Της Μαρίας Σεφέρου
Πριν από πολλά χρόνια, δε θυμάμαι πότε ακριβώς, ήρθε στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι κιτρινισμένο και κατασυκοφαντημένο, διότι ήταν, λέει, πλαστογράφημα γεμάτο μίσος. Από περιέργεια το άνοιξα, αδιαφορώντας για το ποιοι ήταν οι συγγραφείς του, και εκεί μέσα βρήκα μεγάλες αλήθειες που επαληθεύονται περίτρανα από την εφιαλτική καθημερινότητα. “Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ήταν σοφοί”, σκέφτηκα, κι έπεσα με τα μούτρα να το διαβάσω μονορούφι. Άσχετα με τους στόχους των γνωστών ή άγνωστων συγγραφέων με τους οποίους διαφωνώ ριζικά, ανακάλυψα ότι η συλλογιστική τους συμφωνούσε με το στοιχειώδη κοινό νου που νομίζω ότι κι εγώ διαθέτω. Έτσι λοιπόν, παιδιά, λόγω των χαλεπών και σκανδαλωδών καιρών που ζούμε, κι επειδή η Ελλάδα γηράσκει αεί δανειζόμενη και μη διδασκόμενη, είπα να παραθέσω μερικά επίκαιρα αποσπάσματα από το παρεξηγημένο και περιφρονημένο αυτό βιβλιαράκι. Υποθέτω ότι το κείμενο δε χάνει την αξία του επειδή δεν γνωρίζουμε το συγγραφέα, πολύ περισσότερο όταν στην ηλεκτρονική εποχή μας το ανωνύμως blogging θεωρείται “κατάκτηση” και δημοκρατικό δικαίωμα. Έτσι δε λένε; Ο νοών νοείτω, ο δε μη νοών εσαεί κοιμηθήτω…
«Παν δάνειον αποδεικνύει την αδυναμίαν του Κράτους και την μη κατανόησιν των δικαιωμάτων αυτού. Τα δάνεια επικρέμανται ως η σπάθη του Δαμοκλέους επί της κεφαλής των κυβερνώντων, οίτινες αντί να λαμβάνωσιν ό,τι αναγκαιοί αυτοίς δια προσκαίρου φορολογίας παρά των υπηκόων των, έρχονται με τεταμένας τας χείρας να ζητώσιν ελεημοσύνην παρά των τραπεζιτών μας. Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλλαι τας οποίας εις ουδεμίαν περίπτωσιν είναι δυνατόν ν’ αποσπάση τις από του σώματος του Κράτους, εάν δεν αποσπασθώσι μόναι των, ή δεν τας απορρίψει αυτό τούτο το Κράτος ριζικώς. Τα χριστιανικά όμως Κράτη δεν τας αποσπώσιν, αλλ’ εξακολουθούσι να επιθέτωσι νέας τοιαύτας εις το σώμα των, ούτως ώστε αμετακλήτως θα καταστραφώσιν εξ αιτίας της εκουσίας τούτης αφαιμάξεως.»
“Προφητεία”, ε; Στ’ αλήθεια δεν κοντεύουμε να καταστραφούμε από τα εξωτερικά χρέη;
«Πραγματικώς τι άλλο παριστά το δάνειον και ιδίως το εξωτερικόν; Το δάνειον είναι η έκδοσις κυβερνητικών τραπεζογραμματίων υπεχόντων υποχρέωσιν ωρισμένου τινός τόκου αναλόγου προς το ποσόν του δανεισθέντος κεφαλαίου. Εάν το δάνειον έχη τόκον 5%, εντός 20 ετών το κράτος έχει πληρώσει άνευ ουδεμιάς ωφελείας τόκον ίσον προς το δάνειον, εντός 40 ετών διπλάσιον, εντός 60 ετών τριπλάσιον ποσόν και το χρέος παραμένει πάντοτε χρέος ανεξόφλητον!
Βλέπομεν εκ τούτου ότι υπό το πρόσχημα ατομικής φορολογίας το Κράτος αφαιρεί και τον τελευταίον οβολόν των πτωχών φορολογουμένων δια να εξοφλήση τους πλούσιους ξένους, παρ’ ων εδανείσθη, αντί να συλλέξη τα πλούτη του δια τας ανάγκας του χωρίς να πληρώνη τόκους.
Εφ’ όσον τα δάνεια παρέμενον εσωτερικά οι Χριστιανοί δεν έκαμνον άλλο από του να μεταθέτωσι το χρήμα εκ του θυλακίου του πτωχού εις τα θυλάκια του πλουσίου. Όταν όμως εξηγοράσαμεν τα πρόσωπα άτινα εχρειάζοντο δια να μεταφέρωμεν τα δάνεια επί εξωτερικού εδάφους, όλα τα πλούτη των Κρατών διωχετεύθησαν εις τα ταμεία μας και όλοι οι Χριστιανοί ήρχισαν να καταβάλλωσιν εις ημάς φόρον υποτελείας. (…)
Το κράτος ουδέν κέρδος επιτυγχάνει από το χρήμα όπερ εδανείσθη εφ’ όσον δανείζεται δια να εξοδεύση και ουχί δια να κάμη επιχειρήσεις.»
Αυτά τα ολίγα προς σκέψη και περίσκεψη. Παρέθεσα το κείμενο ακριβώς στη γλώσσα που ήταν γραμμένο (καθαρεύουσα), με παράλειψη του πολυτονικού. Ελπίζω να είναι κατανοητό από τους νεαρούς αναγνώστες.
Ο πρόλογος του βιβλίου φέρει την ημερομηνία 1932. Το όνομα του εκδότη δεν αναγράφεται. Πιστεύω, όμως, ότι κυκλοφορούν και νεότερες εκδόσεις, ενώ αποσπάσματα εντόπισα και στο Διαδίκτυο.
Το άρθρο αυτό το έγραψα για αυτογνωσία και αυτοκριτική κι όχι για να υποκινήσω μισαλλοδοξία και ρατσισμό. Άλλωστε, για ό,τι μας συμβαίνει, ως άτομα και ως λαοί, πρωταρχικά υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι που επιτρέπουμε να μας συμβεί. Εκτός, βέβαια, κι αν έχουμε το ακαταλόγιστο…