Ίσως ανήκω στην κατηγορία των απαισιόδοξων ανθρώπων αλλά τον τίτλο του άρθρου τον πιστεύω.
Μέχρι πρότεινος αντιστεκόμουν, αλλά διαβάζοντας μια φράση από τον Μηδενισμό του πατέρα Σεραφείμ Ρόουζ πείστηκα για την αλήθεια του τίτλου του άρθρου.
Η φράση που διάβασα είναι η ακόλουθη:
Η απώλεια της τέλειας πίστης αποτελεί το τέλος της τάξης που έχει κτισθεί πάνω σε αυτή την πίστη. Εκείνοι που επιδιώκουν να διατηρήσουν το κύρος της αλήθειας , χωρίς να πιστεύουν σε αυτήν, προσφέρουν το πλέον αποτελεσματικό όπλο σε όλους τους εχθρούς τους, καθώς μια αλλοιωμένη πίστη, είναι καταστροφική.
Οι δύο παραπάνω προτάσεις περιέχουν το δράμα της χώρας μας πλήρως εξηγημένα και εκλογικευμένα.
Σε ποια πίστη χτίστηκε η Ελλάς; Κατά πόσον ισχύει αυτή; Σήμερα αυτή η πίστη αποδομείται δημοσίως και τολμώ να πω οτι είναι νεκρή. Γιατί αυτό που βλέπουμε είναι το τελευταίο στάδιο της αποδόμησης, η οποία ξεκίνησε το 74. Ίσως το οτι η πίστη δεν έχει νεκρωθεί στις καρδιές όλων μας είναι και ο λόγος που συνεχίζει και υπάρχει αυτή η χώρα, αλλά στις καρδιές των περισσοτέρων έχει σβήσει. “Σβησμένες οι φωτιές οι πλάστρες….”που λέει και ο ποιητής.
Αυτό που γίνεται σήμερα στη χώρα είναι το κτίσιμο της νέας τάξης που θα ορίζει την χώρα, ή η προετοιμασία του μεταβατικού σταδίου. Το τέλος έρχεται και δεν θα αργήσει ο κόσμος να ξυπνήσει και να οργισθεί. Αλλά και για αυτό οι κυβερνώντες έχουν το “φάρμακο”. Είναι η νομιμοποίηση των Ασιατών κυρίως εισβολέων. Αυτοί θα πληρώσουν το μάρμαρο για τις πολιτικές των κυβερνήσεων από το 74 εως σήμερα. Είναι πάγια αρχή των εξουσιαστών να αποπροσανατολίζουν τον λαό και αυτοί οι εισβολείς είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Αντί να στήσουμε 300 κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος, θα κυνηγάμε τους εισβολείς και οι κυρίως υπεύθυνοι, θα απολαμβάνουν ασυλίας.
Η όλη κατάσταση θυμίζει 1897. Το γενικό κοινοβουλευτικό και κοινωνικό μπάχαλο, οι σφαλιάρες στα εθνικά θέματα και η ήττα από τους Τούρκους, που όμως έβαλαν τους σπόρους για τις μετέπειτα εποποιϊες μέχρι το 22.
Υπάρχει μια διαφορά μεγάλη βέβαια. Τότε υπήρχε ένας Παλαμάς, ένας Μαβίλης, ένας Δραγούμης, ένας Συκουτρής, ένας Μεταξάς, ένας Πλαστήρας, ένας Βενιζέλος και πολλοί άλλοι που ξέχασα, οι οποίοι ήταν γίγαντες πνευματικοί και πολιτικοί που σήκωσαν την Ελλάδα στα χέρια τους.
Σήμερα ?????