Τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής είναι η καλύτερη απάντηση όχι μόνο σε χρυσοπληρωμένα προπαγανδιστικά πονήματα όπως αυτά της Δραγώνα και της Ρεπούση αλλά σε ολόκληρο το σύστημα λήθης που προσπαθεί να επιβληθεί με σκοπό την παραβίαση των (παν) ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η διαφορετικότητα των σφαγέων λοιπόν δεν αξίζει κανέναν σεβασμό. Η μισανθρωπία σε αυτό τον τόπο όποτε στέριωσε ήταν προσωρινή. Όπως και τα κελεύσματα περί ειρηνικής συμβίωσης.
Η “Ειρηνική συμβίωση” βλέπετε έχει μία αρχή: Για να πετύχει, πρέπει να επικρατούν οι προαιώνιες αξίες του ανθρωπισμού, της αρμονίας, της καλοσύνης και της προστασίας των αδυνάτων που σε αυτά τα χώματα απογειώθηκαν για χιλιετίες.
Αλλιώς, με την επιβολή του “διαφορετικού” ναζιστικού ιδεώδους, ναι μεν έχουμε “Ειρηνική” όχι όμως συμβίωση, αφού ιστορικά όπου επικρατούν οι μισάνθρωπες απόψεις της ερήμου, υπάρχει βίος μόνο για τους Αττίλες εξουσιαστές. Οι άλλοι σφάζονται μέχρις ενός.
Διαβάστε λοιπόν τον ηρωϊσμό των Ιαπώνων με τον μεγάλο πολιτισμό και τον κώδικα τιμής. Δείτε τη λύσσα των μισανθρώπων που δεν ενδιαφερόντουσαν απλά να κάψουν την πόλη και να διώξουν τους κατοίκους. Ήθελαν να εξοντώσουν τον πληθυσμό μέχρις ενός. Γυναίκες, παιδιά κάθε ηλικίας ακόμα και αυτά που ήταν στις βάρκες για να δραπετεύσουν από την κόλαση έπρεπε να γυρίσουν για να εξοντωθούν.
Όπου η μισανθρωπία επικρατεί λοιπόν κυρία Δραγώνα, δεν υπάρχει καμμία “ειρηνική συνύπαρξη” Δεν υπάρχει κάν “Ύπαρξη”. Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις