Ρωσικές σκιές σε Κύπρο και Τουρκία

Στον παρασκηνιακό ρόλο της ρωσικής διπλωματίας στο Κυπριακό, αλλά και στην υπόθεση των ρωσικών πυραύλων S-400 που προμηθεύεται η Τουρκία, εστιάζει η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung.

“Η Μόσχα θα γελάσει τελευταία” επιγράφεται σχόλιο της εφημερίδας Süddeutsche Zeitung για τη διαμφισβητούμενη πώληση ρωσικών πυραύλων S400 στην Τουρκία. ‘Όπως επισημαίνει η εφημερίδα “η Τουρκία δεν είναι η πρώτη χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ που εγκαθιστά ρωσικούς αμυντικούς πυραύλους στο έδαφός της. Παλαιότεροι ρωσικοί πύραυλοι S300 βρίσκονται και στην Κρήτη. Η Συμμαχία δεν είχε καμία αντίρρηση για τη στάθμευσή τους εκεί πριν από 20 χρόνια. Και αυτό γιατί τους είχε αγοράσει η Κύπρος- για την ακρίβεια οι Ελληνοκύπριοι. Τότε η Κύπρος δεν ήταν στην ΕΕ, αλλά τα πήγαινε καλά με τη Μόσχα. Η Τουρκία, εντός ακτίνας δράσεως των πυραύλων, αισθάνθηκε να απειλείται και απείλησε από την πλευρά της με νέα εξοπλιστικά βήματα. Υπήρχε φόβος για πόλεμο. Κι έτσι οι πύραυλοι αποθηκεύτηκαν στην Κρήτη”.
Η εφημερίδα του Μονάχου εκτιμά ότι η υπόθεση των S400 οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους ελιγμούς της ρωσικής διπλωματίας. Και αυτό γιατί μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος κατά του προέδρου Ερντογάν “ο Πούτιν διέγνωσε την ευκαιρία να προσεγγίσει την Άγκυρα, ενώ η Ουάσιγκτον σιωπούσε. Στη συνέχεια το Κρεμλίνο υποσχέθηκε στους Τούρκους μεταφορά τεχνολογίας, υπό τον όρο ότι θα αγόραζαν S400. Έτσι προέκυψε η συμφωνία. Αλλά αυτό που ξεκίνησε ως χειρονομία πυγμής αποδεικνύεται πλέον μπούμερανγκ για την Τουρκία. Μπορεί ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου να διαβεβαίωνε τους συμπατριώτες του την περασμένη Δευτέρα ότι κανείς δεν μπορεί να διώξει την Τουρκία από το ΝΑΤΟ, όπου ανήκει από το 1952. Αλλά ο κομπασμός είναι ενδεικτικός για τη σοβαρότητα της κατάστασης”.
Ο Ερντογάν “θα έκανε το ίδιο” στην Κύπρο
Με αφορμή τη μαύρη επέτειο από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο η Süddeutsche Zeitung, σε ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη, αναφέρεται στις απειλές Ερντογάν ότι “η Τουρκία θα έκανε το ίδιο, όπως και πριν από 45 χρόνια, εάν αυτό ήταν απαραίτητο για την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων”. Αλλά όπως παρατηρεί η εφημερίδα του Μονάχου “στη βόρεια Κύπρο μάλλον δεν επιθυμούν δεύτερη εισβολή, αλλά διαμαρτύρονται για την οικονομική εξάρτηση από την Τουρκία. Ωστόσο, με δεδομένη την επίκαιρη ένταση για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Κύπρο, η παρέμβαση Ερντογάν ηχεί ως απειλή”.
Γιατί όμως δεν έχει λυθεί μέχρι σήμερα το Κυπριακό; Ο αρθρογράφος εστιάζει σε μία πολύ ιδιαίτερη πτυχή που αφορά τη ρωσική επιρροή στη Μεγαλόνησο και υποστηρίζει ότι ακόμη και η αποτυχία του σχεδίου Ανάν οφειλόταν, εν μέρει, σε ρωσικές αντιδράσεις.
Παραθέτει εκτιμήσεις του Κύπριου αναλυτή Μακάριου Δρουσιώτη, σύμφωνα με τις οποίες “η Ρωσία ήταν κατά της επανένωσης, διότι θα οδηγούσε σε αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί και θα έκλεινε μία πληγή στα πλευρά του ΝΑΤΟ”. Και πώς αντιδρά σήμερα η Ρωσία στις τουρκικές απειλές μετά τις τελευταίες γεωτρήσεις; “Η Μόσχα επέκρινε τις τουρκικές δραστηριότητες, παρά την κατά τα άλλα τόσο καλή σχέση μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν”, επισημαίνει ο αρθρογράφος, για να υποστηρίξει ωστόσο τα εξής. “Η Ρωσία δεν ενδιαφέρεται για τη διευθέτηση της αντιπαράθεσης, γιατί κάτι τέτοιο αντίκειται στα στρατηγικά της συμφέροντα. Λέγεται ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου είναι σημαντικά. Η Κύπρος συνεργάζεται με την Αίγυπτο, την Ελλάδα και το Ισραήλ. Απώτερος στόχος είναι η μεταφορά του αερίου προς την Ευρώπη, σε ανταγωνισμό με τους ρωσικούς αγωγούς και προσπερνώντας την Τουρκία”.
Υπερβολικές οι προσδοκίες για την Κριστίν Λαγκάρντ;
Σημαντικές αλλαγές αναμένονται σε κορυφαία ευρωπαϊκά αξιώματα. Η οικονομική επιθεώρηση Handelsblatt εστιάζει στο πρόσωπο της Κριστίν Λαγκάρντ, που αναμένεται να αναλάβει το “τιμόνι” τις Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). “Ασφαλώς διαθέτει μεγάλη πολιτική εμπειρία και μπορεί να είναι ελκυστική και πειστική” επισημαίνει το σχόλιο. “Αλλά δεν μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα της ευρωζώνης. Αυτή την αρμοδιότητα την έχουν οι εθνικές κυβερνήσεις. Ένα πρόβλημα είναι ότι στην ευρωζώνη δεν υπάρχει ακόμη συντονισμός της δημοσιονομικής πολιτικής. Οι κυβερνήσεις κανονίζουν τα έσοδα και τις δαπάνες τους ανάλογα με τις εθνικές προτεραιότητες. (…) Για την ευρωζώνη ισχύει ό,τι ισχύει και για τον πληθυσμό στα περισσότερα κράτη-μέλη: αυτοί που θα ήθελαν να ξοδεύουν περισσότερα, δεν μπορούν. Και αυτοί που μπορούν, δεν θέλουν”.
Γιάννης Παπαδημητρίου
dw