Ο κορυφαίος δικαστικός συντάκτης ξαναχτυπά αγγίζοντας ένα θέμα που αποτελεί τον ορισμό της διαπλοκής στην δικαιοσύνη. Υπενθυμίζει όμως πάλι και την περίπτωση υπουργού που στήνει ολόκληρη (πραγματική και όχι μαϊμού) σκευωρία για να επιβάλλει ΠτΔ, δουλεύοντας ακόμα και τον πρωθυπουργό!!
Του Παναγιώτη Τσιμπούκη
Το Στρασβούργο με μια απόφασή του, ανέδειξε ένα μεγάλο θέμα που υφέρπει τα τελευταία χρόνια στον Ελληνικό χώρο της Δικαιοσύνης, που δεν είναι άλλο από τις σχέσεις δικαστών και δικηγόρων, μέσα στα επαγγελματικά πλαίσια, αλλά περισσότερο εκτός των δικαστηρίων.
Το θέμα των σχέσεων μεταξύ δικαστών και δικηγόρων στον Ελλαδικό χώρο έχει μια περίεργη διάσταση που είναι αρκετά δύσκολο να διακρίνεις τα όρια της συνύπαρξης, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν προκλητικές περιπτώσεις, οι οποίες θέτουν πολλούς προβληματισμούς μέχρι σημείου λόγου εξαίρεσης από ορισμένες υποθέσεις.
Το μεγάλο επιχείρημα ειδικά του δικαστικού σώματος είναι ότι ο δικαστής δεν μπορεί να αποκλειστεί από το κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν μπορεί να μη συναναστρέφεται εκτός έδρας με δικηγόρους, καθηγητές των Νομικών Σχολών κ.λπ.
Ναι, να συμφωνήσει κάποιος με την άποψη αυτή, αλλά πρέπει παράλληλα να τεθούν και κάποια όρια σε όλα αυτά.
Γιατί δεν μπορεί το προηγούμενο βράδυ μιας δικασίμου ο δικηγόρος να παραβρίσκεται σε τραπέζι δημόσια με πρόεδρο Ανωτάτου Δικαστηρίου και την επόμενη ημέρα ο πρόεδρος να είναι στην έδρα και από κάτω να είναι ο δικηγόρος και να δικάζουν την υπόθεση του πελάτη του συντρώγοντα πριν από λίγες ώρες συνηγόρου.
Μπορεί για παράδειγμα, δικηγόρος ο οποίος χειρίζεται πολλές υποθέσεις σε ένα δικαστήριο, να πραγματοποιεί κοινές εμφανίσεις σε καφετέριες και σε άλλους δημόσιους χώρους με δικαστή που θα δικάσει την υπόθεσή του. Και εάν «ναι» ποια είναι τα όρια, αλλά και πότε τίθεται θέμα εξαίρεσης και μάλιστα αυτεπάγγελτης.
Απλοϊκά μπορεί να πει κάνεις ότι οι εξωδικαστικές σχέσεις δικαστών και δικηγόρων είναι «παρανυχίδα» μπροστά στις σχέσεις που έχουν απροκάλυπτα αναπτυχθεί μεταξύ πολιτικών και δικαστών και μάλιστα της ανωτάτης βαθμίδας της Δικαιοσύνης.
Δεν πρέπει να λησμονούμε το πρόσφατο γεγονός που εν ενεργεία υπουργός, δικηγόρος στο επάγγελμα, πρότεινε ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι συγκεκριμένο πρόσωπο που κατέχει θέσει πρόεδρου ενός εκ των τριών Ανωτάτων Δικαστηρίων. Ένα από τα επιχειρήματα που είχε για να στηρίξει την πρότασή του ο υπουργός ήταν ότι το πρόσωπο που πρότεινε είχε και έχει καλές σχέσεις τόσο με το ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με το ΠΑΣΟΚ-ΑΝΕΛ, ενώ ο ίδιος ο υπουργός «άνοιξε την πόρτα» στο προτεινόμενο πρόσωπο για να επισκεφθεί τον Πρωθυπουργό στο Μαξίμου και να του ζητήσει αλλαγές στο δικαστήριο που προΐσταται.
Στρασβούργο
Εκτός των Ελληνικών συνόρων τώρα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το απασχόλησε, μεταξύ των άλλων, περίπτωση κριτικής που ασκήθηκε σε δικαστίνα από δικηγόρο που εκπροσωπούσε πελάτες του.
Το μεμπτό ήταν (που τελικά δεν ήταν) το γεγονός ότι ο δικηγόρος είχε δηλώσει ότι είχε παρατηρήσει «ένα κλίμα μεγάλης εξοικείωσης μεταξύ της δικαστή και του δικηγόρου υπεράσπισης».
Αναλυτικότερα, δανείζομε την ανάρτηση από το «Διοικητικοί Δικαστές» (https://www.ddikastes.gr/node/4891 και HUDOC – European Court of Human Rights) για την άκρως ενδιαφέρουσα απόφαση του Στρασβούργου.