Ναι, ο κύριος Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, είναι αυτός που εξάρθρωσε μέρος της 17Ν. Και αυτό ήταν αρκετό για να λάβει η προσωπικότητα του μυθικές διαστάσεις. Τι και αν ο Κουφοντίνας είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που έζησε επί ένα μήνα σε αντίσκηνο στο ηλιόλουστο και μαγευτικό Αγκίστρι αλλά όταν εμφανίστηκε ήταν λες και ήταν κλεισμένος τρία χρόνια σε ανήλιαγο μπουντρούμι.
Τελοσπάντων. Αυτό που προξενεί εντύπωση με τον κύριο Χρυσοχοΐδη είναι η παροιμιώδης ασυλία που χαίρει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Βλέπεις ας πούμε αφιερώματα για το ολοκαύτωμα στην Marfin, για το Αττικόν, για την βόμβα στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, για τόσες και τόσες ενέργειες που συγκλόνισαν τον πανελλήνιο, και όμως πουθενά δεν ακούγεται το όνομα του τότε υπουργού Δημόσιας τάξης. Εάν ήταν κανένας άλλος, θα τον είχανε κρεμάσει στα μανταλάκια, για να μην θυμίζουμε πως τα μέσα αλλά και κάποιες πρεσβείες σταύρωναν τους υπουργούς που δεν τους έκαναν τα χατίρια. Κυριολεκτικά, για ψύλλου πήδημα.
Και αυτό δεν είναι κακό μόνο για την ενημέρωση των πολιτών, την αλήθεια αλλά και το ίδιο το πολίτευμα. Είναι κακό και για την κυβέρνηση. Γιατί αλίμονο εάν υπάρχουν υπουργοί με ασυλία, σε μία οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αλίμονο λοιπόν και για τον πρωθυπουργό, να υπάρχουν υπουργοί – Καίσαρες. Όχι μόνο διότι η κριτική είναι η αφετηρία της βελτίωσης, αλλά κυρίως γιατί η ασυδοσία είναι παιδί της ασυλίας.