Η Φωτεινή Βελεσιώτου γεννήθηκε στην Καρδίτσα. Πήγε στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσει κι έμεινε. Τυχαία την βρήκε το τραγούδι, αν και πάντα τραγουδούσε. Το 2011 κατέβηκε στην Αθήνα. Εχει δύο παιδιά. Μένει στην Νέα Φιλαδέλφεια.
«Δεν ήταν κι άσχημα τα παιδικά μου χρόνια, χόρτασα παιχνίδι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καρδίτσα. Ηταν τότε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπου μπορούσες να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα. Δεν είχες και πολλές επιλογές. Ημασταν τέσσερα αδέλφια. Ο πατέρας μου ήταν έμπορος, είχε μαγαζί στην Καρδίτσα. Η μαμά, οικιακά. Εχω κρατήσει φιλίες από τότε. Τα αδέλφια μου εκεί μένουν. Στην Θεσσαλονίκη πήγα να σπουδάσω κι έμεινα εκεί.
Θυμάμαι όλους, όλους τους μαθητές μου. Τον καθένα με το όνομά του, και τους γονείς και τους παππούδες τους
Δεν αποφάσισα εγώ να γίνω δασκάλα. Ο πατέρας μου το αποφάσισε. Εγώ ήθελα να γίνω γυμνάστρια. Δεν με άφησε. Ηταν της εκκλησίας και δεν του άρεσε να φοράω σορτσάκια. Κι έτσι δεν έδωσα ποτέ στην Γυμναστική Ακαδημία ενώ ήμουν άριστη στα αγωνίσματα. Ξεκίνησα με στίβο, 100 μέτρα και μήκος. Μετά έπαιζα μπάσκετ και το συνέχισα στην Θεσσαλονίκη».
Δεν μου άρεσε καθόλου στην αρχή, ήταν πολύ στείρες οι γνώσεις που μας έδιναν. Κι όταν τέλειωσα δεν ήθελα να το ασκήσω. Με έπεισε ένας συγγενής που ήταν επιθεωρητής και πήγα σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Σε πέντε μήνες έφυγα. Αλλά κατάλαβα ότι μου άρεσαν τα παιδιά και η ενασχόληση μαζί τους. Εκανα τα χαρτιά μου κι έγινα αναπληρώτρια.Δούλεψα δύο χρόνια στις Συκιές και μετά διορίστηκα στην Θεσσαλονίκη.
Η επαφή με τα παιδιά με κέρδισε, όπως και το παιχνίδι μαζί τους. Αν μπορείς να παίξεις με ένα παιδί, μπορείς και να το διδάξεις. Είκοσι τέσσερα χρόνια ήμουν δασκάλα και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Είχα καλή συνεργασία με τους γονείς τους. Εχω ακόμα σχέσεις με τους μαθητές μου, όπως έχουν κι εκείνοι μεταξύ τους.
Μια χρονιά έτυχε να έχω τον γιο μου στην τάξη -πήγαινε τετάρτη. Ηταν πολύ δύσκολο και για μένα και για εκείνον
Τις προάλλες ήρθε από την Πολωνία ένας μαθητής μου, που τώρα ζει εκεί. Τον είχα στην τρίτη δημοτικού. Μου έκανε έκπληξη και ήρθε για να με ακούσει και την άλλη μέρα θα έφευγε. Θυμάμαι όλους, όλους τους μαθητές μου. Τον καθένα με το όνομά του, και τους γονείς και τους παππούδες τους. Είναι μεγάλη τριβή να είσαι κάθε μέρα με τα παιδιά. Από τα χέρια μου πέρασαν επί 24 χρόνια, περίπου 25 μαθητές την χρονιά. Και μαζί θυμάμαι κι όλα τα παιδιά του σχολείου. Και να σκεφτείς ότι δυσκολεύομαι να μάθω απ΄έξω ένα τραγούδι».
Την πρώτη φορά, για να τραγουδήσω, ήπια δύο ουίσκι και κοιτούσα κάτω
Τραγουδάω από το 1983. Πιο πριν ήμουν στην χορωδία της Καρδίτσας. Πάντα μου άρεσε να τραγουδάω, σε παρέες. Με την μουσική είχα ιδιαίτερη σχέση. Στο σπίτι ακούγαμε κλασική, Τρίτο Πρόγραμμα και βυζαντινή, από καλούς ψαλτάδες. Ωραία ακούσματα που νομίζω ότι έπαιξαν ρόλο και στον τρόπο που τραγουδάω».
Ξεκίνησα να τραγουδάω, έτσι, με μια κιθάρα. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι αυτά θα μπορούσε να πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ούτε καν είχα φανταστεί να τραγουδάω δημόσια. Ολα έγιναν τυχαία, δεν επέλεξα τίποτα.
Δεν έχω ούτε άγχος ούτε αγωνία, γιατί ό,τι κάνω το κάνω από χαρά. Αν δεν μου αρέσει κάτι δεν το κάνω
Σε ένα πάρτυ, στο σπίτι μας, κάποιοι γνωστοί, γνωστών μου είπαν ότι κάτι φίλοι τους ψάχνουν τραγουδίστρια. “Εγώ; Με τίποτα», τους είπα. Αλλά πήγα. Στα Χνάρια, το ΄83. Την πρώτη φορά, για να τραγουδήσω, ήπια δύο ουίσκι και κοιτούσα κάτω. Κατάλαβα όμως ότι αυτό θα κρατήσει γιατί μου άρεσε πολύ να τραγουδάω, και δημόσια πια. Το πρωί ήμουν δασκάλα. Γι΄αυτό τραγουδούσα μόνο Παρασκευή και Σάββατο.
Από το ΄83 ως το 2004 που έκανα τον πρώτο μου δίσκο τραγουδούσα όποτε μπορούσα κι όποτε μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου. Οταν μεγάλωσαν ήταν πιο εύκολα.
Ο πρώτος μου δίσκος εκδόθηκε σε μια εταιρεία που λίγο καιρό μετά έκλεισε. Με είχε ακούσει στο μαγαζί η στιχουργός, μετέπειτα, του δίσκου. Ηρθε και τραγούδησε στον δίσκο μου και η Σωτηρία Λεονάρδου, την οποία θαύμαζα και θαυμάζω. Ακόμα το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Ο δίσκος δεν πήγε καλά».
Μ΄αρέσουν οι πιο μικρές σκηνές, οι ατμοσφαιρικές. Δεν νομίζω ότι είμαι για τα μεγάλα λαϊκά κέντρα
Το 2008 ήρθαν οι “Μέλισσες”. Mε άκουσε τυχαία ο Γιώργος Καζαντζής σε μια ταβέρνα -με είχαν σηκώσει για να τραγουδήσω και μου ζήτησε να πάω στο Πολύτροπον. “Εχω κάτι για σας” μου είπε. Ηταν οι “Μέλισσες”. Εγώ τότε έλεγα ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά. Οχι, δεν κατάλαβα ότι αυτό το τραγούδι θα με καθόριζε. Ο Καζαντζής όμως και η Ελένη Φωτάκη το είχαν καταλάβει, “έχει άστρο αυτό το τραγούδι” μου έλεγαν. Κι έτσι έγινε. Δεν είχα την εμπειρία να καταλάβω την απήχηση που θα είχε. Αρχισα όμως να το ακούω στα ραδιόφωνο και σιγά-σιγά κατάλαβα. Ετσι, το 2011 κατέβηκα στην Αθήνα και άλλαξε η ζωή μου…
Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι αρχίζω μια καριέρα.
Η φωνή μου είναι κοντράλτο. Τραγουδάω σε χαμηλούς τόνους, δεν μπορώ να πιάσω ψηλούς. Δεν έχω ούτε άγχος ούτε αγωνία, γιατί ό,τι κάνω το κάνω από χαρά. Αν δεν μου αρέσει κάτι δεν το κάνω. Η μεγάλη επιτυχία στην αρχή είναι κάτι, γιατί πρέπει να υπάρχει συνέχεια. Eμένα στη συνέχεια μου ήρθαν δώρα, τραγουδιστικά δώρα».
Ενοιωσα μεγάλη χαρά και τιμή που συνεργάστηκα με τους μεγάλους και σπουδαίους, σε συναυλίες. Είμαι δίπλα στα πρώτα ονόματα, εγώ δεν είμαι πρώτο όνομα. Οταν με καλεί ο Γιώργος Νταλάρας να συμπράξουμε, για μένα αυτό είναι άκρως τιμητικό. Τα χρόνια που έχει τραγουδήσει ο Νταλάρας και αυτά που έχει τραγουδήσει είναι χαραγμένα μέσα μας. Ή όταν με κάλεσε η Αρλέττα, ο Μανώλης Μητσιάς.
Κάθε Τρίτη πάω στην λαϊκή. Με ξέρουν όλοι πια. Ναι, μ΄αρέσει η οικειότητα, η επαφή μου με τους ανθρώπους
Εγώ επιλέγω τι θα τραγουδήσω, με ενδιαφέρει ο στίχος να είναι πολύ καλός για μένα και βεβαίως όταν δισκογραφώ το κάνω πολύ αυστηρά. Για να πω ένα τραγούδι πρέπει να ακούγεται καλά στα δικά μου αφτιά και να μου λένε κάτι τα λόγια του.
Ικανοποίηση νοιώθω αλλά δεν είναι το ζητούμενο, ζητούμενο είναι να επικοινωνήσω με τον κόσμο που είναι από κάτω. Μ΄αρέσουν οι πιο μικρές σκηνές, οι ατμοσφαιρικές. Δεν νομίζω ότι είμαι για τα μεγάλα λαϊκά κέντρα».
Πορεύομαι με την ψυχή μου, με τα αισθήματά μου και στο τραγούδι και στην ζωή μου. Με τον πρώην άντρα μου έχουμε μια χαρά σχέση, μας δένουν τα παιδιά μας. Χωρίσαμε το ΄11. Τα παιδιά μου χαίρονται για μένα. Παίζουν κι εκείνα μουσική, σαν χόμπι.
Βιώνω την αγάπη μου κόσμου. Με φωνάζουν “Κυρία Φωτεινή”. Κάθε Τρίτη πάω στην λαϊκή. Με ξέρουν όλοι πια. Ναι, μ΄αρέσει η οικειότητα, η επαφή μου με τους ανθρώπους. Είναι πολύτιμο πράγμα. Ολοι είναι ευγενείς μαζί μου. Αυτό που είμαι δείχνω. Δεν θέλω να νοιώθει απόσταση από μένα ο κόσμος. Θέλω να είμαστε κοντά.
Τσιμπιέμαι να δω αν είναι αληθινό αυτό που ζω. Είναι πρωτόγνωρο
Νομίζω ότι η κρίση έχει φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Πόσοι και πόσοι δεν πάνε να μαγειρέψουν στα συσσίτια για να φάνε οι άνεργοι. Η αδελφή μου, στην Καρδίτσα, το κάνει με όλη της την καρδιά, Το να προσφέρεις είναι μαγικό. Και προσφέρουν όλοι, είτε αριστεροί είτε δεξιοί. Θεωρητικά ο αριστερός είναι πιο ανοιχτόμυαλος, αλλά δεν είναι έτσι. Εχω φίλους κι από εδώ κι από εκεί, όχι ακραίους, που προσφέρουν με όλη τους την ψυχή. Δεν έχει ταμπέλα η προσφορά».
Δεν αρκεί να είναι νεώτεροι οι πολιτικοί. Πρέπει να έχουν και καινούργια μυαλά. Στην αρχή μου ήταν συμπαθής ο Τσίπρας. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν θα ξαναψηφίσω. Με απογοήτευσε γιατί δεν μου έδειξε ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό. Ελάχιστα πράγματα έγιναν προς το καλύτερο κι έμειναν εκεί.
Μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω, και μαγειρεύω παραδοσιακά, με τον παλιό τρόπο. Δεν είμαι της κρέμας γάλακτος εγώ. Ο,τι κάνω το κάνω με τον τρόπο της μάνας μου, λαχανοντολμάδες, γιουβαρλάκια, μουσακά. Δεν τρώω κινέζικα και σούσι.
Αν γράφω; Οχι, εγώ σβήνω.
Τσιμπιέμαι να δω αν είναι αληθινό αυτό που ζω. Είναι πρωτόγνωρο. Δεν περίμενα τίποτα από αυτά. Καριέρα; Ποια καριέρα; Ως μάνα, ως δασκάλα, ναι. Εκεί. Οχι εδώ. Πόσο ανατρεπτική είναι τελικά η ζωή».
Η Φωτεινή Βελεσιώτου εμφανίζεται στην Μουσική Σκηνή Πειραιώς 131 το Σάββατο 13 & 20 Απριλίου.
Πηγη: bovary.gr