ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…

Γράφει η Σοφία Τ.
Στις 06/12/2008 ένας ειδικός φρουρός δείχνει τι είναι πειθαρχία σε ένα 16χρονο παιδί δολοφονώντας το! Ο θάνατός του Αλέξη Γρηγορόπουλου, απέδειξε πόσο μεγάλο είναι το χάσμα της «γενιάς του Πολυτεχνείου» από την σημερινή νεολαία. Δεν ήταν αυτή η 1η δολοφονία νέου, ανήλικου παιδιού, ούτε επίδειξη δύναμης από πλευράς της ΕΛ.ΑΣ.. Και μετά ήρθε η κρίση και είδαμε τι σημαίνει αστυνόμευση σε διαδήλωση. Από την υπογραφή του μνημονίου και μετά είχαμε, ως τώρα, 5 νεκρούς(3+1 αγέννητο βρέφος στην MARFIN, γιατί η διοίκηση της τράπεζας δεν τους επέτρεψε να διαδηλώσουν και 1 διαδηλωτής, ο Δημήτρης Κοτζαρίδης(άνεργος πατέρας 2 παιδιών, 53 ετών, οικοδόμος) στον δρόμο), αμέτρητους τραυματίες, αμέτρητους πολίτες με αναπνευστικά προβλήματα λόγω των παράνομων ουσιών στα δακρυγόνα(ακόμα και σε πολεμική σύρραξη αυτά τα αέρια είναι χρόνια τώρα απαγορευμένα) και μια εικόνα για την Ελλάδα, που σε συνδυασμό με την ανθελληνική προπαγάνδα, που θυμίζει 1950-60 ή Βελιγράδι 1999 και όχι 21ο αι.. Κανένας δεν έμαθε ποτέ μετά από ένα τέτοιο περιστατικό βίας. Τζάμπα το ξύλο στην… ζαρτινιέρα, τζάμπα τόσο αίμα νέων παιδιών; Όλοι στα ΜΜΕξημέρωσης λοιδορούν, όπως και στην περίπτωση του Αλέξη τον νεκρό και την οικογένειά του και εκμεταλλεύονται για μικροπολιτικούς σκοπούς(τα ψηφαλάκια των 17αρηδων του 2008) ή δημοσιότητας. Ξεφτιλίζουν τον θάνατο και την βία. Αφιερωμένο στην μνήμη του παιδιού αυτού, όπως και σε όλα τα θύματα αστυνομικής βίας από το 1974, αλλά ειδικά μετά το 2009, το τραγούδι του Νικόλα Άσιμου… Να ρίχνετε και καμιά ματιά στην σαπισμένη μας κοινωνία… Όσοι την σκαπουλάρατε βγείτε στον δρόμο ξανά. Πρέπει να φύγει ο φόβος απ’ όλους… Είστε το πρώτο λίπασμα της ελευθερίας που θα έρθει… Και ας φαίνεται όνειρο… Η θυσία σας αναγνωρίζεται από μας… Η τυφλή εξουσία χθες πάλι δεν ξέρει από θυσίες. Ως και στους τυφλούς είχε βάλει μπροστά κλούβες, μην πειράξουν τους «σωτήρες» μας! Δεν ξέρετε την τύφλα σας «μεγάλοι» και η νεολαία, πρώτη αυτή, θα σας συνθλίψει… 3 χρόνια πριν ο Αλέξης και 2 το μνημόνιο είναι πολλά…
Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ
Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω
δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δεν χαμπαριάζεις
πρότεινέ μου κάποια λύση
δεν θα σου παρα-κοστήσει
και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ’ αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν’
Aφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
πως να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ
Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
‘κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σου ‘ρθει κατεβάζεις
μην θαρρείς πως με ταράζεις
γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ’ αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν’.
Υ.Γ.: δεν ξεχνάμε τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον «πρίγκιπα του ελληνικού ροκ». Σαν σήμερα μας άφησε νωρίς, πολύ νωρίς…