Βασίλης Δημ. Χασιώτης: Η Ευρώπη να κληθεί να προστατεύσει τα σύνορά της…

Για το αν τα ελληνικά σύνορα αποτελούν και σύνορα της Ευρώπης, έχω κατά καιρούς τοποθετηθεί επ’ αυτού, σημειώνοντας την αντίθεσή μου στον ισχυρισμό αυτό, διότι τυπικά και ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο.

Η Ελλάδα, κρατικά σύνορα διαθέτει, (διότι γι’ αυτά τα σύνορα μιλάμε), όχι όμως και η Ευρώπη (δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Ένωση). Όταν με το καλό η Ευρώπη αποκτήσει κι αυτή κρατική υπόσταση, τότε ναι, θα μπορεί να έχει κι αυτή (κρατικά) σύνορα.
Το ότι τώρα, πολλά από τα εκάστοτε κυβερνητικά στελέχη (της νυν μα και των προηγούμενων κυβερνήσεων), αλλά και βουλευτές των κομμάτων εκείνων που ακολουθούν αυτή την τακτική, εξακολουθούν να αποκαλούν τα σύνορα της Ελλάδας και σύνορα της Ευρώπης, αυτό είναι επίσης αληθές.
Έτσι, με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες με τους παράνομους μετανάστες στα σύνορα του Έβρου, μα και τις αμείωτες παράνομες μεταναστευτικές ροές στα νησιά, θα είχα να προτείνω στην ελληνική κυβέρνηση, πως, μιας και ισχυριζόμαστε που ισχυριζόμαστε ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον, ένα αδόκιμο και εντελώς εκτός πραγματικότητας όρο, ας τον εκμεταλλευτούμε, προς όφελος ΚΑΙ της χώρας μας.
Πώς;
Πολύ απλά : η Ελλάδα να δηλώσει αυτό που αποτελεί και πραγματικότητα, πως πλέον, δεν μπορεί μόνη της να αντέξει τις συνέπειες των παράνομων μεταναστευτικών ροών, έχοντας ήδη από καιρό υπερβεί τα όρια των οικονομικών και κοινωνικών της αντοχών. Το ποτήρι δεν αντιμετωπίζει μονάχα τον κίνδυνο της υπερχείλισής του, πράγμα που έγινε, μα και τον κίνδυνο που απορρέει από την αυξημένη πίεση που δέχεται από το υπερβάλλον του περιεχόμενο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να εκραγεί.
Επομένως η Ελλάδα, δηλώνει, (δηλαδή, πρέπει να δηλώσει), δια της κυβερνήσεώς της, ότι πλέον θα θεωρεί πως κάθε ένας παράνομος μετανάστης που εισέρχεται στο ελληνικό έδαφος, θα θεωρείται ότι εισέρχεται και στο «ευρωπαϊκό έδαφος», συνεπώς, δεν θα είναι μονάχα η Ελλάδα που θα πρέπει να «υποδεχτεί», «φιλοξενήσει» και μεριμνήσει «για τα περαιτέρω», μα θα είναι και η ίδια η Ευρώπη που θα βαρύνεται με την ίδια υποχρέωση, με όποιον τρόπο και αν εννοείται ο όρος «Ευρώπη».
Με απλά λόγια, μιας και οι παράνομοι μετανάστες θα θεωρούνται ότι έχουν «πατήσει» (εκτός από ελληνικό) και ευρωπαϊκό «έδαφος», τότε, αν μεν η «Ευρώπη», (ως «κεντρική ευρωπαϊκή διοίκηση») δεν αναλάβει την διασπορά τους προς την (ευρωπαϊκή) «ενδοχώρα» (μιας και υπάρχουν «κοινά σύνορα» υποθέτω πως θα υπάρχει και μια «κοινή ευρωπαϊκή ενδοχώρα»), τότε αυτό θα το πράξει η Ελλάδα, (ως «τοπική εθνική διοίκηση») επιτρέποντας τους ανθρώπους αυτούς, να κατευθυνθούν όπου επιθυμούν ανοίγοντας τα εσωτερικά (;) της σύνορα με τις άλλες «περιφέρειες» της «ευρωπαϊκής ενδοχώρας», τα οποία μάλιστα, και σύμφωνα με την προκύπτουσα από την ίδια τη λογική των υποστηρικτών των «κοινών» συνόρων Ελλάδας και Ευρώπης, κακώς και υπάρχουν στη λογική των εξωτερικών κρατικών συνόρων, ή εφόσον υπάρχουν, δεν μπορούν να έχουν άλλη έννοια από εκείνη που δίνεται π.χ., με τον όρο σύνορα «νομού Τρικάλων» και «νομού Καρδίτσας», ή «Περιφέρειας Αττικής» και «Περιφέρειας Πελοποννήσου», κ.λπ.
Διαφορετικά, εφόσον τα σύνορα της Ελλάδας είναι όντως «κοινά» με εκείνα της Ευρώπης, τότε, θα πρέπει με οποιοδήποτε τρόπο και αν νοείται ο όρος «Ευρώπη», να σπεύσει με «ευρωπαϊκή» στρατιωτική δύναμη, «ευρωπαϊκή» αστυνομική δύναμη, με «ευρωπαϊκό» λιμενικό και με «ευρωπαϊκό» πολεμικό στόλο, να επιβάλλει την διεθνή νομιμότητα που η Τουρκία έχει ήδη από πολλού παραβιάσει στο σημείο αυτό των «ευρωπαϊκών» συνόρων, (εν προκειμένω στο Αιγαίο, ενώ επιχειρείται η παραβίασή τους και στον Έβρο) και ευκαιρίας δοθείσης, επειδή στα «κοινά ευρωπαϊκά σύνορα» περιλαμβάνονται και τα κατά αέρα, ας σπεύσει και η «ευρωπαϊκή» πολεμική αεροπορία, προκειμένου να υπερασπιστεί τον καθημερινά παραβιαζόμενο από τους Τούρκους «ευρωπαϊκό εναέριο χώρο».
(Μάλιστα δεν μπορώ να μην επισημάνω, γιατί αφήνεται έξω από την ρητορική περί «κοινών» συνόρων Ελλάδας και Ευρώπης, ο «κοινός» εναέριος χώρος).
Ελπίζω, οι παραπάνω υποδείξεις μου να εκληφθούν με τη δέουσα σοβαρότητα, χωρίς μειδιάματα ή υπομειδιάματα, (και πολύ περισσότερο χωρίς γέλωτες), πράγμα που επιτρέπεται να συμβεί μονάχα από όσους αμφισβητούν την αλήθεια που περικλείει ο περί «κοινών συνόρων» ισχυρισμός, και ασφαλώς, τους οφείλεται μια αποστομωτική απάντηση, που δεν θα υπάρξει παρά μονάχα τότε, που ο ισχυρισμός περί «κοινών» ευρωπαϊκών και ελληνικών συνόρων, αποδειχτεί ότι δεν αποτελεί ανέξοδο βερμπαλισμό, μα εκφράζει μια υπαρκτή κατάσταση πραγμάτων, όσο και αν προσωπικά, θα εξακολουθώ να αντιτίθεμαι στο να ταυτιστούν εθνικά κρατικά σύνορα με ένα εμπορικό και οικονομικό μπλοκ, που αρνείται να υλοποιήσει τον πλέον θεμελιώδη ιδρυτικό στόχο του, που είναι η πολιτική του ένωση εντός μιας ενιαίας κρατικής οντότητας.