Βασίλης Δημ. Χασιώτης: Η Κανονικοποίηση της Αθλιότητας

«Η τραγωδία της ΑΛΗΘΕΙΑΣ έγκειται στο ότι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή χωρίς προηγουμένως να την διαλύσουν, να την παραμορφώσουν, να την υποτάξουν, να της στερήσουν το κεντρί της..

Το κακό δεν είναι να σέρνεσαι επί αιώνες μέσα στη σαπίλα, το κακό δεν είναι οι ιδέες των μεταρρυθμιστών ή ακόμη και η αθλιότητα του πλήθους, το κακό είναι η καταστροφή που θα χυθεί πάνω στον κόσμο, όταν οι γύπες της ελευθερίας θα ανοίξουν τα φτερά τους της δυστυχίας και θα στείλουν και στις πιο απόμακρες γωνιές της γης τους πραματευτές τους της ελευθερίας. Κλείνοντας τα μάτια μπροστά σ’ αυτές τις αληθινά τραγικές αντιφάσεις που προσδιορίζουν τα ίδια τα θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης, πετάμε προς βοήθεια του Διαβόλου και βυθίζουμε τον κόσμο πιο βαθειά μέσα στην αθλιότητά του… Κανένας δεν μπορεί να περιμένει από ένα κατεστραμμένο είδος να καταφέρει εύκολα και γρήγορα να βάλει ένα τέλος στις μιζέριες του, αν κάποιος έχει μια καλή ιδέα και ριχτεί σε μια καμπάνια ιδιοποιημένης πολιτικής προπαγάνδας. Αν φανταστούμε κάτι τέτοιο, παίρνουμε πάλι τον καθρέφτη για πραγματικότητα…»
(Ράϊχ, Βίλχεμ : Η Δολοφονία του Χριστού, εκδ. ΠΥΛΗ, Αθήνα, 1976, σελ. 184-185)
Τι είναι η «Κανονικοποίηση της Αθλιότητας»;
«Κανονικοποίηση της Αθλιότητας» είναι εκείνη η πραγματική και εν ταυτώ άθλια κατάσταση πραγμάτων, που μέσα από κατάλληλες διαδικασίες, έχει καταστεί είτε modus operandi είτε / και modus Vivendi της ζωής, με άλλα λόγια, είτε τρόπος ζωής είτε / και τρόπος αντίληψης (τρόπος σκέψης), θεωρούμενη πλέον αυτή η Αθλιότητα μια «κανονικότητα». Η «Κανονικοποίηση της Αθλιότητας», είναι ένα φαινόμενο που εκδηλώνεται τόσο διεθνώς όσο και σε εθνικό επίπεδο, χωρίς όμως αναγκαίως να επιβάλλεται στον ίδιο βαθμό και με το ίδιο τυπικό περιεχόμενο παντού (παντού όμως, επιβάλλεται με το ίδιο ουσιαστικό περιεχόμενο).
Η «Κανονικοποίηση της Αθλιότητας», υπάρχει ως τέτοια ακόμα και όταν αναγνωρίζεται από τα ίδια τα θύματά της, το άθλιο περιεχόμενό της, πλην όμως γίνεται αποδεκτό ως κάτι το «Αναπόφευκτο», ως «Μονόδρομος» και πίσω από αυτές τις διακηρύξεις βρίσκεται η προσπάθεια της Αθλιότητας να ενσταλάξει την Απελπισία και την Παραίτηση του Ανθρώπου από κάθε προσπάθεια διεκδίκησης μιας Ανθρώπινης Ζωής. «Η αθλιότητα πείθει την απελπισία, ο εγωισμός πείθει την έπαρση», γράφει ο Blaise Pascal (Σκέψεις, εκδ. Αναγνωστίδη, Αθήνα, σελ. 168).
Η «Κανονικοποίηση της Αθλιότητας», αποτελεί το ανώτατο στάδιο αλλοτρίωσης της «Ανθρώπινης Κανονικότητας», δηλαδή του Ανθρώπου ως Ανθρώπου που πλέον γίνεται ο «Άνθρωπος Πράγμα». Δεν είναι πλέον το Υποκείμενο του Ανθρώπινου Γίγνεσθαι, είναι το Αντικείμενο της Δύναμης της Αθλιότητας που ασκεί πάνω του βία χωρίς επαρκή και ενίοτε καθόλου αντίδραση εκ μέρους του. Δεν είναι «Αυτός», είναι «Αυτό». Πώς και γιατί συμβαίνει αυτό; Μεγάλη η συζήτηση που πρέπει να γίνει και ξεφεύγει από τα όρια τούτου του άρθρου. Ο Άνθρωπος, ακόμα, απέχει από το να έχει ενστερνιστεί πλήρως τη σημασία του Αγώνα όλων εκείνων των προγόνων του, που έθεσαν Αξίες και Αρχές που δίνουν περιεχόμενο αντάξιο σε ό,τι αποκαλείται «Ανθρώπινη Ζωή», ένα περιεχόμενο που αποτελεί το αποτελεσματικό όπλο και αντίδοτο σε ό,τι απειλεί αυτό το περιεχόμενο. Η Άγνοια και η Λήθη, εξόν από τη Βία, είναι τα όπλα της Αθλιότητας εναντίον αυτών των Αρχών και Αξιών που την απειλούν, και επομένως με ιδιαίτερη επιμονή τα καλλιεργεί και τα επιβάλλει, κατά κανόνα υπό τον μανδύα της (επιστημονικής και πρακτικής) Λογικής, της Προόδου, της Δημοκρατίας. Η «Κανονικοποίηση της Απελπισίας», η «Κανονικοποίηση της Άνοιας», η «Κανονικοποίηση της Λήθης», είναι κι αυτές πολύ σημαντικές διαστάσεις των πολλών πτυχών και μορφών υπό τις οποίες μπορεί να εκδηλωθεί η «Κανονικοποιημένη Αθλιότητα». Η μη αποδοχή της Αθλιότητας, είναι Ουτοπία, να το περιεχόμενο της διδακτέας ύλης του μαθήματος «Η Αγωγή του Ανθρώπου – Πράγματος» που διδάσκεται στα Σχολεία της Αθλιότητας. Όμως, η ουσιαστική επικράτηση του Ανθρώπου πάνω στην Αθλιότητα, είναι ακριβώς να ασπαστεί αυτό που η Αθλιότητα του διδάσκει ως Ουτοπία. Αυτή την Ουτοπία πρέπει να ακολουθήσουμε, βέβαιοι πως ό,τι η Αθλιότητα αποκαλεί μ’ αυτή λέξη, εκεί βρίσκεται και ασθενές της σημείο. Ας μη ξεχνάμε πώς ό,τι το Υψηλό και Ουσιαστικό κατέκτησε ο Άνθρωπος στον προαιώνιο Αγώνα του εναντίον της Αθλιότητας, όλα εκείνα που δίνουν Περιεχόμενο στη Ζωή του Ανθρώπου, δεν είχαν ξεκινήσει παρά από το στάδιο της Ουτοπίας, της Ουτοπίας εκείνης που δίδασκε στον Άνθρωπο πως δεν μπορούσε να περιμένει τίποτα καλύτερο από ό,τι το Παρελθόν του είχε χαρίσει, πως το Μέλλον του βρίσκονταν στο Παρελθόν της Αθλιότητας. Η γνωστή απόφανση του Max Weber «Το δυνατό δεν θα ήταν εφικτό, αν ο άνθρωπος δεν έτεινε συνεχώς προς το αδύνατο» (Τάσος Μπουγάς : Τέλος της πολιτικής; Προβλήματα σύγχρονης πολιτικής συνείδησης, περιοδ. Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση, τόμος 11, τεύχος 31, Ιανουάριος 1994. σελ. 26), ασφαλώς, αποτελεί την καλύτερη επισήμανση της σημασίας όσων ανωτέρω υπογραμμίσαμε.
Η «Ανθρώπινη Αλλοτρίωση», περισσότερο από κάθε τι άλλο, συνίσταται στο να αποδεχτεί ως «Κανονικότητα», την Αθλιότητα σε όλες της τις πτυχές. Όσες δε περισσότερες πτυχές αυτής της Αθλιότητας κανονικοποιούνται, τόσο μεγαλύτερη η Αλλοτρίωση του Ανθρώπου. Το περιεχόμενο αυτής της αλλοτρίωσης, αποτελείται από το ίδιο το περιεχόμενο της Αθλιότητας που κανονικοποιείται.
Η «Κανονικοποίηση της Αθλιότητας», έτσι, δίνει περιεχόμενο σε ό,τι αποκαλούμε στον απλό λόγο ως «ελλείμματα» του πνευματικού, κοινωνικού, πολιτικού, οικονομικού γίγνεσθαι, τόσο σε επίπεδο ατομικό όσο και συλλογικό.
Εστιάζοντας στην καθ’ ημάς «ελληνική πραγματικότητα», ασφαλώς, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί πως φαινόμενα «Κανονικοποίσης της Αθλιότητας», δεν υπήρχαν ποτέ στο παρελθόν. Κάθε άλλο. Η Αθλιότητα συνυπάρχει με τον Άνθρωπο (όπως τον γνωρίζουμε) από τη πρώτη στιγμή της εμφάνισής του στη Γη.
Η Αθλιότητα, ως εγκατεστημένη Τάξη Πραγμάτων, πάντα είχε, και έχει, μια μετρήσιμη «ποσοτική» και «ποιοτική» διάσταση, και ήταν ακριβώς αυτό το «μέτρο» που έδινε και το στίγμα της κάθε εποχής. Υπήρχαν εποχές εντελώς υποταγμένες στην Αθλιότητα, όπως και άλλες κατά τις οποίες η Αθλιότητα υποχωρούσε, χωρίς όμως ποτέ να είναι πλήρως ελεγχόμενη από την Εξουσία του Ανθρώπου. Βεβαίως, κι εδώ αυτό πρέπει να επισημανθεί και στιγματιστεί, (σχετικά) «καλές» και «κακές» εποχές, υπήρξαν και υπάρχουν κυρίως στον λεγόμενο «αναπτυγμένο κόσμο», ενώ, υπάρχουν περιοχές της Γης, με πληθυσμούς πολλαπλάσιους αυτών των «αναπτυγμένων χωρών», οι οποίοι ουσιαστικά εξακολουθούν να διαιωνίζουν με την ζωή που τους έχει επιβληθεί, τους πιο Σκοτεινούς Χρόνους της Ανθρώπινης Ιστορίας. Αλλά, αν αυτό συμβαίνει λόγω της ζωής «που τους έχει επιβληθεί», πρέπει να πούμε και τούτο : η (Ανθρώπινη) Ζωή του Ανθρώπου ποτέ δεν της χαρίστηκε από καμία εξουσία σε καμία γωνιά της Γης. Επομένως, με βάση αυτή την παρατήρηση, αν θέλουμε να είμαστε και ιστορικά δίκαιοι, η Ζωή του Ανθρώπου, ως προς το Ανθρώπινο περιεχόμενό της, και όχι ως προς το «κανονικοποιημένο» από την Αθλιότητα περιεχόμενό της, οφείλει να υπερασπίζεται από τον ίδιο τον Άνθρωπο, με τον Αγώνα του. Υπάρχει επομένως και η δική του ευθύνη, στο μέτρο που του αναλογεί, (αλλά μονάχα σ’ αυτό), η παρουσία τέτοιων Σκοτεινών Χρόνων.
Αλλά, αν στην Ελλάδα στην οποία και εστιάζουμε, ιστορικά ποτέ δεν έλλειψε, με διάφορες μορφές και σε διαφορετικό βαθμό, μια κατάσταση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «Κανονικοποίηση της Αθλιότητας», εν τούτοις, η Μνημονιακή Περίοδος, μπορεί να παραλληλιστεί μονάχα με τις πιο Σκοτεινές Περιόδους της Ελληνικής Ιστορίας, όχι τόσο λόγω του μεγέθους της οικονομικής κρίσης που έπληξε τη χώρα και που εκδηλώθηκε το 2010, (από μόνη της μια οικονομική κρίση, χωρίς τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως «αθλιότητα»), όσο του γεγονότος, ότι αυτή η οικονομική κρίση, αποτέλεσε απλώς την δικαιολογητική βάση ώστε πάνω σ’ αυτή, να εκδηλωθεί μια γενικευμένη επίθεση κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας per se, κατά της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους (και επομένους του Ελληνικού Λαού) per se, κατά των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων per se, κατά των Κοινωνικών Δικαιωμάτων per se, κατά της Συνταγματικής Τάξης per se, κατά του ίδιου του Ελληνικού Λαού per se, μια επίθεση πολεμικών διαστάσεων ως προς τα μέσα (χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα πλην των πολεμικών) και ως προς τις επιπτώσεις της. Μια επίθεση της Αθλιότητας που επέβαλε η Ευρωπαϊκή (Γερμανική) Νέα Τάξη Πραγμάτων στην Ελλάδα, η οποία κατόρθωσε να επιβιώσει των αρχικών έντονων αντιδράσεων εναντίον της, μια Τάξη Πραγμάτων που με αριστοτεχνικό τρόπο κατόρθωσε σταδιακά να προσεταιριστεί τους «συστημικούς» ηγετικούς θύλακες εξουσίας (όσους δηλαδή, αρχικά, εμφανίζονταν ως πολέμιοί της), πολιτικούς μα και όχι μόνο (π.χ., μέσα μαζικής ενημέρωσης), μια Νέα Τάξη Πραγμάτων, η οποία επέβαλε και μια Νέα Κατοχική Πραγματικότητα με «ειρηνικά μέσα».
Αυτό, δηλαδή, το φαινόμενο της επιβολής τέτοιων καταστάσεων, όπως της «Κατοχής με ειρηνικά μέσα», αν κανείς το δει ιστορικά, βεβαίως και δεν θα εκπλαγεί και κυρίως δεν θα διαπιστώσει ότι μιλάμε για κάτι το «καινοφανές». Κάθε άλλο. Αρκεί να δει κανείς, τη ραγδαία «αποαποικιοποίηση» μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίως σε Αφρική και Ασία, η οποία επί της ουσίας υποκαταστάθηκε με πιο «ήπιες» (και άρα πιο «αποδεκτές») μορφές εκμετάλλευσης (κυρίως μέσω του «ελεύθερου εμπορίου» και της «ανοικτής οικονομίας») αυτών των ίδιων πρώην αποικιών, έτσι ώστε, οι χώρες που πριν τις εκμεταλλεύονταν επιβάλλοντας την κυριαρχία τους με στρατιωτικά μέσα, τώρα να το κάνουν εξοικονομώντας παράλληλα και τεράστιους στρατιωτικούς πόρους που προηγούμενα επιβάρυναν το «κόστος εκμετάλλευσης», με την παρουσία εκεί, αντί στρατευμάτων, μιας φούχτας πλέον τεχνοκρατών και άλλων οικονομικών παραγόντων, που κάτω από μια επίφαση «δημοκρατικότητας» μα και «σεβασμού» της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας των πρώην αποικιών, να συζητούν «επί ίσοις όροις» για ζητήματα «αμοιβαίως επωφελή». Έτσι με αυτόν τον τρόπο, της μετάλλαξης δηλαδή των μέσων αποικιοποίησης, το «σπορ» αυτό επεκτάθηκε και σε χώρες που δεν περιλαμβάνονταν στον κατάλογο των πρώην αποικιών. Οι εκπροσωπούντες την Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων, (G7, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), μαζί με τα ανά τον κόσμο ενεργούμενά τους, είναι σε θέση να φέρνουν στην «κατάλληλη θέση», το εκάστοτε θύμα τους, (είτε είναι χώρα, είτε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές), ώστε όταν βρεθεί εντός του «βεληνεκούς» τους, να εκδηλώσουν την εναντίον του επίθεση, πάντα χωρίς όρους και όρια και πάντα στη φιλοσοφία του «πολέμου αστραπή» (Blitzkrieg) και του «Σοκ και Δέους» από άποψη πολιτκών. Στον πόλεμό της αυτό, η Αθλιότητα ένα πράγμα δεν γνωρίζει : την ύπαρξη κανενός Δικαίου του Πολέμου και κανενός Δικαίου γενικότερα, πλην του Δικαίου του Ισχυρού.
Στην Μνημονιακή Ελλάδα, αυτόν τον Blitzkrieg και αυτό το «Σοκ και Δέος», τα γνωρίσαμε πολύ καλά. Τα ζήσαμε. Τα βιώσαμε. Τα πολεμήσαμε, αλλά δεν νικήσαμε. Όμως, δεν βιώσαμε μονάχα αυτά από τον «εξωτερικό εχθρό». Βιώσαμε τα ίδια και από τον «εσωτερικό εχθρό», δηλαδή, όσους εκουσίως ή ακουσίως, εξ αρχής ή στην πορεία, μπήκαν στην δούλεψη της Μνημονιακής Τάξης Πραγμάτων. Ο Λαός, προδόθηκε όχι τόσο από όσους εξ αρχής τάχθηκαν με την πλευρά των Δανειστών και των πολιτικών που επέβαλαν (και του τρόπου που τις επέβαλαν), όσο από εκείνες τις Δυνάμεις που υπό την προβιά του Συμμάχου και Εκφραστή της Αντίθεσης του Λαού στο Καθεστώς της Μνημονιακής Κατοχής, τελικώς, όπως αποδείχτηκε από τα πράγματα, έπαιζαν ή εν πάση περιπτώσει τελικώς έπαιξαν το παιχνίδι της Μνημονιακής Αθλιότητας. Ήταν ακριβώς εκείνοι που όντας αρχικά με το μέρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του Λαού, διολίσθησαν σιγά – σιγά, μέσα στο σκοτάδι, προς τη πλευρά την οποία υποτίθεται ότι πολεμούσαν. Έτσι, ξαφνικά, ο Λαός στον αγώνα του, έμεινε χωρίς ηγεσία. Ένας όμως Αγώνας, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, έχει ανάγκη ηγεσίας. Κι αυτή ακριβώς την ηγεσία έχασε ο Λαός, και την κέρδισε η άλλη πλευρά. Αφού τόσα και τόσα όπλα που χρησιμοποίησε η Αθλιότητα εναντίον του Λαού, κυρίως την πιο Μαύρη Προπαγάνδα που είδε η Χώρα μας σε καιρό ειρήνης, δεν είχαν φέρει αποτελέσματα, τέλος, η Απογοήτευση βρήκε τον δρόμο της να ενσταλάξει στη ψυχή του Έθνους. Είναι η Απογοήτευση του Προδοσίας των Ποιμένων (η φράση «Προδοσία των Ποιμένων», την οποία αναφέρω από μνήμης, αν δεν απατώμαι, ανήκει στον Χρήστο Μαλεβίτση, στον πρόλογο του βιβλίο του Paul Tillich «Το Θάρρος της Υπάρξεως» (εκδ. Δωδώνη)). Το Ποίμνιο, πλέον, θα «φυλάσσεται» από τους λύκους! Αυτή είναι η επιτομή της «Μνημονιακής Κανονικότητας», της «Κανονικοποίησης της Αθλιότητας»
Τι ακριβώς «κανονικοποιήθηκε»;
Κανονικοποιήθηκε πρώτα απ’ όλα, το Εθνικό Έγκλημα και ο ρόλος της «Παραθεσμικής» Μεγάλης Διαπλοκής (με, συχνά, διαπλεκόμενα παρακλάδια στο εσωτερικό και το εξωτερικό). Αν το ότι φτάσαμε στο 2010, ήταν ένα Έγκλημα, τότε αυτό το Έγκλημα «κανονικοποιήθηκε» μέσω της μη τιμωρίας του, κανονικοποιήθηκε μέσω της μη αναζήτησης και τιμωρίας των ενόχων. Υπάρχει ένα όριο, πέραν του οποίου το Μεγάλο Έγκλημα, μένει ατιμώρητο εν ονόματι του «γενικότερου» ή του «εθνικού συμφέροντος». Έτσι, φτάνουμε και στην «Κανονικοπίηση του Ευτελισμού της έννοιας του Εθνικού Συμφέροντος», όταν αυτό επικαλείται από την Αθλιότητα.
Κανονικοποιήθηκε, στην συνέχεια, το Έγκλημα των «Σωτήρων», όχι για τη σκληρότητα των οικονομικών μέτρων που επέβαλαν, μα για τις λοιπές πτυχές της επίθεσης που εξαπέλυσαν εναντίον της Χώρας και του Λαού της και που δεν έχουν αυτές οι πτυχές καμία σχέση με το οικονομικό πρόβλημα.
Κανονικοποίηθκε η Ύβρις εναντίον του Έθνους και της Χώρας. Αμφότερα λοιδορήθηκαν, και χωρίς Δίκη, κηρύχθηκαν ένοχοι για το «Διεθνές Ἐγκλημα» εναντίον των Δανειστών τους (κυρίως γερμανικές και γαλλικές τράπεζες), και ό,τι τους συνέβη με τα Μνημόνια, αποτελεί για το Δίκαιο των Δανειστών, μια «εύλογη» και «δίκαιη» ποινή. Τέτοιου είδους «απονομές δικαιοσύνης», κατά τις οποίες η έκδοση της απόφασης προηγείται της Δίκης, η Μνημονιακή Αθλιότητα τις «κανονικοποίησε».
Κανονικοποίηθκε ο Παραλογισμός των ίδιων των υποτιθέμενων (οικονομικών) «μέτρων σωτηρίας», ακριβώς διότι έπρεπε τούτος ο Λαός και αυτή η Χώρα, όχι να διασωθούν μα να «τιμωρηθούν» προς παραδειγματισμό άλλων. Η σημασία και λογική της τιμωρίας ενός Λαού, προέχει στη Λογική της Αθλιότητας από τη σωτηρία του για την οποία ουδόλως ενδιαφέρεται.
Κανονικοποίηθηκε ο διασυρμός της ίδιας της Ελληνικής Δημοκρατίας, της ίδιας της Δημοκρατίας εν τέλει. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η «οικονομική κρίση», δεν έφτανε η κανονικοποίηση της εκτός των ορίων του Δικαίου επιβολής των μνημονιακών πολιτικών, αλλά, αυτό έπρεπε να γίνει σε συνδυασμό με τον διασυρμό των ίδιων των Θεσμών της Δημοκρατίας και των θεσμοθετημένων διαδικασιών της.
Κανονικοποίηθηκε ο διασυρμός του ίδιου του Ελληνικού Κράτους, δηλαδή, του ίδιου εν τέλει το Λαού, διότι το Κράτος είναι ο ίδιος ο Λαός, Κρατική Κυριαρχία,, Κρατικό Συμφέρον, είναι η Κυριαρχία του Λαού δια του Κράτους, και Κρατικό συμφέρον = συμφέρον του Λαού, διότι κάθε άλλη παρέκκλιση αυτού του αξιώματος, οδηγεί σε Κερκόπορτες προκειμένου αν αλωθεί τι γνήσιο Εθνικό και Γενικό Συμφέρον εν ονόματι ενός «Κράτους» που εμφανίζεται να ενσωματώνει συμφέροντα διάφορα εκείνα του Λαού, απλώς για να καταστρατηγεί τα τελευταία, ως εάν το ίδιο αυτό Κράτος μπορεί να έχει υπόσταση χωρίς την παρουσία αυτού του Λαού, ως εάν να μην είναι συγκροτημένο ακριβώς παό έναν Λαό, για την καλύτερη υπεράσπιση των συμφερόντων αυτού του Λαού. Προκειμένου λοιπόν να αντιμετωπιστεί η «οικονομική κρίση» του 2010, δεν έφτανε η κανονικοποίηση της εκτός των ορίων του Δικαίου επιβολής των μνημονιακών πολιτικών, αλλά, αυτό έπρεπε να γίνει σε συνδυασμό με τον διασυρμό και εξευτελισμό κάθε έννοιας Εθνικής Ανεξαρτησίας και Κυριαρχίας.
Κανονικοποίηθηκε ο διασυρμός της Ελληνικής Δικαιοσύνης, κατά το μέρος εκείνο που αποφάσεις της οι οποίες επιβεβαίωναν την αντισυνταγματικότητα διαφόρων Μνημονιακών νόμων, δεν λαμβάνονταν υπόψη. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η «οικονομική κρίση», δεν έφτανε η κανονικοποίηση της εκτός των ορίων του Δικαίου επιβολής των μνημονιακών πολιτικών, αλλά, αυτό έπρεπε να γίνει σε συνδυασμό με τον διασυρμό της ίδιας της Δικαιοσύνης, η οποία όμως, ως προς εκείνες τις αποφάσεις της που εμφανώς έβαζαν «πλάτη» στα ξενόφερτα και ξενόδουλα Μνημόνια, ελέγχεται αυτοτελώς.
Κανονικοποίηθηκε ο διασυρμός της Έννομης Συνταγματικής Τάξης. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί η «οικονομική κρίση», δεν έφτανε η κανονικοποίηση της εκτός των ορίων του Δικαίου επιβολής των μνημονιακών πολιτικών, αλλά, αυτό έπρεπε να γίνει σε συνδυασμό με τον διασυρμό του ίδιου του Συντάγματος.
Κανονικοποίηθηκε η Ανοχή και εν τέλει Αποδοχή όλων των παραπάνω πραγματικοτήτων, εκ μέρους του Λαού, πράγμα που αποτελεί το πλέον σημαντικό έπαθλο της Αθλιότητας : κρατά στα χέρια της πλέον την Υποταγμένη (μέσα από την Ανοχή και την Αποδοχή) Ψυχή ενός Έθνους. Ενός έθνους που δεν χαρακτηρίζεται από παρόμοια «προϊστορία», το αντίθετο, και που καλείται είτε να διαψεύσει είτε να επιβεβαιώσει αυτόν τον ισχυρισμό. Αν δεν τον διαψεύσει, τότε, λαμβάνοντας υπόψη και άλλες εξελίξεις, ίσως να μην μπορέσει να το κάνει αν ο χρόνος κυλίσει κι άλλο μέσα σε τούτη την «Κανονικοποίηση».