– Να βρει γυναίκα που:
Να λέει με χαμόγελο κάθε ημέρα, στον Ήλιο Καλημέρα, και στους γειτόνους!!.
Να ιδροκοπά στο λιοπύρι το Θέρος, στ’ αλώνι, στο λίχνισμα.. κι όχι να λειώνει τα ξύγκια της στα ινστιτούτα και στα σολάριουμ.. χάριν του μπότοξ, της σιλουέτας της και του καλπάζοντα καρκίνου της μήτρας.
Να κοσκινίζει τ’ αλεύρι, να πιάνει μαγιά, να ζυμώνει ψωμί στη σκάφη… ν’ ανάβει τον φούρνο με προσανάμματα, χόινες και πουρνάρια για να το ψήσει στον κτιστό φούρνο, την πείνα να χορτάσει και μόνο… κι όχι να ψωνίζει χωριάτικο, κατ’ επίφαση, τυποποιημένο ψωμί, χωρίς κόρα, μέσα σε ζελατίνες.
Να πίνει για να ξεδιψά, απ’ το νερό του πηγαδιού και της πετροκάμαρης νερομάνας βρύσης, κι όχι για να χωνεύει και να ρεύεται τη λαιμαργία της, τη βαρυστομαχιά, την ανία, την πλήξη, και τα τριγλυκερίδιά της, με σόδες και νάτσιουραλς γουώτερς, σε ωραιοφανείς εισαγόμενες πλαστικές φιάλες πολυτελείας.
Να χαίρεται τις γιορτές, τις χαρές, τα πανηγύρια, τους κυκλικούς χορούς, στους αρραβώνες και στους γάμους … κι όταν πίνει κρασί του ληνού για να στυλώνεται, να δοξάζει τον Διόνυσο, τον Βάκχο, με τους συντρόφους, κι όχι να μεθοκοπά …ξεδιάντροπα..
Να γνωρίζει κλώσιμο μ’ αδράχτι, υφαντό η αξιοχέρα, να ρίχνει τα στημόνια και τα υφάδια στον αργαλειό, και να τραβά το χτένι της, να πατά τις πατήτρες, ρίχνοντας τις σαΐτες, τραγουδώντας τα πάθη και τους καημούς της ζωής.. ως άλλη Πηνελόπη..την προίκα της να φτιάχνει, κι όχι να γδύνεται ξετσίπωτα με κλωνοποιημένα ράκη πολυτελείας, χάριν τη μόδας για να είναι ιν.!
Να μοσχοβολά το σπίτι της δυόσμο, βασιλικό κι ασβέστη κι αυτή μαγνάδια, ρόδα, τριαντάφυλλα, πάστρα και νοικοκυροσύνη! ! .
Να γεμίζει την ποδιά της λογίς – λογίς καλούδια, φρούτα και λαχανικά απ’ τον μπαχτσέ της αυλής της, του μποστανιού και τ’ αμπελιού της, κι όχι όταν κουρεύει το γκαζόν της αυθαίρετης βίλας της, να το πετά στον φράχτη, του άγνωστου και απουσιάζοντα γείτονα της.
Να σέβεται να λατρεύει και να τιμά πάντοτε τα Μήτρια και τα Πάτρια, ιδίως την ημέρα των εκλογών, να προσφέρει χορηγίες και σπονδές με λάδι, κρασί, μέλι και γάλα κι όχι να τάζει τάματα και παραφηνοκέρια σε μαύρους ψυχοσώστες και φωτοσβέστες, και κρυφά να φοροδιαφεύγει περήφανα… εν τω άμα.!!.
Να αγαπά όλα τα ζώα της αυλής, των κάμπων τα πετούμενα, τον κούκο και τα χελιδόνια της Άνοιξης, τ’ αηδόνια του Μαγιού, τους λύκους, όλα τ’ αγρίμια του Χειμώνα, κι όχι να παριστάνει την φιλόζωο οικολόγα, μισανθρωπιά γιομάτη. . .
Να ξέρει όταν θα την ξαπλώνει ο άντρας της, στην κλίνη του ερωτά τους, για να της γεννήσει παιδί πώς, χιλιάδες μυριάδες νοερά μάτια, της ορμής, της ομορφιάς και της ευθύνης, είναι καρφωμένα πάνω τους, μια για πάντα.!! για το παραμυθένιο ταξίδι της ζωής, πού πάν’ να ξεκινήσουν.! !
Αυτά τα λίγα ψάχνει… για να βρει!. Ζητάει πολλά;..
Όλα τα άλλα μαγικά, είναι για άλλους καιρούς, για άλλους κολπαδόρους.
Από την καταπληκτική αναγνώστρια Αρτάνη.
visaltis