Ο μαχητής του χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού

Γράφει ο Νίκος Γεωργαντζάς
Έχω έναν θείο που έχει ένα περίεργο χόμπυ. Του αρέσει να μαζεύει κινηματογραφικές ταινίες και κωμωδίες γιά ξεχασμένους στρατιώτες, στους οποίους κανένας δεν είχε πει πως ο πόλεμος τελείωσε.
Κάτι τέτοιο μου θυμίζει η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο Συνέδριο του ΕΛΚ/EPP στη Μασσαλία (http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/epp.html)
. Είναι κωμικο-τραγικό το ότι εξακολουθεί ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να λαλεί γιά τον ‘κοινωνικό φιλελευθερισμό’ ή την ‘κοινωνική οικονομία της αγοράς’, ως κάτι που ντε και καλά διαχωρίζει το κόμμα του από “από τους Σοσιαλιστές αφενός και από τους νέο-Φιλελεύθερους αφετέρου”.
Καλά, κανένας δεν έχει πληροφορήσει τον Αντώνη Σαμαρά πως ο πόλεμος τον οποίο με τόσο μεταμοντέρνο σθένος και με τέτοιο ομηρικό κλέος εξακολουθεί να πολεμά… τελείωσε; Μα δεν του είπε κανένας του ανθρώπου γιά την ήττα του καπιταλισμού και την ακόμα χειρότερη ήττα του μαρξισμού;
Δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει γιά τον θάνατο του ΠαΣοΚ. Αρκεί να στρέψει την προσοχή του στον επιθανάτιο ρόγχο του ΛΑΟΣ, καθως τα ΚΚΕ, ΣΦΥΡΙΖΑ κλπ επίσης κρούουν τα ταμπούρλα του δικού τους αφανισμού.
Της Νέας Δημοκρατίας η κηδεία άραγε πότε θα γίνει; Θα στείλει ο ΓΑΠ στεφάνι;
Παραλαμβάνοντας λοπόν την σκυτάλη στην νεωτερικότητά μας, από την ήττα του καπιταλισμού και την ακόμα χειρότερη ήττα του σοσιαλισμού, η νέα φεουδαρχία του ‘χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού’, δηλαδή οι αγορές, μας εκτοπίζουν εμάς τους ανθρώπους, σε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό. Αναγκάζουν δε το πλήθος μας (ξεχάστε την κοινωνία, πάει αυτή) να σκέφτεται ασταμάτητα, με μία όλο και περισσότερο προσωπική αγωνία, σχετικά με τους αριθμούς, τα επιτόκια και άλλες χρηματοοικονομικές ανησυχίες του χρηματιστικοποιημένου ζόμπι οικονομισμού.
Το αποτέλεσμα είναι μια ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομική εξάρτηση των ιδιωτικών και δημόσιων θεσμών και ιδρυμάτων από την κρατική χρηματοδότηση μέσω δανεισμού. Ο οποίος καθιστά μας τις και τους τέως πολίτες σε ‘ακαδημαϊκούς υπηκόους’ χωρίς πραγματικές πολιτικές επιλογές.
Της δυναστικής κομματοκρατίας η κηδεία άραγε πότε θα γίνει; Θα στείλει ο Χάρρυ Κλυνν στεφάνι;