Η αναβίωση του Δόγματος προϋποθέτει συνειδητοποίηση της τουρκικής απειλής

Να το καταλάβουμε: Κανείς δεν θα πολεμήσει για μας την κρίσιμη στιγμή. Εμείς θα υπερασπίσουμε την πατρίδα. Ο Τούρκος δεν σέβεται τον αδύναμο. Τον ποδοπατεί και τον συνθλίβει.

Αντίθετα σέβεται έναν ισχυρό, αποφασιστικό και αξιόπιστο αντίπαλο. Αυτήν την ισχύ Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν να αποκτήσουν. Τέρμα οι παραισθήσεις περί κατευνασμού του αττιλικού θηρίου. Καιρός να υψωθούν τα λάβαρα!
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ερντογάν, ακολουθεί έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου μία νεο-οθωμανική ιμπεριαλιστική και κατακτητική πολιτική. Αυτή αποβλέπει στην αναβίωση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διά της αρπαγής, κατοχής, προσάρτησης εδαφών που βρίσκονταν υπό τον ζυγό της. Αυτό το νεο-οθωμανικό όραμα πρώτος το οπτασιάστηκε ο πρώην Πρόεδρος της χώρας, Οζάλ. Ο Ερντογάν πέτυχε μέσα σε 17 χρόνια να αποκτήσει ναυτική ισχύ, πολεμική βιομηχανία και να επιχειρεί στρατιωτικά σε διάφορα μέτωπα: Ιράκ, Συρία, Κύπρο, Λιβύη και, φυσικά, στην Αν. Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Η Τουρκία εφαρμόζει και τη σκληρή δύναμη (hard power) και τη μαλακή δύναμη (soft power) για να προβάλλει και να επιβάλλει την πολιτική και τις αξιώσεις της. Ανέκαθεν η τουρκική πολιτική αποβλέπει, πρώτα στη δημιουργία κρίσεως και τετελεσμένων και, ακολούθως, στη διαπραγμάτευση με δικούς της όρους. Αυτό πράττει έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου. Από τις 4/5/2019, η Κυπριακή Δημοκρατία υφίσταται τρίτον Αττίλα. Ο τουρκικός στόλος την πολιορκεί, γεωτρύπανα εισέβαλαν και τρυπούν παράνομα την κυπριακή ΑΟΖ.
Η Τουρκία έχει πλήρως αποθρασυνθεί επειδή η αντίδραση διεθνών δρώντων και ειδικά της ΕΕ, των ΗΠΑ και άλλων χωρών, είναι υποτονική, δηλ. θεωρητική και ενθαρρυντική των παράνομων ενεργειών της. Ενώ η στρατιωτική αδυναμία της Κύπρου τής επιτρέπει να δημιουργεί τετελεσμένα, τα οποία αναμένει να εκμεταλλευτεί και να επιβάλει στο τραπέζι πιθανών διαπραγματεύσεων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η απαίτησή της να ανασταλεί το ενεργειακό πρόγραμμα της Λευκωσίας ώστε να ξεκινήσουν, δήθεν, συνομιλίες αλλά με τουρκικούς, πλέον, όρους.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε και επιβεβαιώθηκε από το Υπουργείο Άμυνας ότι η Κύπρος θα αγοράσει γαλλικούς πυραύλους ή και άλλα πλωτά μέσα από το Ισραήλ. Παράλληλα, η «Σ» αποκάλυψε την περ. Κυριακή ότι το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου, ήδη αναβιώνει σιωπηρά, σταθερά και με αποφασιστικότητα. Αυτά είναι ενθαρρυντικά νέα και μακάρι να γίνουν και άλλα, χωρίς κατ’ ανάγκην να διατυμπανίζονται. Αυτό σημαίνει ότι Αθήνα και Λευκωσία, επιτέλους, έχουν κατανοήσει ότι μπορεί μεν το Διεθνές Δίκαιο να είναι το καταφύγιο των αδύναμων, αλλ’ η στρατιωτική ισχύς είναι το «δίκαιο» των ισχυρών.
Τα τελευταία χρόνια, η Τουρκία εφαρμόζει ένα νέο δόγμα, στηριγμένο στη στρατιωτική ισχύ της: «Και στο πεδίο των επιχειρήσεων και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Με απλά λόγια: Επιτίθεται, προωθείται, κατακτά, κατέχει και δεν επιστρέφει τίποτε, όπως ήδη πράττει στην Κύπρο, στο Βόρειο Ιράκ, στη ΒΑ Συρία και στη Λιβύη. Όσον αφορά την Κύπρο και την Ελλάδα, η Τουρκία δοκιμάζει αντοχές και αντιδράσεις, όπως π.χ., πρόσφατα με το ερευνητικό σκάφος της που παραβίασε την ελληνική υφαλοκρηπίδα και η Αθήνα… παρακολουθούσε
Όλα αυτά τα χρόνια που ο Ερντογάν έκτιζε την πολεμική μηχανή του, Αθήνα και Λευκωσία επιδίδονταν σε χαριεντισμούς ή κατευνασμό του τουρκικού θηρίου. Τους τελευταίους μήνες και ενώπιον της ασυγκράτητης επιθετικότητας της Τουρκίας, γίνεται πολύς λόγος για νέα εξοπλιστικά προγράμματα, αμυντικές συνεργασίες με φίλες χώρες, κ.λπ. Καλά όλα αυτά τα οποία γίνονται με ολέθρια καθυστέρηση, αλλά προέχουν κάποια άλλα, περισσότερο σημαντικά. Πέρα από την κατεπείγουσα αναβίωση του ΕΑΧ και τη δραστική οπλική ενίσχυση της ΕΦ, με τη διάθεση των δισεκατομμυρίων που εισπράττονται για την άμυνα, πρέπει να συνειδητοποιηθεί η εφιαλτική τουρκική απειλή κατά του κυπριακού Ελληνισμού.
Ο Φοίβος Κλόκκαρης, αντιστράτηγος ε.α., σε πρόσφατη ανάλυσή του επισημαίνει ότι η στρατιωτική ισχυροποίηση της Κύπρου απαιτεί χρήματα για την άμυνα και πολιτική βούληση. Δηλαδή:
«Συνειδητοποίηση του θανάσιμου κινδύνου που διατρέχει η ΚΔ από την τουρκική στρατηγική, η οποία υλοποιείται αδίστακτα και μεθοδικά βάσει μακροχρόνιου σχεδιασμού από τη δεκαετία του 1950, με στόχο τον έλεγχο όλης της Κύπρου. Κατανόηση της αξίας της στρατιωτικής ισχύος για την επιβίωση ενός κράτους. Η στρατιωτική ισχύς είναι αναγκαία για την ενίσχυση της δυνατότητας αυτοάμυνας της ΚΔ, την αποτροπή της τουρκικής επέκτασης, την ενδυνάμωση της διπλωματικής ικανότητας της ΚΔ και τη δυνατότητά της να συνάπτει αμυντικές συμμαχίες, που απαιτούν και κοινή συνεισφορά στην ασφάλεια (κυρίως διάθεση αεροναυτικών δυνάμεων)».
Παράλληλα και ταυτόχρονα, απαιτείται καλλιέργεια ενός νέου πατριωτισμού, που να τονώνει το εύψυχον, το ελεύθερον, την αγάπη για την πατρίδα, υψηλού ηθικού μεταξύ του λαού, σύζευξης στρατού και λαού, αγωνιστικού πνεύματος, ομοψυχίας μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, άρρηκτης ενότητας στη βάση μιας μακράς πνοής στρατηγικής ματαίωσης και αποτροπής των τουρκικών σχεδιασμών εναντίον του κυπριακού Ελληνισμού.
Να το καταλάβουμε: Κανείς δεν θα πολεμήσει για μας την κρίσιμη στιγμή. Εμείς θα υπερασπίσουμε την πατρίδα. Ο Τούρκος δεν σέβεται τον αδύναμο. Τον ποδοπατεί και τον συνθλίβει. Αντίθετα σέβεται έναν ισχυρό, αποφασιστικό και αξιόπιστο αντίπαλο. Αυτήν την ισχύ Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν να αποκτήσουν. Τέρμα οι παραισθήσεις περί κατευνασμού του αττιλικού θηρίου. Καιρός να υψωθούν τα λάβαρα!
Σάββας Ιακωβίδης
simerini