Δεν άλλαξαν καθόλου μυαλά…

Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ

Ουσιαστικά οι Τουρκοκύπριοι δεν ήθελαν ποτέ προσάρτηση στην Τουρκία. Ακόμα και ο Ραούφ Ντενκτάς δεν ήθελε. Ήθελαν διχοτόμηση. Ήθελαν χωριστό κράτος. Ήθελαν ομοσπονδία. Όμως, δεν ήθελαν προσάρτηση.
Το πιο δημοφιλές σλόγκαν ήταν «διχοτόμηση ή θάνατος». Ή «η Κύπρος είναι και θα παραμείνει τουρκική». Αυτό ήταν ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά που ξεχώριζε τους Τουρκοκύπριους από τους Ελληνοκύπριους. Οι Ελληνοκύπριοι υποστήριζαν την ένωση. Οι δε Τούρκοι ήταν μόνο οπαδοί της διχοτόμησης!
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το γεγονός ότι οι Ελληνοκύπριοι υποστήριζαν τη διχοτόμηση. Ένας άνθρωπος γιατί δεν θέλει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της χώρας του και σώνει και καλά θέλει να ενωθεί με μια άλλη χώρα; Το καταλαβαίνω αυτό κατά την εποχή της βρετανικής αποικιακής διοίκησης, αλλά δεν το καταλαβαίνω κατά την περίοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έπαψες να είσαι αποικία. Κέρδισες την ανεξαρτησία σου. Έγινες ένα κυρίαρχο κράτος και αναγνωρισμένο από ολόκληρο τον κόσμο. Και ακόμα ένωση; Αυτό ακριβώς δεν κατάλαβα…
Τα όνειρα για την ένωση ναυάγησαν το 1974. Αλλά το πουλί πέταξε. Χρειαζόταν σώνει και καλά να έρθει και να κατακτήσει το νησί ο τουρκικός στρατός; Αν γινόταν κατανοητό προηγουμένως. Αν παραιτούνταν απ’ αυτήν. Αν επέστρεφαν στην ανεξαρτησία. Δεν γινόταν;
Το είχα συζητήσει πολλές φορές αυτό με Ελληνοκύπριους φίλους πριν από το 1974. Δεν μπόρεσα να τους πείσω. Και εκείνοι δεν μπόρεσαν να με πείσουν για ένωση με μια σοσιαλιστική Ελλάδα. Διότι ποτέ δεν πίστεψαν ότι η Τουρκία θα επενέβαινε στο νησί με αυτόν τον τρόπο. Όμως, τα πάντα φαίνονταν ξεκάθαρα. Νόμιζαν ότι ο κόσμος δεν θα το επέτρεπε αυτό. Είδαν την πικρή αλήθεια αφότου είχαν τελειώσει όλα. Ο κόσμος παρακολούθησε απλώς την εισβολή και την κατοχή. Και κανένας δεν επιχείρησε να σταματήσει την Τουρκία.
Αυτή η κατάσταση δεν άλλαξε και σήμερα. Είμαστε στην 46η χρονιά της εισβολής και της κατοχής. Δεν υπάρχει καμία σοβαρή κίνηση για να φύγει η Τουρκία από το νησί και να διασφαλιστεί η εδαφική του ακεραιότητα. Κανένας δεν μπορεί να ξεγράψει την Τουρκία για χάρη της μικρής Κύπρου. Έστω και αν έχει άδικο η πλευρά του ισχυρού, συνεχίζει την εισβολή και την κατοχή της χωρίς να αντιμετωπίσει κανένα σοβαρό εμπόδιο. Μάλιστα, κάποτε μπορεί να περιέρχεται στη θέση να έχει περισσότερο δίκιο από τον λαό που βρίσκεται υπό κατοχή. Και είδαμε το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα γι’ αυτό κατά το σχέδιο Ανάν. Όταν είπε «όχι» σε αυτό το σχέδιο η ελληνοκυπριακή πλευρά κάθισε στο εδώλιο του κατηγορούμενου στη διεθνή σκηνή. Ο κατακτητής έκανε όλη την πλάση να αντηχήσει από το ότι «εμείς είπαμε ’ναι’ και εκείνοι είπαν ’όχι’». Η Τουρκία ανακηρύχθηκε οπαδός της λύσης, ενώ η ελληνοκυπριακή πλευρά οπαδός της μη λύσης. Το ανεχτήκαμε αυτό για χρόνια.
Ποια είναι η κατάσταση τώρα; Δεν αποδίδω καμία αξία στις αξιολογήσεις για το Κυπριακό οι οποίες δεν περιέχουν την Αμερική και την Αγγλία. Και γι’ αυτό δεν δέχομαι ως βάση τις δηλώσεις των Κύπριων ηγετών. Αυτές οι αντεγκλήσεις και λογομαχίες μοιάζουν με αγώνα μεταξύ ομάδων της γειτονιάς. Όσο στο παρασκήνιο στις διαπραγματεύσεις υπάρχουν η Τουρκία και η Ελλάδα, άλλο τόσο και μάλιστα περισσότερο υπάρχουν η Αμερική και η Αγγλία. Αφού αυτές δημιούργησαν το κυπριακό πρόβλημα, το κλειδί της λύσης είναι στη δική τους τσέπη. Αν παρατείνανε τόσο πολύ αυτό το πρόβλημα, το έκαναν επειδή είναι πολύ ικανοποιημένοι από το υφιστάμενο στάτους κβο.
Όταν διαβάζω κάποια αξιολόγηση σε σχέση με την Κύπρο, πρώτα απ’ όλα κοιτάω την ταυτότητα του συγγραφέα και τη σχέση του με την Αμερική και την Αγγλία. Ποια η στάση του έναντι των όσων κάνει η Αμερική στις τέσσερις γωνιές του κόσμου και ειδικά στη Μέση Ανατολή; Παραδέχεται άραγε ότι δημιουργεί τρομοκρατικές οργανώσεις και τις εξοπλίζει χρησιμοποιώντας τες ύστερα όπου θέλει; Ποια η άποψή του σε σχέση με την κόλαση που δημιούργησε αποκαλώντας την Αραβική Άνοιξη; Αυτό κοιτάω. Κοιτάξτε τώρα πώς χρησιμοποιεί την Τουρκία στη Συρία.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έμεινε χωρίς επιλογή μόλις τον εγκατέλειψε η Ρωσία, πάλι έπεσε στην αγκαλιά της Αμερικής. Δεν θέλει να φύγει από τη Συρία. Παρεκτράπηκε τόσο πολύ ώστε να λέει στη Συρία «αποσύρσου εσύ από τη Συρία». Η Αμερική του λέει «προχώρα και είμαι πίσω σου». Σκοπός του είναι να φέρει αντιμέτωπους τον τουρκικό στρατό και τον ρωσικό στρατό. Η Τουρκία θα φύγει από τη Συρία με πολύ μεγάλες απώλειες. Αν όσοι καυχιούνται λέγοντας ότι «η Τουρκία ανήκει στους Τούρκους» έχουν αποβλακωθεί τόσο πολύ ώστε να μην ξέρουν ότι η Συρία ανήκει στους Σύρους, δεν υπάρχει τίποτε άλλο να λεχθεί.
Είμαι περίεργος πότε θα συρθεί στην αγορά η Κύπρος σε αυτό το καζάνι της Μέσης Ανατολής, πώς θα επηρεαστεί. Είναι αλήθεια ότι αύξησε το διεθνές ενδιαφέρον για το νησί μας ο πλούτος που ανακαλύφθηκε στις θάλασσές μας, αλλά το ουσιαστικό μας πρόβλημα ακόμα δεν έχει τοποθετηθεί πουθενά. Από καιρού εις καιρόν κάποιοι ψιθυρίζουν κάτι. Μετά τις εκλογές μας τον Απρίλιο θα στηθεί, λέει, μια νέα σκηνή διαπραγματεύσεων. Τέτοια πράγματα δεν προκαλούν ενθουσιασμό πλέον. Δεν ακούτε τη φωνή των εθνικιστών στην Τουρκία; «Η Κύπρος είναι και θα παραμείνει τουρκική». Δεν άλλαξαν καθόλου τα μυαλά.
ΠΗΓΗ: ΑΦΡΙΚΑ, Πολίτης