*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
“Πώς γίνεται οι άλλοι να ορίζουν λίγο-λίγο τη μοίρα μας, να μας την επιβάλλουν κ’ εμείς να το δεχόμαστε;” Γιάννης Ρίτσος
Υπάρχει λοιπόν κάποιος λόγος να εξακολουθήσει ένα τόσο θλιβερό γεγονός, που εν πολλοίς δαπανά σημαντικό κοινωνικό κεφάλαιο για τη χώρα? Μια καθ΄ όλα αρνητική εξέλιξη, σε μια τόσο κρίσιμη χρονική συγκυρία, που υπονομεύει την κοινωνική γαλήνη και απειλεί την κοινωνική συνοχή μιας ευαίσθητης γεωγραφικής περιοχής της χώρας? Διερωτώμαι, ειλικρινά, αν οι εμπνευστές/προφέσορες αυτού του ατυχούς, πλην όμως επικίνδυνου, εγχειρήματος, πίστεψαν ποτέ ότι οι υπερήφανοι νησιώτες, που βγήκαν ειρηνικά στο δρόμο, είχαν οποιαδήποτε προσκόλληση ή το παραμικρό δίλημμα μέσα τους? Προφανώς, ίσως, πίστευαν κάτι τέτοιο, γιατί ζώντας οι ίδιοι σε διαρκή αυταπάτη και μόνιμη σύγχυση, δεν κατάλαβαν ποτέ ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι αξιοπρεπέστατοι κάτοικοι του Βορείου Αιγαίου, έλυσαν το όποιο πρόβλημα τυχόν ετέθη εσωτερικά ήτοι στη συνείδησή τους. Συνεπώς, την ώρα της απόφασης δεν ετέθη ποτέ θέμα προτεραιότητας γι΄ αυτούς. Προέταξαν το συμφέρον του τόπου τους, επένδυσαν στο αίσθημα ασφάλειας για τους ίδιους και τα παιδιά τους…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τ. Γεωπόνος – Παιδαγωγός