Από τον Εκδότη
Ι. Ν. Φιλιππάκη
Για πολλούς λόγους οι μέρες θα έπρεπε να έχουν εορταστικό, δηλαδή χαρούμενο χαρακτήρα. Τα εννέα χρόνια της «δημοκρατίας» μας, τα Χριστούγεννα που έρχονται, η εκλογή μιας -θεωρητικά- πιο συντηρητικής κυβέρνησης θα ήταν ικανοί λόγοι να μας έχουν φτιάξει τη διάθεση. Φευ! Τα Χριστούγεννα που έρχονται σύντομα μοιάζουν πολύ μακρινά και η τουρκική προκλητικότης παράλληλα με την ελληνική πολιτική της υποχωρητικότητας καθώς και η επιδημία των μεταναστών έχουν μετατρέψει τη γιορτινή προσμονή σε εορταστική αγωνία. Η νέα κυβέρνηση, παρά την επικοινωνιακή ομοβροντία που δεχόμεθα, μάλλον ακόμα ψάχνει να βρει τον βηματισμό της.
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, δε, ανέβασε τόσο τον πήχη των προσδοκιών σε σχέση και με την πλήρη απογοήτευση που προσέφερε ακόμα και στους πιο πιστούς της οπαδούς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που και κάποια θετικά βήματα που γίνονται μοιάζουν με βρεφικό μπουσούλημα. Ισως δεν έχει γίνει αντιληπτό σε κανέναν ότι η κρίση στη χώρα μας είναι τόσο βαθιά, που κανείς, όσα Harvard κι αν έχει τελειώσει και όσα πεζοδρόμια και αν έχει «περπατήσει», δύσκολα θα μπορέσει να βάλει το αποτύπωμά του σε μια θεωρητική αναγέννηση της πατρίδας μας. Και μιλάμε για κρίση αξιών, Παιδείας και Πολιτισμού και πολύ λιγότερο για οικονομική. Αλλωστε και η οικονομική κρίση ουσιαστικά συνέπεια της κρίσεως των θεσμών ήταν.
Για εμάς εδώ, στο κέντρο της πολύβουης πρωτεύουσας που προσπαθεί να φορέσει τα γιορτινά της, τα εννέα χρόνια της «δημοκρατίας» είναι πράγματι ένα γεγονός που μας δίνει έναν τόνο χαράς και αισιοδοξίας καθώς και μια ένεση για ακόμα περισσότερη τόλμη, επιμονή και υπομονή να συνεχίσουμε να υπηρετούμε Ιδέες και Αρχές που, αν και δεν έλειψαν ούτε μια στιγμή από την ψυχή των Ελλήνων, αρχίζουν και μοιάζουν ολοένα και περισσότερο ρομαντικές! Κάτι σαν μουσειακό είδος. Αρχές και Ιδέες που δημοσιεύουμε ξανά σε διπλανές σελίδες για να θυμίζουμε, πρωτίστως στους εαυτούς μας, γιατί εκδώσαμε τη «δημοκρατία», σε τι πιστεύουμε και γιατί αγωνιζόμεθα. Και έτσι πάντα είχε λόγο ύπαρξης μια εφημερίδα. Δυστυχώς, κάτι που σχεδόν είναι είδος υπό εξαφάνιση. Εδώ και κάποιες δεκαετίες, θα συγκεκριμενοποιούσα χρονικά, μετά την «εγκαθίδρυση» του κράτους-ΠΑΣΟΚ, που κυβερνά τη χώρα ουσιαστικά από το 1981 και δώθε, «εκδότες» εφημερίδων πλέον δεν γίνονται κάποιοι άνθρωποι που πρεσβεύουν Αρχές και «Πιστεύω». Στη μεγάλη πλειοψηφία τους γίνονται υποστηρικτές οικονομικών συμφερόντων και πιο πρόσφατα έχουμε και μια νέα κατηγορία, τους «εκτελούντες συμβόλαια συκοφάντησης, εκβιασμού και εκφοβισμού». Και δυστυχώς, με την κρίση Αξιών που βιώνει η χώρα, οι πολιτικές ηγεσίες, κατώτερες των περιστάσεων, βρήκαν συμμάχους μέσα σε τέτοια υποκείμενα. Δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στο θέλγητρο στην αρχή του ελέγχου του Τύπου, που στη συνέχεια εξελίχθηκε στην απαξίωση ενός σημαντικού πυλώνα της δημοκρατίας. Η ποδοσφαιροποίηση των ΜΜΕ και η επικράτηση της νοοτροπίας «αν δεν είσαι φίλος μου και δεν με επευφημείς, είσαι εχθρός μου και πρέπει να μην υφίστασαι» έχουν οδηγήσει σήμερα στη μεγαλύτερη κρίση που έχει περάσει ο ελληνικός Τύπος. Μια κρίση που πολύ δύσκολα θα ξεπεραστεί, που πολύ δύσκολα θα βοηθήσει να επιβιώσουν εφημερίδες και δημοσιογράφοι. Και το κυριότερο, που πολύ δύσκολα θα αποτελέσει στήριγμα Αξιών και Ιδεών.
Ποιος φταίει; Ολοι πλην των αναγνωστών μας. Φταίνε οι πολιτικοί γιατί έπαψαν να αντέχουν τον έλεγχο. Φταίμε εμείς οι εκδότες γιατί δεν προστατεύσαμε την ίδια την εφημερίδα! Ισως να είναι το μοναδικό επάγγελμα που δεν υπάρχει κανένα προαπαιτούμενο για να το ασκήσεις! Ενας επαγγελματίας που δεν «πουλάει» απλώς προϊόντα αλλά διαμορφώνει πολιτικές. «Ενημερώνει» τον κόσμο. «Πληροφορεί» τον αναγνώστη. «Καθοδηγεί» τις περισσότερες φορές. Και σίγουρα «διαμορφώνει» άποψη. Αυτός ο επαγγελματίας εξελίχθηκε σε υποστηρικτή συμφερόντων και πλασιέ πάσης φύσεως κρατικών προμηθειών. Φταίνε και οι δημοσιογράφοι, αρκετοί τουλάχιστον, που από τη χρυσή εποχή του χρηματιστηριακού εγκλήματος της κυβερνήσεως Σημίτη έπαυσαν να ερευνούν, να αναλύουν, να προσπαθούν να διαφωτίσουν και να ενημερώσουν τους αναγνώστες και εν τέλει την κοινή γνώμη. Μετατράπηκαν σε κουβαλητές θελημάτων των αφεντικών τους και πιο πρόσφατα πλέον μετέτρεψαν τις εφημερίδες και τα Μέσα γενικότερα σε προθάλαμο πολιτικής καριέρας. Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει ασυμβίβαστο μεταξύ της μιντιακής ενασχόλησης και της άμεσης μεταπήδησης στην πολιτική;