Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΒΒΑΚΟΥΜ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΗΡΑΚΛΑΙΜΩΝ, ΑΝΔΡΕΑΣ και ΘΕΟΦΙΛΟΣ οι Ερημίτες
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΟΛΟΜΩΝ Αρχιεπίσκοπος Εφέσου
Η ΑΓΙΑ ΜΥΡΩΠΗ ή Μερόπη
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΙΒΟΣ ο νέος
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΩΥΣΗΣ (ή Μωσής) ο Ομολογητής
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο Φιλεώτης
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Έγκλειστος
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΒΒΑΚΟΥΜ
[Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ]
Αναλυτικά
Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Να βλέπομε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσομε την αγάπη του Θεού στα παιδιά. Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε: «Εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή και τα παιδιά τα ανάθρεψαν «έν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. 6,4). επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά».
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΑΒΒΑΚΟΥΜ
Ό Αββακούμ, που το όνομά του σημαίνει “θερμός εναγκαλισμός”, ήταν από τη φυλή του Συμεών και γιος του Σαφάτ.
Ο χρόνος που έδρασε τίθεται μεταξύ 650 και 672 π.Χ.
Στο προφητικό του βιβλίο, που διακρίνεται για την αξιόλογη λογοτεχνική του χάρη, ελέγχει τον ιουδαϊκό λαό, επειδή παρεξέκλινε από την αληθινή θρησκεία στην ειδωλολατρία.
Να τι συγκεκριμένα αναφέρει, σχετικά με το πως πρέπει κανείς να πιστεύει στο Θεό:
“Εάν υποστείληται, ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ· ο δε δίκαιος εκ πίστεως μου ζήσεται. Εγώ δε εν τω Κυρίω αγαλλιάσομε, χαρίσομε επί τω Θεώ τω σωτήρι μου”. Αββακούμ, Β’ 4, Γ’ 18..
Που σημαίνει, αν κανείς λιποψυχήσει και αδημονήσει στις διάφορες δοκιμασίες, ας μάθει, λέει ο Κύριος, ότι δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σ’ αυτόν. Ο δίκαιος που πιστεύει σ’ εμένα και τηρεί το Νόμο μου, θα σωθεί και θα ζήσει. Εγώ όμως, λέει ο Προφήτης, θα αγάλλομαι ελπίζοντας στον Κύριο. Θα γεμίσει χαρά η καρδιά μου για το σωτήρα μου Θεό.
Ο πρ. Αββακούμ πέθανε ειρηνικά και τάφηκε στον τόπο των πατέρων του.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως ορός προέγραψας, την Θεοτόκον Αννήν εξ ης ημίν έλαμψεν, ο των απάντων Θεός, σαρκός ομοιώματι, Όθεν σε ως προφήτην, θεηγόρον τιμώντες, χάριτος ουρανίου, μετασχείν δυσωπούμεν, πρεσβείαις σου θεοδέκτοις, Αββακούμ ένδοξε.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΗΡΑΚΛΑΙΜΩΝ, ΑΝΔΡΕΑΣ και ΘΕΟΦΙΛΟΣ οι Ερημίτες
Κατάγονταν από την πόλη Οξύρρυγχο της Κάτω Αιγύπτου, στη δυτική όχθη του ποταμού Νείλου και ήταν γιοι γονέων χριστιανών. Διάβαζαν τις Άγιες Γραφές και θέλησαν την ερημική ζωή.
Στην έρημο, γνώρισαν κάποιο υπέργηρο ευσεβή ερημίτη και έμειναν κοντά του ένα χρόνο, ασκούμενοι.
Όταν πέθανε ο γέροντας τους, αυτοί έμειναν εκεί για 60 ολόκληρα χρόνια με πολλή άσκηση και προσευχή.
Κάθε Σάββατο, πήγαιναν στους πλησιέστερους συνοικισμούς και κήρυτταν στους ανθρώπους το λόγο του Θεού.
Έτσι στήριζαν ψυχές, μέχρι που ειρηνικά απεβίωσαν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΟΛΟΜΩΝ Αρχιεπίσκοπος Εφέσου
Βλέπε 1 Δεκεμβρίου.
Η ΑΓΙΑ ΜΥΡΩΠΗ ή Μερόπη
Από τις πιο γενναίες γυναίκες, που μαρτύρησαν στα πρώτα χρόνια της χριστιανικής Εκκλησίας.
Έζησε στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ. και γεννήθηκε στην πόλη Έφεσο.
Έχασε νωρίς τον πατέρα της και ανατράφηκε στην πίστη του Χριστού από τη μητέρα της, που καταγόταν από τη Χίο (λέγεται μάλιστα ότι στην Έφεσο, η Αγία πήγαινε καθημερινά στον τάφο της Αγίας Ερμιόνης, θυγατέρας του αποστόλου Φιλίππου και έπαιρνε το αναβλύζον απ’ αυτόν μύρο και τον έδινε με αφθονία στους πιστούς, γι’ αυτό και ονομάστηκε Μυρώπη).
Όταν ο Δέκιος εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των χριστιανών, η Μυρόπη με τη μητέρα της άφησε την Έφεσο και πήγαν στη Χίο, όπου ευεργετούσαν απόρους ασθενείς. Αλλ’ ο διωγμός εξαπλώθηκε και στην ειρηνική Χίο και μεταξύ των θυμάτων ήταν και ο άγιος Ισίδωρος (14 Μαΐου).
Ο ειδωλολάτρης άρχοντας Νουμέριος, διέταξε να μείνει άταφο το σεπτό λείψανο του μάρτυρα. Αλλ’ η Μυρώπη, αφού διέφυγε της προσοχής του φύλακα, μαζί με τις υπηρέτριές της, πήρε το λείψανο και το έθαψε με μεγάλη ευλάβεια. Τότε ο Νουμέριος διέταξε να τιμωρηθεί αυστηρά ο φρουρός.
Η είδηση συντάραξε την φιλοδίκαια και ειλικρινή κόρη. Γι’ αυτό και παρουσιάστηκε χωρίς δισταγμό και είπε όλη την αλήθεια στον άρχοντα.
Ο Νουμέριος, χωρίς να συγκινηθεί από την ευψυχία της Μυρώπης, γεμάτος θυμό και εκδίκηση, διέταξε να τιμωρηθεί η Μυρώπη μέχρι θανάτου. Τότε οι στρατιώτες την ξάπλωσαν στη γη και την έδειραν σκληρά με χοντρά ραβδιά.
Η ανδρεία της Μυρώπης υπέμεινε τις θανατηφόρες πληγές, χωρίς κραυγή και λιποψυχία.
Εύψυχη με τη θεία χάρη, έμεινε ακλόνητη στην πίστη. Και παρέδωσε μετά από λίγο το πνεύμα της στη φυλακή, ανεβαίνοντας στα αθάνατα σκηνώματα των δικαίων.
Στον Συναξαριστή του Delehaye η μνήμη της γιορτάζεται στις 23 Νοεμβρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΙΒΟΣ ο νέος
Υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Λικινίου (307-323) και ήταν διάκονος στην πόλη Θαλσεί.
Επειδή δίδασκε τον λόγο του Θεού περιφερόμενος πόλεις και χωριά, συνελήφθη.
Ομολόγησε τον Χριστό μπροστά στον έπαρχο και καταδικάστηκε να καεί ζωντανός στη φωτιά.
ΟΙ χριστιανοί αφού πήραν το άγιο λείψανό του, με τιμές το έθαψαν μαζί με αυτά των αγίων μαρτύρων Γουρία και Σαμονά (15 Νοεμβρίου) στο μέρος Βηθελακικλά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΩΥΣΗΣ (ή Μωσής) ο Ομολογητής
Άγνωστος στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου.
Μνημονεύεται σαν Ομολογητής την 2α Δεκεμβρίου στον Συναξαριστή Delehaye.
Στον Παρισινό Κώδικα 1578 αναφέρεται την 3η Δεκεμβρίου σαν Μωϋσής ο οικονόμος, που μάλλον θα είναι ο ίδιος με τον ομολογητή.
Ο ΟΣΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ο Φιλεώτης
Γεννήθηκε το 1015 στο χωριό Φιλέα της επαρχίας Δέρκων της Θράκης. Κατά το Άγιο Βάπτισμα ονομάστηκε Κυριάκος (Κύριλλος υπήρξε έπειτα το καλογερικό του όνομα) και από μικρός διακρίθηκε στα Ιερά Γράμματα.
Στο εικοστό έτος της ηλικίας του παντρεύτηκε και απόκτησε παιδί.
Αλλ’ επειδή είχε ζήλο στο μοναχικό βίο, όπως όλοι της εποχής εκείνης, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη γυναίκα του και το παιδί του και να αποσυρθεί σε μοναστήρι, λέγοντας στη γυναίκα του: “ή να χωρίσουμε, ή να πάμε και οι δύο σε μοναστήρι”.
Η γυναίκα του όμως δεν δέχτηκε τίποτα από αυτά και έτσι ο Κύριλλος έμεινε στο σπίτι του ζώντας ασκητικά.
Έπειτα ίδρυσε (1060) μοναστήρι στο χωριό εκείνο, του οποίου το ναό ανήγειρε ο Αλέξιος Κομνηνός.
Έτσι οσιακά έζησε ο Κύριλλος.
Απεβίωσε ειρηνικά το 1110.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως ξένος και πάροικος, των επιγείων τερπνών, ζωήν την ισάγγελον, επολιτεύσω σαφώς, Πατήρ ημών Κύριλλε· όθεν τας ουρανίους, ειληφώς αντιδόσεις, πρέσβευε θεοφόρε, τω Σωτήρι των όλων, δοθήναι τοις σε τιμώσι, χάριν και έλεος.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ο Έγκλειστος
“εν τω Σπηλαίω” (Ρώσος)
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΒΒΑΚΟΥΜ
Κύπριος ασκητής εκ των Αλαμανών
[Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ]