Εορτάζοντες την 15ην του μηνός Μαΐου

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΧΙΛΛΙΟΣ επίσκοπος Λάρισας
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Μυροβλήτης
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο Ερημίτης και Θαυματουργός
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΣΑΪΑΣ επίσκοπος Ροστοβίας ο Θαυματουργός, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο βασιλόπαις δούκας, Μόσχας και πάσης Ρωσίας ο θαυματουργός και ΗΣΑΪΑΣ ο θαυματουργός του εν Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
[Η ΟΣΙΑ ΚΑΛΗ]
Μνήμη της Θεοτόκου εν τω Περιτειχίσματι και ή άνάδειξις της αχειροποίητου εικόνος εν Καμουλιανοίς
Ανακομιδή της τίμιας κάρας του αγίου αποστόλου Τίτου από της πρεσβυτέρας Ρώμης εις την επισκοπήν αυτού, το Ηράκλειον Κρήτης.
Ο άγιος Πανηγύριος ο θαυματουργός
Αναλυτικά
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ
Ή Ανω Θηβαΐδα της Αιγύπτου είναι ο τόπος όπου γεννήθηκε ο Παχώμιος από γονείς ειδωλολάτρες, το 292 μ.Χ. Σε ηλικία 20 χρονών, κατατάχθηκε στον αυτοκρατορικό στρατό, όπου συνδέθηκε με χριστιανούς στρατιώτες και έτσι γνώρισε τη χριστιανική θρησκεία. Όταν απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, βαπτίσθηκε. Ή ψυχή του, όμως, επιθυμούσε κάτι περισσότερο και ανώτερο πνευματικά. Πήγε, λοιπόν, κοντά σε έναν φημισμένο ησυχαστή, τον Παλαίμονα, όπου κοντά του προόδευσε στην άσκηση, την αρετή και ιδιαίτερα στη βαθειά ταπεινοφροσύνη. Όταν πέθανε ο Παλαίμονας, με τη χάρη του Θεού ο Παχώμιος έκτισε δικό του κελί στον τόπο Ταβενησία, κοντά στο Νείλο. Με το χρόνο σχηματίσθηκε αδελφότητα, και έτσι έγινε εκεί ολόκληρη Μονή. Καταπληκτικά οργανωτικό πνεύμα ο Παχώμιος και με βοηθό την ταπεινοφροσύνη, κατόρθωσε να δημιουργήσει άριστο κοινοβιακό σύστημα και διοικούσε αρμονικότατα τους 3.000 περίπου μοναχούς πού ήταν γύρω άπ’ αυτόν. Θεωρείται, μάλιστα, και ο Ιδρυτής της κοινοβιακής ζωής. ο Παχώμιος δεν ήταν και τόσο πολύ εγγράμματος, αλλά αυτό δεν τον επηρέαζε, διότι πάντα είχε κατά νου τη συμβουλή του Απ. Πέτρου: “Την ταπεινοφροσύνην έγκομβώσασθε· ότι ο Θεός ταπεινοίς δίδωσι χάριν”1. Δηλαδή, κουμπωθείτε σαν άλλο ρούχο την ταπεινοφροσύνη, διότι ο Θεός στους ταπεινούς δίνει χάρη. Έτσι και ο Παχώμιος, με το ταπεινό φρόνημα είχε τη χάρη να συζητά κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα θεολογικά ζητήματα. Το Μάιο του 348, προσβλήθηκε από πανώλη και πέθανε.
1. Α’έπιστολή Πέτρου, ε’ 5.
Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Άγελάρχης έδείχθης του Άρχιποιμένος, Μοναστών τας άγέλας Πάτερ Παχώμιε, προς την μάνδραν οδηγών την έπουράνιον, και το πρέπον άσκηταίς, εκείθεν σχήμα μυηθείς, και τούτο πάλιν μυήσας· νυν δε συν τούτοις άγάλλη, και συγχορεύεις εν ούρανίαις σκηναίς.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΧΙΛΛΙΟΣ επίσκοπος Λάρισας
Καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. ο νεανικός του πόθος, τον έφερε στους άγιους Τόπους και κατόπιν στη Ρώμη. Εκεί επιδόθηκε στο Ιερό έργο του Ίεροκήρυκα, διδάσκοντας ακατάπαυστα το θείο λόγο σε πόλεις και χωριά, αψηφώντας ανάγκες, βρισιές, διωγμούς και ταλαιπωρίες. ΟΙ μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες του, τον άνέδειξαν επίσκοπο Λαρίσης. Από τη νέα του θέση ο Άχίλλιος, υπήρξε ο πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος, αυτός πού έλεγε και έπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθούσε τίς χήρες, προστάτευε τα ορφανά, ανακούφιζε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους, ήταν ο άγρυπνος φύλακας και φρουρός της παρακαταθήκης της πίστεως και του ποιμνίου πού του εμπιστεύτηκαν. ο Άχίλλιος διακρίθηκε και στην Α’ Οικουμενική σύνοδο οτη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Και τότε ο μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τίς αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά την οποία, όταν ο Άχίλλιος επέστρεψε στη Λάρισα, διέθεσε για να κτίσει ναούς και για τη μέριμνα των ασθενών και των φτωχών. Όταν προαισθάνθη κε το θάνατο του, κάλεσε κοντά του όλους τους Ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντα τους. Το λείψανο του, μέχρι τον 10ο αιώνα κοσμούσε τη Λάρισα. Το άρπαξαν όμως οι Βούλγαροι όταν εισέβαλαν στη Θεσσαλία.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Λαρίσης σε πρόεδρον, και πολιούχον λαμπρόν, ή χάρις άνέδειξεν ως Ίεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Άχίλλιε· συ γαρ το της Τριάδος, όμοούσιον κράτος, θαύμασί τε και λόγοις, κατετράνωσας κόσμω· Ην πάτερ έξευμενίζου, τοις σε γεραίρουσι.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ο Μυροβλήτης
Στους Συναξαριστές δεν υπάρχουν στοιχεία για τη ζωή του, μόνο ότι μαρτύρησε δια ξίφους. Στον Λαυριωτικό όμως Κώδικα Ι 70φ. 244 υπάρχουν τα έξης: ο Άγιος αυτός ήταν βάρβαρος, λεηλατούσε και έτρωγε σάρκες ανθρώπων. Κάποιος Ιερέας όμως, μαζί μ’ έναν βοηθό του, ήλθαν σε ένα τόπο πού ονομαζόταν Νησα για να λειτουργήσει στον εκεί ναό του Άγιου Γεωργίου. Κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όρμησε ο Βάρβαρος για να τους φάει, αλλά ο Θεός άνοιξε τα μάτια του και είδε Άγγελο Κυρίου να συλλειτουργεί με τον Ιερέα. Τότε μετανόησε για όλα και τέθηκε υπό την πνευματική καθοδήγηση του Ιερέα, αφού κατηχήθηκε και βαπτίστηκε χριστιανός. Τότε με την άδεια του πνευματικού του, για τρία χρόνια βάδιζε σαν τετράποδο και έτρωγε χόρτα και ρίζες από διάφορα φυτά. Κάποτε όμως, ένας γεωργός τον πέρασε για αρκούδα και τον χτύπησε θανάσιμα στη δεξιά του πλευρά, και έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Θεό. Στον τόπο όπου μαρτύρησε αναβλύζει μύρο και γίνονται ιάσεις ασθενειών.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ο Ερημίτης και Θαυματουργός
Άγνωστος στους Συναξαριστές. Στοιχεία για τη ζωή του καθώς και την Ακολουθία του, έγραψε ο Ανδρέας ο Ιδρωμένος ο Ύπάργιος (+ Ι847). Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία αυτά, ο Όσιος αυτός καταγόταν από το χωριό Μονοδένδρι της Ηπείρου και υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Μιχαήλ Β’ του Κομνηνού δεσπότη της Ηπείρου (1237-1271). ο όσιος Ανδρέας, αφού εγκατέλειψε ηδονές χρημάτων, περιουσίας και συζύγου, κατοίκησε στην έρημο. Εκεί, με άσκηση και προσευχή αγίασε τη ζωή του και απεβίωσε ειρηνικά.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΗΣΑΪΑΣ επίσκοπος Ροστοβίας ο Θαυματουργός, ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο βασιλόπαις δούκας, Μόσχας και πάσης Ρωσίας ο θαυματουργός και ΗΣΑΪΑΣ ο θαυματουργός του εν Σπηλαίω ή Σπηλαιώτου (Ρώσοι).
[Η ΟΣΙΑ ΚΑΛΗ]
Μνήμη της Θεοτόκου εν τω Περιτειχίσματι και ή άνάδειξις της αχειροποίητου εικόνος εν Καμουλιανοίς
Ανακομιδή της τίμιας κάρας του αγίου αποστόλου Τίτου από της πρεσβυτέρας Ρώμης εις την επισκοπήν αυτού, το Ηράκλειον Κρήτης.
Ο Άγιος Πανηγύριος ο θαυματουργός