Κώστα Δημ Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)
-Όταν διακατέχεσαι από αμφιθυμία, δύσκολο να τοποθετηθείς.
Αισθάνεσαι την ανάγκη να γιορτάσεις , να ευφρανθείς.
Ταυτόχρονα όμως νοιώθεις πως δεν έχεις το δικαίωμα, να χαρείς,
αφού υπάρχουν ιστορικοί λόγοι που σε κάνουν να λυπηθείς, να πικραθείς.
-Όσοι έχουν -έστω και επιδερμική – σχέση με την Ιστορία θα με καταλάβουν.
Ίσως τότε και να μην τρέξουν ασθμαίνοντας το γλέντι να προλάβουν.
Οι πολιτειακοί και πολιτικοί άρχοντες τα θετικά και μόνον θα προβάλλουν.
Όμως υπάρχουν τόσα και τέτοια αρνητικά που (πρέπει να) μας καταβάλουν.
– Ο εγγενής φθόνος και ο διχασμός -προ και ιδίως μετά την απελευθέρωση– αποχαλινώθηκαν και οδήγησαν σε απρόσμενη καταβαράθρωση.
Αδικαιολόγητες, παράλογες αντιπαραθέσεις, κοινωνική αποσάθρωση.
Αποκορύφωμα: του Καποδίστρια η εκτέλεση.
– Ποιός, τι άραγε μπορεί με την λευτεριά να συγκριθεί;
Υπάρχει τάχα κάποιος που δεν θα επιθυμούσε ισόβια να την γευτεί;
Να φουσκώσουν τα πνευμόνια του με το ζείδωρο οξυγόνο που εκείνη χορηγεί;
Να ζει μακριά κι αλάργα απ’ τη σκλαβιά που τον τυραννεί;
-Έξαφνα ανακαλύπτει πως έχει κάπου αλλού σκλαβωθεί.
Τότε πικραίνεται πολύ, απελπίζεται, μελαγχολεί.
Όταν αποκτήσει το σπουδαιότερο: να ‘ναι ελεύθερος, νικητής,
είναι κρίμα κι άδικο να σέρνεται πίσω απ’ τα ορμέμφυτα του δουλοπρεπής.
– Να καταστρέφει –αυτοχειριαστικά -ό ,τι με αγώνες πέτυχε.
Να μη μπορεί να χαρεί έστω για λίγο ό, τι κατόρθωσε,
να φυλακίζει, να σπιλώνει όποιον τον λευτέρωσε (!).
Να δολοφονεί τον σπουδαίο Κυβερνήτη, που Κράτος να δημιουργήσει επιχείρησε.
-Προτίθενται -λένε- οι ταγοί μας να αντλήσουν χρήσιμα (από τα 200 χρόνια) συμπεράσματα,
ώστε να ωφεληθούν και οι επόμενες γενιές από τα ιστορικά διδάγματα.
Μακάρι να το δω και να το πιστέψω. Να μην αρκεστούν μόνον σε φιέστες και κεράσματα.
Δυστυχώς όμως κάποιοι δεν προσήλθαν στην Βουλή. Απογοητευτικά δείγματα.
-Τι άραγε να σημαίνει το πρώτο αυτό δείγμα ομοψυχίας;
Πως είναι δήθεν αποκύημα συγκυρίας;
Ή παρακολούθημα μιας νοσηρής νοοτροπίας,
που καθιστά τον Έλληνα σε δεσμώτη/ελεύθερο πολιορκημένο της ιστορίας;
– Είθε η αειζητούμενη ομοψυχία να επιτευχθεί,
να πρυτανεύσει η αλληλοεκτίμηση, η ομόνοια η επιθυμητή.
Ό έπαινος , η αναγνώριση του άλλου να καθιερωθεί.
Τότε όμως θα πρόκειται για κάτι διαφορετικό- έξω από την πραγματικότητα την ελληνική !
ΥΓ Διασκεδαστικές οι φιέστες και οι αυτοθαυμασμοίοι επετειακοί.
Ας πιούμε στην υγειά μας και την μοναδικότητά μας αδερφοί.
Κανείς δεν νοιάζεται για εμάς σε τούτη τη Γη.
Ούτε καν εμείς οι ίδιοι (για τον εαυτό μας) αφού είμαστε -τυπικά – αυτοκαταστροφικοί !.