερίου πρέπει, μάλλον, να κατατάσσεται σε αυτή την άμεση τρομοκρατική «πειθώ». Ίσως το Ιερατείο να μη υπολόγισε τις ευαισθησίες του Ελευθερίου και να το «παρατράβηξε»…
Όπως και να έχει όμως, ο Ελευθερίου αξίζει συγχαρητηρίων. Δύσκολα σήμερα, σε μια εποχή όπου οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες (οι περισσότεροι) προσκυνούν τους «νταβάδες» και «εκλιπαρούν» τις ποικίλες «επιδοτήσεις» τους (όχι μόνο οικονομικές, αλλά και προβολής κ.α.) τολμά κάποιος να σηκώσει το ανάστημά του και να βροντοφωνάξει: «Φτάνει πια».
Τέτοιες γενναίες πρωτοβουλίες βγάζουν στην επιφάνεια όλο αυτό το ζοφερό, καταθλιπτικό και εφιαλτικό καθεστώς των ΜΜΕ. Αποκαλύπτουν την τρομοκρατία των δημοσιογραφικών ιερατείων και τη φαιά φιλοσοφία τους.
Αποκαλύπτουν και την αβυσσαλέα υποκρισία τους: Φωνασκούν υστερικά εναντίον της λογοκρισίας και είναι οι πλέον στυγνοί και αποτρόπαιοι λογοκριτές.
Σημείωση: Για το ιερατείο της δημοσιογραφίας έχουμε γράψει και παλιά.
Διαβάστε εδώ: