Του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
war: “A state of armed conflict between different countries or different groups within a country“.
Όπως είναι πλέον γνωστό η πολιτική ηγεσία της Κύπρου (όχι μόνο η κυβέρνηση) έχει πλέον έλθει αντιμέτωπη με την πλέον επιθετική Τουρκία. Είναι γεγονός ότι ενώ αποκλείστηκε η περίπτωση πολέμου η απειλή είναι πρώτιστος στρατιωτική και μετά πολιτική. Ορθώς από πλευράς της Κυπριακής Δημοκρατίας ο πόλεμος δεν είναι επιλογή. Δεν είναι γνωστό και σίγουρα δεν θα είναι εύκολο να υπολογιστεί το κόστος σε ανθρώπινες ζωές αλλά και σε υλικές καταστροφές όπως και η οικονομική καταστροφή που σίγουρα θα επέλθει.
Όμως πλέον η λέξη πόλεμος δεν έχει πλέον την αποκλειστική έννοια που τις αποδίδεται δηλαδή της ένοπλης βίας. Ο πόλεμος πλέον μπορεί να πάρει και άλλες μορφές όπως ενεργειακός, οικονομικός, διαδυκτιακός και οτιδήποτε μπορεί να φέρει πλήγμα στον αντίπαλο/εχθρό. Η πλευρά μας άρα θα έπρεπε να επανακαθορίσει το/τα ποια είδη “πόλεμου” απορρίπτει.
Από την άλλη πλευρά η Τουρκία με το δυσανάλογο στρατιωτικής ισχύος υπέρ της δεν φαίνεται να έχει ενδοιασμούς κατά πόσο θα την χρησιμοποιήσει είτε σαν έμμεση ή άμεση απειλή. Είναι ξεκάθαρο ότι για αυτήν αποτελεί εργαλείο.
Λοιπόν η ηγεσία μας πώς αντιδρά; Με καυγάδες για θωράκιση ή μη, μιλούν σαν ψυχολόγοι για ψευδαισθήσεις, ρεαλισμό, και αλληλοκατηγορούνται γενικά για απραξία. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι μία άνευ προηγουμένου σπατάλη “ενέργειας” ή καλύτερα φαιάς ουσίας δείχνοντας παντελή άγνοια της ” τραγικότητας” τους( εδώ τα εισαγωγικά μπορεί και να μην χρειάζονται….).
Εύλογα κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει:
Ωραία αφού είσαι μία χώρα της οποίας το μισό είναι υπό κατοχή και μετά από δύο εισβολές (πριν 44 χρόνια) και με πρόσφατη απειλή και τρίτη εισβολή στην θάλασσα τι κάνεις;
Η απάντηση σίγουρα δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν πολλές μεταβλητές. Μεταβλητές που μπορούν να οριστούν ως ποιοτικές, ποσοτικές κοινωνικές, και άλλες που μπορεί να μετρηθούν ή όχι.
Η ουσία είναι ότι δεν είναι δουλειά ενός ατόμου ούτε καν μίας ομάδας, έστω και αν αυτή λέγεται κυβέρνηση. Είναι δουλεία εξειδικευμένων ομάδων που μπορούν να δουλεύουν συλλογικά. Που να είναι σε θέση να επιλύουν, και προπαντός να προλαβαίνουν προβλήματα στην σφαίρα του εφικτού (Ή τουλάχιστον να τα παρακάμπτουν…).
Οι πολιτικές αναλύσεις μετά από ένα «Βατερλό», δεν έχουν πραγματική αξία εκτός και αν γίνονται για εκπαιδευτικούς λόγους και μόνο. Εάν δε γίνονται προς ενίσχυση κομματικής θέσης (τα λέγαμε εμείς, τα είπαμε…λένε…) τότε ακόμη χειρότερα! Διότι όπως έλεγε κάποιος (ΤΑ.Π.Σκότ δημοσιογράφος):
«Τα γεγονότα είναι ιερά, η γνώμη είναι ελεύθερη»
Μόνο το: «η γνώμη είναι ελεύθερη» έχει καταλήξει πλέον να είναι δημαγωγία ή Λαϊκισμός. Αποτέλεσμα μονόδρομος η αποτυχία.
θα έπρεπε να γίνει είδη αντιληπτό ότι η διαρκείς προστριβή με μία χώρα της οποίας οι δημοκρατικές αρχές στην πραγματικότητα (ανεξαρτήτως του τι λένε στα χαρτιά) είναι σε με «νηπιακή» ηλικία με μία χώρα σαν την δική μας με καταγραμμένο εθνικό πρόβλημα (διαχωρισμού ΕΚ/ΤΚ) είναι εξορισμού πρόβλημα το οποίο δεν εξαρτάται από το «καλό κλίμα» αλλά από στρατηγική επιδίωξη κυριαρχίας και κέρδους. Κέρδους εδαφικού, πολιτικού και οικονομικού. Άρα το κέρδος που θα έπρεπε να αφορά την πλευρά μας, όχι κατανάγκη το άδικο κέρδος αλλά αυτό που δικαιούται να έχει ο κάθε πολίτης θα έπρεπε να είναι:
Ποιότητα ζωής (το οποίο προσφέρει η πραγματική αίσθηση ασφάλειας).
Άρα αυτή η προστριβή πώς αντιμετωπίζεται; Σίγουρα όχι με την εσωτερική αντιπαράθεση. Που σε τελικό συμπέρασμα ενώ η ηγεσία θεωρεί καταστροφικό ένα πόλεμο με την Τουρκία δεν αποφεύγει τον μεταξύ της «πόλεμο»…που με όλες του τις αντιπαραγωγικές του συνέπειες προσφέρει υπηρεσία στον Αντίπαλο!
Οι πολίτες στην τελική παρακολουθούν εμβρόντητοι την έλλειψη πολιτικής αρετής ή διορατικότητας που οδηγούν σε μη αποδεκτές μεταξύ μας κρίσεις .
Κάτι σαν πολιτική κινούμενη άμμο.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Εάν ο Δαυίδ απέφευγε την Σύγκρουση ή κατά την σύγκρουση χρησιμοποιούσε οποιοδήποτε άλλο όπλο από την σφεντόνα, ο Γολιάθ θα θριάμβευε…