Εορτάζοντες την 17ην του μηνός Ιουνίου

Άγιο Πνεύμα – Με βάση το Πάσχα.
Εορτάζει 50 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΝΟΥΗΛ, ΣΑΒΕΛ και ΙΣΜΑΗΛ
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΥΡΟΣ και οι συν αυτώ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΣ, ΕΡΜΕΙΑΣ, ΦΙΛΗΚΑΣ και ΠΕΡΕΓΡΙΝΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΥΠΑΤΙΟΣ ο εν Ρουφινιαναίς
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΝΕΙΔΗΣ Ιερομάρτυρας επίσκοπος Κουρίου.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο αναχωρητής
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΙΩΡΟ ΑΓΙΟΣ ALBAN (Πρωτομάρτυς Βρεταννίας)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΝΟΥΗΛ, ΣΑΒΕΛ και ΙΣΜΑΗΛ
Ήταν και οι τρεις αδέλφια από την Περσία (ο πατέρας τους ήταν πυρολάτρης, ενώ η μητέρα τους χριστιανή και τους μετέδωσε τη χριστιανική αγωγή, ενώ τη χριστιανική μόρφωση κάποιος ευλαβής ιερέας ονόματι Εύνικος) και είχαν έλθει στην Κωνσταντινούπολη για κάποια αποστολή. Κατά το διάστημα της εκεί παραμονής τους, συνέβη να δουν στη Χαλκηδόνα τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, που θυσίαζε στα είδωλα εν μέσω πομπής. Το θέαμα αυτό τους λύπησε πολύ και εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για το κράτος, που ο ηγέτης του γινόταν ένοχος τέτοιας ασέβειας. Κάποιοι καταδότες όμως, που τους άκουσαν, τους κατάγγειλαν στον Ιουλιανό. Αυτός διέταξε αμέσως οι τρεις Πέρσες ν’ αρνηθούν τον Χριστό. Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους αποκρίθηκα ότι τους εαυτούς τους προ πολλού είχαν αρνηθεί και στον Ιησού, που είχαν παραδομένη την ψυχή τους, είναι έτοιμοι να χύσουν γι’ Αυτόν το αίμα τους. Τότε άρχισε ο βασανισμός τους. Διαπέρασαν τους αστραγάλους τους με μυτερό αντικείμενο και έκαψαν τις μασχάλες τους με αναμμένες λαμπάδες. Κατόπιν τους αποκεφάλισαν. Αλλά η θεία δίκη δεν άργησε να έλθει. Όταν μετά από λίγο ο Ιουλιανός στράτευσε κατά των Περσών, σε κάποια μάχη, πληρώνοντας για τις αμαρτίες του, έπεσε νεκρός στο άνθος της ηλικίας του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΥΡΟΣ και οι συν αυτώ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΣ, ΕΡΜΕΙΑΣ, ΦΙΛΗΚΑΣ και ΠΕΡΕΓΡΙΝΟΣ
Όλοι αγωνίστηκαν για τον Χριστό στην Απολλωνία, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Νουμεριανός (283-284 μ. Χ.). Οι τρεις πρώτοι ήταν Αθηναίοι και ασπάσθηκαν τη χριστιανική πίστη που με τόση θερμότητα είχε κηρύξει ο Απ. Παύλος στους αρχαίους Αθηναίους. Αφού συνδέθηκαν αδελφικά εν Χριστώ και με τους άλλους τρεις, όλοι μαζί ήταν πρότυπο εφαρμογής των εντολών του Κυρίου, δείχνοντας έτσι τη μεγάλη αγάπη τους σ’ Αυτόν. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος είπε πως θέλει να τον αγαπούν αυτοί που τον ακολουθούν: “Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε”1. Δηλαδή, αν με αγαπάτε, τηρείστε τις εντολές μου και δείξτε έτσι ότι η αγάπη σας για μένα είναι αληθινή και ειλικρινής”. Ή ζωή λοιπόν των έξι αδελφικών φίλων, καταγγέλθηκε στον έπαρχο Τριπόντιο. Αυτός με κάθε τρόπο προσπάθησε να τους κάνει να θυσιάσουν στα είδωλα. Μάταια όμως. Αυτοί ομολόγησαν Χριστόν εσταυρωμένον. Τότε τους υπέβαλε σε μια σειρά από σκληρά βασανιστήρια. Αλλά με θαυμαστό τρόπο έμειναν αβλαβείς από αυτά και κατόρθωσαν να φέρουν πολλούς στη χριστιανική πίστη. Τελικά τους αποκεφάλισαν.
1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ’ 15.
Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Ως εννεάριθμον, του Λόγου σύνταγμα, εχθρών τας φάλαγγας, κατετροπώσαντο, Ίσαυρος Φήλιξ συν αυτοίς, Ερμείας και Περεγρίνος, άμα Ιννοκέντιος, Μανουήλ και Βασίλειος, Ισμαήλ ο ένδοξος και Σαβέλ ο μακάριος’ διό και τα βραβεία της νίκης, εύρον ως Μάρτυρες Κυρίου.
Ο ΟΣΙΟΣ ΥΠΑΤΙΟΣ ο εν Ρουφινιαναίς
Αυτός υπήρξε στα χρόνια των βασιλέων Ονωρίου και Αρκαδίου (395-480) και γεννήθηκε στη Φρυγία. Δεκαοκτώ χρονών έφυγε από τη πατρίδα του και πήγε στη Θράκη, όπου έγινε μοναχός και ασκήτευε σε κάποιο κοινόβιο. Από τη Θράκη, με άδεια του ηγουμένού του, πήγε στη Χαλκηδόνα με συνοδεία δύο άλλων μοναχών και εκεί βρήκε τη Μονή του Ρουφίνου ακατοίκητη, έρημη και άγρια. Τότε ο Υπάτιος, μαζί με τους συνοδίτες του, την καθάρισε από τα αγκάθια και τα τριβόλια, που είχαν φυτρώσει από την πολυκαιρία, και την έκανε κατοικήσιμη. Διότι από το θάνατο του κτήτορα της Μονής Ρουφίνου, ο οποίος και τάφηκε σ’ αυτή, οι μοναχοί εγκατέλειψαν αυτή και έτσι ερημώθηκε. Στη Μονή αυτή ο Υπάτιος, μαζί με άλλους μοναχούς, πέρασε αρκετά χρόνια, εργαζόμενος και τρεφόμενος από το εργόχειρό του. Αλλά κατόπιν έφυγε και πήγε πάλι στο προηγούμενο κοινόβιό του στη Θράκη. Όμως, οι μοναχοί της Μονής Ρουφίνου, ήλθαν, τον ζήτησαν και τελικά τον πήραν στη Μονή τους σαν ηγούμενο. Έτσι, αφού έζησε με οσιότητα και έκανε αρκετά θαύματα, απεβίωσε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα. (Περιττά επαναλαμβάνεται η μνήμη του, από ορισμένους Συναξαριστές και την 29η Μαΐου).
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΝΕΙΔΗΣ Ιερομάρτυρας επίσκοπος Κουρίου.
Υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού (284-304) και ήταν επίσκοπος Κουρίου, πόλη της νότιας Κύπρου. Για τον αποστολικό του ζήλο συνελήφθη μαζί με τρεις άλλους χριστιανούς και ρίχτηκε στη φυλακή. Όταν οι τρεις συγκρατούμενοί του – Αριστοκλής, Δημητριανός και Αθανάσιος (23 Ιουνίου) -πέθαναν μαρτυρικά, νέο διάταγμα του βασιλιά προέτρεπε τους ειδωλολάτρες να ατιμάζουν παρά φύση τα σώματα των χριστιανών. Τότε ο Φιλονείδης, για ν’ αποφύγει τη βέβαιη ατίμωση, έδεσε το κεφάλι του, κάλυψε το πρόσωπο με το ρούχο του και έπεσε προς τα κάτω, από μέρος υψηλό. Άλλα πριν ακόμα το σώμα του φτάσει κάτω στη γη, η ψυχή του πέταξε στα χέρια του Θεού. Οι δε ειδωλολάτρες, όταν βρήκαν το σώμα του νεκρό, το έβαλαν μέσα σ’ ένα σάκο και το πέταξαν στη θάλασσα. Όταν το βρήκαν στην παραλία οι πιστοί, το παρέλαβαν και το έθαψαν με τιμές. Το μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο επίσκοπος Άριστων.
Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ο αναχωρητής
Υπήρξε διάσημος για την εγκράτεια και την ταπεινοφροσύνη του. Για να αποφεύγει τους επαίνους του κόσμου, αποσυρόταν με τους μαθητές του και προσευχόταν και έψαλλε. Με τέτοιο πνεύμα αρετής, απεβίωσε ειρηνικά. Γι’ αυτόν γράφει ο Ευεργετινός.
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΙΩΡ
Η βιογραφία του βρίσκεται στο Λαυσαϊκό. Ήταν ασκητής Αιγύπτιος, ο οποίος αναχώρησε από το σπίτι του στην έρημο και πήρε την απόφαση να μη δει ποτέ τους γονείς και συγγενείς του. Μετά από πολλά χρόνια, η αδελφή του, γερόντισσα πια, έμαθε πως ζει και παρακάλεσε να τον δει με τη μεσιτεία των πατέρων της Σκήτης. Τότε ο αβάς Πιώρ, πήγε στο σπίτι της, στάθηκε στην πόρτα, χωρίς να μπει μέσα στο σπίτι και με κλειστά τα μάτια του, συνομίλησαν με την αδελφή του. Και χωρίς να τη δει καθόλου, έφυγε πάλι στην έρημο, όπου απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ALBAN (Πρωτομάρτυς Βρεταννίας)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο “Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων”, του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.