Του Θύμιου Παπανικολάου
Οι ιδέες είναι πολύπλοκα και λεπτά «εργαλεία». Πρέπει, συνεπώς, όσοι καταπιάνονται με ιδέες, αφενός να έχουν ιδέες και πεποιθήσεις και αφετέρου να τις σέβονται. Διαφορετικά πέφτουν στη μικρολογία, τα υπονοούμενα και συχνότατα στις ύβρεις και στους προσωπικούς λιθοβολισμούς.
Αυτοί που μεταμφιέζονται και εμφανίζονται με πολλαπλά προσωπεία και κουκούλες στερούνται όχι μόνο από ιδέες, αλλά και από ηθική υπόσταση.
Έργο όλων αυτών δεν είναι η προαγωγή των ιδεών, η διαπάλη των ιδεών, ούτε η σωστή ενημέρωση. Αυτοί οι αρουραίοι (έμμισθοι ή ψυχωτικοί) λερώνουν και διαφθείρουν τις ιδέες και επιβάλλουν ένα καθεστώς «προσωπικών» του χειρίστου είδους: Τη φαιά Πανούκλα της αμάθειας και της λάσπης…
Η δημοσιογραφική «σκέψη», εξ ορισμού δολοφονεί τις ιδέες, τη διαλεκτική της σκέψης και της επιστημονικής απόδειξης. Δολοφονεί, όπως λέει ο Πιέρ Μπουρντιέ την «αποδεικτική διαδικασία», «τις μακρές αλυσίδες του λόγου».
Η Σκέψη, μας λέει ο Μπουρντιέ, «είναι εξ ορισμού ανατρεπτική: Οφείλει αρχικά να εξαρθρώσει τις “παραδεδεγμένες ιδέες” και κατόπιν οφείλει να τις αποδείξει».
Αυτή η διαδικασία απαιτεί: «Μια σειρά προτάσεων αλυσοδεμένων με “άρα”, “κατά συνέπεια”, “εντούτοις”, “εννοείται ότι”…».
Αυτή τη διαλεκτική της σκέψης και των ιδεών τη δολοφονεί η «δημοσιογραφική σκέψη» (εξ ορισμού καθεστωτική), μέσα από μια νεροποντή κοινοτοπιών, παραπολιτικών, γαργαλιστικών σεναρίων και μυθολογιών, σκανδαλολογικής ώχρας και προσωπικών αφορισμών: Μέσα από την ταχυδακτυλουργία του συζητητικού τυχοδιωκτισμού…
Η μέθοδος του συζητητικού ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥ, αυτή που κυριαρχεί σήμερα στην πολιτική μας ζωή, αποτελεί την ακραία μορφή αποσάθρωσης και διάλυσης της σκέψης και αποτυπώνει, κατηγορηματικά και τελεσίδικα, τη φαιά ουσία του καθεστώτος και της «ποιότητας» των ιδεών του και της ηθικής του.
Γιατί είναι γνωστό τούτο: Οι μέθοδοι της συζήτησης αντιστοιχούνε, κατά ένα γενικό τρόπο, στο είδος των ιδεών που θέλουμε να υπερασπίσουμε…
Εκείνοι που υποστηρίζουν τις επαναστατικές ιδέες, τις ιδέες που αυθεντικά εκφράζουν τα λαϊκά συμφέροντα, δεν έχουν ανάγκη να χρησιμοποιήσουν τις ταχυδακτυλουργίες του συζητητικού τυχοδιωκτισμού…
Μόνο αντιδραστικές φιλοσοφίες, καταδικασμένα από την ιστορία καθεστώτα και κόμματα καθώς και οι λακέδες τους, χρησιμοποιούν στην πολιτική πάλη τέτοια τεχνάσματα απάτης, ψεύδους, συκοφαντίας και προβοκάτσιας…
Στο πλαστό ιντερνετικό σύμπαν αυτά τα φαιά τεχνάσματα της χυδαιότητας και του συζητητικού τυχοδιωκτισμού έχουν πάρει φρενοβλαβείς διαστάσεις: Ανακυκλώνουν στο πολλαπλάσιο όλα τα κόπρανα της εξουσιαστικής αυθάδειας του κόσμου που υπηρετούν…
Εδώ πλέον δεν υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός. Κάθε «εγκάθετος» του καθεστώτος ή κομματικός «ροπαλοφόρος», ή κάθε «άρρωστος» εγκέφαλος, φοράει την κουκούλα της ανωνυμίας και ξερνάει όλα τα εκκρίματα του καπιταλιστικού «πολιτισμού» του, τα σκύβαλα του «μίσους» του και τις λάσπες της αμάθειάς του…
Όλοι αυτοί δεν νοιάζονται για πραγματικό διάλογο, για αντιπαράθεση και σύγκρουση ιδεών, δεν νοιάζονται για την αλήθεια. Δεν τους απασχολούν τα τεράστια προβλήματα των εφιαλτικών καιρών μας…
Το μόνο που απασχολεί όλους αυτούς είναι να μπουρδολογούν στο ιντερνέτ, να χαβαλεύουν, να «καρατομούν» πρόσωπα, να διαστρέφουν τα κείμενα, να βρίζουν και να συκοφαντούν: Και αυτή τη φασιστική διάλυση της σκέψης την αποκαλούν συζήτηση…
Τελευταίως, στο στόχαστρο αυτών των απολογητών και «μπράβων» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου: «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε».
Φαίνεται ότι η «θηριώδης» κυκλοφορία του βιβλίου (εκδοτικό γεγονός της χρονιάς) θορύβησε τους «μπράβους» και τους προβοκάτορες του συστήματος. Όρμησαν λοιπόν με λύσσα να «κατασπαράξουν» όχι τις ιδέες και τα τεκμήρια του βιβλίου, αλλά τον συγγραφέα που είναι …κομμουνιστής και «σταλινικός» του ΚΚΕ!!!
Τα μορμολύκεια της καπιταλιστικής απολογητικής, θεωρητικά ανύπαρκτα και πολιτικά καθυστερημένα, δεν ασχολούνται καθόλου με το βιβλίο, δεν επιχειρούν, στο ελάχιστο να αντιπαρατεθούν με τα επιχείρημα του έργου και να τα ανατρέψουν…
Αντίθετα ασκούνται στις ταχυδακτυλουργίες της προβοκατόρικης λογικής τους και του «συζητητικού τυχοδιωκτισμού», αποκαλύπτοντας όχι μόνο την καταθλιπτική τους πολιτική κενότητα, αλλά και τούτο: ότι αποτελούν λακέδες, ελεεινής μορφής της νεοταξικής βαρβαρότητας που βιώνουμε σήμερα εφιαλτικά…
Κάποιοι μάλιστα, που ποζάρουν σαν «σοβαροί», δεν διστάζουν να πλαστογραφούν τον τίτλο του βιβλίου προκειμένου να ασκήσουν τη μαύρη προπαγάνδα τους: Την απολογητική, με αφοριστικούς αλαλαγμούς, του καπιταλισμού και την καταδίκη, με εξίσου υστερικά αναθέματα, του κομμουνισμού…
Οι μέθοδοι της συζήτησης ανταποκρίνονται στην ποιότητα των ιδεών μας. Η πλαστογραφία είναι το πιο δόλιο τέχνασμα των φαιών «ιδεών» και της καθεστωτικής προβοκάτσιας: Πρακτορικό τρικ…
Τέτοιο είναι το πολιτικό και ηθικό ανάστημα των εν λόγω «κριτικών» με κουκούλα…
Δεν είμαστε ειδωλολάτρες κανενός μαρξισμού και κομμουνισμού. Δεχόμαστε και συζητάμε κάθε κριτική αρκεί αυτή να μην είναι απολογητική προπαγάνδα και αφορισμοί, αρκεί να στηρίζεται σε συγκροτημένη ΣΚΕΨΗ και ΓΝΩΣΗ και όχι σε ηθικές αφαιρέσεις και σοφιστικά τεχνάσματα…
Όποιος θέλει να στηρίξει τον καπιταλισμό ή να αναιρέσει το μαρξισμό και να «κατατροπώσει» τον Κομμουνισμό ΠΡΕΠΕΙ και να το ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ και όχι να χορεύει πάνω σε σπερμολογίες, σε αναθέματα και φτηνά τεχνάσματα άγνοιας και χυδαίων σοφισμάτων…
Και προκαλούμε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ σε μια τέτοια συζήτηση, παρέχοντας τις σελίδες του ΡΕΣΑΛΤΟ: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…
Εδώ, όμως, διαπράττεται κάτι ακόμα πιο ελεεινό: Πλαστογραφείται ένα τίτλος όχι για να κριτικαριστεί το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ περιεχόμενο του βιβλίου, αλλά για να υμνηθεί με γενικές αοριστίες ο καπιταλισμός και για να προβοκαριστεί το βιβλίο με αφοριστικές ταχυδακτυλουργίες του τύπου:
«Αν πιστέψατε ότι ήρθε το τέλος του καπιταλισμού, μη βιαστείτε να βάλετε μαύρα. Παρά τους ευσεβείς πόθους των επί γης αριστερών, ο καπιταλισμός είναι ακόμα ζωντανός και υγιής. Κάποιοι βέβαια προσπαθούν να του ρίξουν όλο το φταίξιμο, αφού αυτός είναι ο συντομότερος δρόμος για την επαναφορά των απολιθωμάτων του παρελθόντος από την πίσω πόρτα…».
«…Επειδή έρχονται πονηρές μέρες, να έχετε τις κεραίες σας ανοιχτές και τα αυτιά βουλωμένα στις σειρήνες που θέλουν να επαναφέρουν τα κρατικά μονοπώλια ακόμα και στα μπακάλικα. Γιατί καλά είναι όλα αυτά στη θεωρία, αλλά να θυμάστε ότι πίσω από τα κρατικά μονοπώλια υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι οι οποίοι κινούν τα νήματα. Είναι αυτοί που κρατούν για τους εαυτούς τους και τους οικείους τους την πρώτη ποιότητα και ρίχνουν στο ΄΄δελτίο’’ τη δεύτερη. Και είναι οι ίδιοι που με την πρώτη ευκαιρία θα εγκαθιδρύσουν την απολυταρχία τους…».
Για το τι λέει το βιβλίο άχνα. Τέτοια πλαστογραφική κατάντια χυδαίας και φαιής «σκέψης» δύσκολα συναντάς: ο ορισμός της προβοκάτσιας και του συζητητικού τυχοδιωκτισμού…
Σε αυτή την προβοκατόρικη αυθάδεια απάντησε ένας αναγνώστης με το παρακάτω κείμενο:
Αγαπητοί φίλοι του Antinews πριν λίγες μέρες διάβασα στον χώρο σας ένα κείμενο υπό τον τίτλο «Δεν είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε». Διαπίστωσα ότι η με αφοριστικό τρόπο χρησιμοποίηση από τον συντάκτη – για λόγους εντυπωσιασμού – του τίτλου του γνωστού βιβλίου δεν συνδυάστηκε από επιχειρήματα που να δικαιώνουν την «λογοκλοπή». Παρ’ όλα αυτά εκείνο το «δεν» χρειάζεται να απαντηθεί. Απέναντι στο μετέωρο «δεν», υπάρχει η άλλη άποψη. Η άποψη με επιχειρήματα. Την οποία θα μου επιτρέψετε να καταθέσω για τους αναγνώστες σας. Χρησιμοποιώ – για λόγους προφανείς – στοιχεία από το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» (περιέχονται όπως και οι αντίστοιχες πηγές στις σελίδες 195 – 209).
Κι όμως «Είναι ο Καπιταλισμός» (ηλίθιε)…
1) Σ’ έναν κόσμο όπου μέσα στο 2009, κατά τη διάρκεια μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις που έχει γνωρίσει ο πλανήτης οι 500 μεγαλύτεροι μονοπωλιακοί όμιλοι των ΗΠΑ αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335% με την κερδοφορία τους να εκτινάσσεται στα 391 δισεκατομμύρια δολάρια, αλλά τη χρονιά που αύξησαν τα κέρδη τους κατά 335%, οι ίδιοι όμιλοι προχώρησαν στην απόλυση 821.000 εργαζομένων.
2) Σ’ έναν κόσμο όπου το 0,01% του πληθυσμού αύξησε το 2009 την περιουσία του στα 14 τρις δολάρια, αλλά την ίδια χρονιά το παγκόσμιο ΑΕΠ μειώθηκε 2% ενώ, ειδικά στην Ευρώπη, η μείωση ήταν πάνω από 4%.
3) Σ’ έναν κόσμο που το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου, αλλά οι άνθρωποι που υποσιτίζονταν ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο.
4) Σ’ έναν κόσμο όπου μόνο στην ΕΕ πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά οι δισεκατομμυριούχοι αυξάνονται και από 793 το 2008 μετρήθηκαν στους 1.011 το 2010.
5) Σ’ ‘έναν κόσμο που οι δισεκατομμυριούχοι, αξιοποιώντας την κρίση και μεσούσης της κρίσης, γίνονται περισσότεροι και πλουσιότεροι, αλλά μόνο μέσα στο β’ εξάμηνο του 2010 ο αριθμός των ανθρώπων του πλανήτη που έπεσε κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε κατά 44 εκατομμύρια.
6) Σ’ εναν κόσμο όπου μόνο στις ΗΠΑ, το 2010 οι δισεκατομμυριούχοι αυξήθηκαν κατά 54 άτομα και τα πλούτη τους κατά 400 δισεκατομμύρια, αλλά οι εργαζόμενοι είδαν να χάνονται περισσότερες από 7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας και να κατάσχονται εκατομμύρια κατοικίες. Δηλαδή: Για κάθε έναν νέο Αμερικανό δισεκατομμυριούχο, αντιστοιχούσαν 130.000 απολυμένοι Αμερικανοί εργάτες.
7) Σ’ έναν κόσμο όπου στη Βρετανία οι χίλιοι ευπορότεροι κάτοικοι αύξησαν το 2010 τις περιουσίες τους κατά 20% – περιουσίες που το άθροισμά τους ξεπερνά το 1/3 του εθνικού χρέους της χώρας, αλλά το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς επιβλήθηκε το μεγαλύτερο πρόγραμμα λιτότητας που έχει υποστεί ο βρετανικός λαός από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανακοινώθηκαν οι απολύσεις 500.000 δημοσίων υπαλλήλων.
8) Σ’ έναν κόσμο όπου το 2010 ο επικεφαλής της Bank of America εισέπραξε μπόνους 9,05 εκατομμύρια δολάρια, ο επικεφαλής της Goldman Sachs έλαβε μπόνους 12,6 εκ. δολάρια, τα μπόνους και οι αποδοχές με τα οποία οι 36 μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί της Γουόλ Στριτ αντάμειψαν τα στελέχη τους το 2010 ανήλθαν στα 144 δις δολάρια, αλλά πάνω από 50 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες ζουν με κουπόνια σίτισης.
9) Σ’ έναν κόσμο που οι 25 μεγαλύτερες χρηματοοικονομικές εταιρείες των ΗΠΑ, από 350 δις δολάρια κέρδη που είχαν το 2007, προ κρίσης, είδαν τα κέρδη τους το 2010 να ανέρχονται σχεδόν στα 420 δις δολάρια, αλλά ο αριθμός των άστεγων παιδιών που φοιτούν σε δημόσια σχολεία, αυξήθηκε την περίοδο 2006 – 2009 κατά 40%.
10) Σ’ έναν κόσμο που τα κέρδη για τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις της Ευρώπης μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2010 ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και σύμφωνα με τις απόψεις των τεχνοκρατών πρόκειται για το «καλύτερο “σερί” ευχάριστων εκπλήξεων στην εταιρική κερδοφορία από το 1990», την ίδια περίοδο που στην Ευρώπη σημειώθηκε μια πέραν πάσης προσδοκίας κερδοφορία των πολυεθνικών, οι άνεργοι στο σύνολο της ΕΕ ξεπέρασαν τα 23 εκατομμύρια, εκ των οποίων τα 16 εκατομμύρια βρίσκονται στις χώρες της ευρώζώνης,
ε, τότε υπάρχει ισχυρή πιθανότητα για όλα αυτά υπαίτιος, τελικά, να «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε»!
* (τα στοιχεία είναι από το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» (περιέχονται όπως και οι αντίστοιχες πηγές στις σελίδες 195 – 209)
Το παραπάνω κείμενο θέτει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και στοιχειοθετημένα ερωτήματα, αλλά οι προβοκάτορες των ιστολογίων συνεχίζουν το ίδιο έργο: Αφορίζουν με το τέχνασμα: «Είναι ο σταλινισμός ηλίθιε»…
Αυτή είναι η φιλοσοφία τους και το ήθος τους…
ΠΗΓΗ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=28405#28405