Τα δύο ελεεινά συνθήματα της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας μπορεί να μοιάζουν διαφορετικά, έχουν όμως τόσα κοινά μεταξύ τους. Και τα δύο απευθύνθηκαν στα χαμηλά, αυτιστικά σύνδρομα της κοινωνίας με ετεροβαρείς αιτιάσεις βέβαια ανάλογα με τις συνθήκες. Κοινώς, “την πάρτη μου να κοιτάξω και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν”. Κάποιοι θα πουν “μα τι δουλειά έχει η επιβίωση με τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης”;
Ας αναλογιστούν τι θα γινόταν αν έλεγε “Οίκαδε” και ο Κολοκοτρώνης που ήταν “μια χαρά βολεμένος” και όμως προτίμησε τον Γολγοθά. Ας θυμηθούν και πως φέρθηκαν τα τότε Δημητσανίτικα λαμόγια που τον “έδωσαν” στην εξουσία.
Ο παρτάκιας παραμένει παρτάκιας ανεξαρτήτως κατάστασης. Δε μπορούμε όμως να αγνοήσουμε τη διαχρονική δύναμη του βολέματος που παρασέρνει κόσμο στο διάβα του ακόμα και “καλής πάστας” ανθρώπους. Εκεί λοιπόν έρχεται ο ρόλος της οικογένειας, της παιδείας και του γενικότερου συστήματος αξιών που σφυρηλατεί τον χαρακτήρα του Ήρωα, ενάντια στο εφήμερο, στο εύκολο.
Η Δημητσανίτισα (πάντα δύο όψεις έχει αυτή η Γη) μάνα, που έδωσε επτά (7) παιδιά στη μικρασία και δεν ψώνισε το “οίκαδε”. Άσχετα αν έβριζε τον Βενιζέλο (μας ξεπούλησε στους Άγγλους), τα παλικάρια μου έλεγε δεν θα τα φέρω δούλους του Γρούμπωφ (εννοούσε τον Φον Γκρούμπκωφ) που σφάζανε παρέα με το Σουλτάνο τις μανάδες στη Λάρισα. Εκεί θα μείνουν (στη μικρασία) για να φυλάνε τα Χριστιανόπουλα!
Όταν καταλάβουμε τι τεράστια σοφία κρύβει η ανάλυση της γριάς τότε ίσως φανεί φως σ’ αυτό τον τόπο. Θα το αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο για να μη χάσουμε το θέμα.
Γι’ αυτό τα σύγχρονα λαμόγια επενδύουν τόσο στην “παιδεία” και την υποκουλτούρα. Για να έχουν σίγουρους πελάτες που θα κλείνουν το στόμα για πενταροδεκάρες. Θυμηθείτε πόσο έντεχνα έπεσε ο “Μίτρο” Κωστόπουλος στην Ελληνική κοινωνία. Το βόλεμα, η πάρτη μου, εγώ να μαι καλά, να χω φράγκα και να γ…
Αμ η γυναίκα; Αυτή η γυναίκα που έκανε την Ελλάδα πηγή φωτός, σοφίας και δικαιωμάτων; Σύμφωνα με τα νέα ήθη, έπρεπε να πάρει μαύρη ζώνη (αυτή που κρεμάμε στο λαιμό) και να γ… μόνο με φραγκάτους για να βολευτεί. Για ρωτήστε όλα τα κοριτσάκια που τσίμπησαν το δόλωμα; Κοιτάξτε γύρω σας να δείτε κάτι ναυάγια με ορμονικά προβλήματα.
Έτσι λοιπόν έχει η σύγκριση. Και ο Σημίτης κατάφερε να κάνει μία κοινωνία πορνοβοσκής και αρπαχτής που τη γλεντάμε ακόμα και σήμερα, ώστε να ξεπουλήσει τα πάντα στο Ράιχ χωρίς ν’ ανοίξει μύτη. Μία κοινωνία του διχασμού, τότε και τώρα. Πως θα σκίσω τον γείτονα, πως θα τον ρίξω βάζοντας βίσμα (α ρε Τσίπρα Αριστερέ), να φτιάξω και μία ωραία ταμπέλα για να έχω και “ηθικό έρεισμα”.
Ερχόμαστε λοιπόν σήμερα να συζητήσουμε για την “δίκη των Έξι”. Αναψηλάφιση κλπ.
Δηλαδή μετά τον ακρωτηριασμό χιλιάδων χρόνων ιστορίας, το θρίαμβο των Ευρωπαίων και Ασιατών μισανθρώπων εις βάρος των Γηγενών, εμείς ερχόμαστε να μιλήσουμε για “επαρκή στοιχεία”, όπως κάνουμε τώρα με τα σκάνδαλα τύπου Siemens.
Το πιο τραγικό στη δίκη των Έξι λοιπόν είναι ότι κανένας από αυτούς που είχε τα οφίτσια στην καταστροφή δεν αυτοκτόνησε. Καταδέχτηκαν να πάνε στο δικαστήριο. Αυτό από μόνο του είναι έγκλημα που επισύρει την ποινή του θανάτου. Γιατί κύριοι, όταν είσαι σε θέση εξουσίας και βλέπεις ότι επί της εξουσίας σου συντελείται η μέγιστη των γενοκτονιών του λαού που υποτίθεται ότι διοικείς, αυτοκτονείς. Πως καταδεχόσασταν ρε να τρώτε το δείπνο σας εις τας Αθήνας όταν στο μέτωπο υπήρχε έλλειψη πυρομαχικών; Πως καταδεχόσασταν να αναπνέετε όταν στην προκυμαία γινόταν η απόλυτη, αξεπέραστη θηριωδία;
Είμαστε λοιπόν υπέρ της “επανάληψης” της δίκης, γιατί πολλοί ακόμα έπρεπε να στηθούν στο ικρίωμα. Ανεξαρτήτως “χρώματος” (τι γελοίο να μιλάμε για χρώματα στο απόλυτο μαύρο). Το ότι κάποιοι έφταιγαν περισσότερο και ίσως έγιναν και μετέπειτα μεσσίες, δεν αλλάζει το παραμικρό των δεδομένων της δίκης. Το “δεν ήξερα, δεν είδα, διαφωνούσα, δε μ’ άκουγαν” αφήστε να το λέει ο Παπακωνσταντίνου για τα περιβόητα ΔΣ του ΟΤΕ. Όχι για τα εκατομμύρια των νεκρών.
Διαβάστε και τη σχετική συζήτηση του Πόντος και Αριστερά στο θέμα που μας έδωσε και το ερέθισμα αν και οι απόψεις μας είναι ήδη γνωστές.