Δυο χρόνια μελόδραμα….

Αυτά τα 2 τελευταία χρόνια θα μου θυμίζουν πάντα κάποιες πολύ δραματικές ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου…..
Τόσο μα τόσο μελόδραμα…. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να κλαίει με μαύρο δάκρυ. “Αχ τυφλώθηκε το παλληκάρι” μου έλεγε και στέναζε….. “Άδικος που είναι ο Θεός” μου έλεγε και σταυροκοπιότανε…..
Τι να κάνω κι εγώ ; Μικρό παιδί ήμουνα. Την έβλεπα να σκάει και μ’ έπιανε κι εμένα ο καυμός και το μαράζι για τον πόνο της …… Τζένης ! Θα την άφηνε μονάχη μέσα στο δρόμο να κλαίει στη βροχή ή θα την έπαιρνε αγκαλίτσα και θα τη
συγχωρούσε ;!
Κι όμως την άφησε να κλαίει….. ΤΟΝ ΑΛΗΤΗ !
“Είδες το κάθαρμα…..” με ρώταγε η γιαγιά και κόντευε να πεθάνει από τη στενοχώρια πριν την ώρα της…..
Έτσι και σήμερα. Βλέπουμε το έργο που θέλουνε να δούμε.
Κάποιοι όμως δεν έχουν πεισθεί από όλο αυτό το … κλάμα, αφού ακούω ότι, ζητάνε ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ εκατοντάδων χιλιάδων Ευρώ, ενώ η Τζένη κλαίει αβοήθητη…….
Αναρωτιέμαι μήπως κάτι παραπάνω ξέρουν από μένα τον “ευκολόπιστο” κοινό θνητό, ο οποίος έχω πραγματικά συγκινηθεί απ’ όλα αυτά τα …δάκρυα κι έτσι αποχαυνωμένος και μ’ ένα μυξο-χαρτομάντηλο στο χέρι επιτρέπω να με σακατεύουν καθημερινά με νέα μέτρα κι άλλα νέα μέτρα κι άλλα πιο νέα μέτρα…..
Κάποια στιγμή όμως το κακογραμμένο ψευτο-μελόδραμα το πήρανε κωμικοί συγγραφείς και το ξεφτέλισαν.
Γελάσαμε με τη ψυχή μας, γελάσαμε μ’ αυτά που κάποτε μας συγκινούσαν…….
Είδαμε την άλλη πλευρά του νομίσματος.
Κάποιοι ενοχλήθηκαν πολύ, έχασαν τους θρόνους τους, αλλά…..σοβαρεύτηκαν και σταμάτησαν τις σαχλαμάρες.
Μάκης Π.