Το πενταντίν του Κωνσταντίνου πάντα επίκαιρο

Του Χρυσόστομου Τσιρίδη

Οι βασικοί πρωταγωνιστές της… θρυλικής πλέον τηλεοπτικής σειράς “Κωνσταντίνου και Ελένης”
Η επανάληψη της δημοφιλούς σειράς για 2η 20ετία, καθίσταται αναγκαία.
.
Θεωρητικά λίγο πολύ γνωρίζουμε ότι δεν χρειάζεται και πολλά πολλά
ο άνθρωπος να ξεχάσει τον πολιτισμένο εαυτό του.
.
Δυστυχώς η “επάλειψη” πολιτισμού, φεύγει εύκολα και ο άνθρωπος
γίνεται απλά ο… “εαυτός” του. Στην καθημερινότητά μας, αρκεί μια… θέση πάρκινκ
.
Πράγματα χιλιοειπωμένα με τον σχετικό “φιλοσοφικό” προβληματισμό:
.
“Κόλαση ίσον η ΠΑΡΟΥΣΙΑ των άλλων”;
ή
“Κόλαση ίσον η ΑΠΟΥΣΙΑ των άλλων”;
.
Έξυπνες ατάκες, πλην όμως ουσιαστικά αναπάντητες.
Και για να μην πάμε στην βαριά κουλτούρα (εφιαλτικά σενάρια, θαυμαστούς κόσμους, αποκαλύψεις, προφητείες και άλλα εσχατολογικά),
.
Ας το δούμε το θέμα με όρους της καθημερινότητας. Θα φανταζόμασταν ποτέ ότι η υπερβολική εμμονή ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ του “Κωνσταντίνου” (Κωνσταντίνου και Ελένης) με το πενταντίν και τα αντισηπτικά, θα γινόταν ποτέ ΕΠΙΣΗΜΗ εντολή του Παγκ. Οργ. Υγείας;
.
Ένας ιός και το μακρινό μέλλον γίνεται άμεσο παρόν. Με άλλα λόγια, το ευρηματικό τηλεοπτικό αστείο, παύει να είναι αστείο.
.
Ο σώζων εαυτόν! Ή αλλιώς: Με….αντισηπτικό και στην ταβέρνα.
.
Ο κατ’ επίφαση ή έστω προσχηματικός τελικά “κοινωνικός ιστός” διαλύεται, μπροστά στο ένστικτο της επιβίωσης (αυτοσυντήρησης). Λυπηρό ακόμη και ως σκέψη, αλλά αυτή είναι η διαχρονική αλήθεια. (δες ΣΗΜΕΙΩΣΗ).
.
Ο “άλλος”, ο συνάνθρωπος αντιμετωπίζεται ως εν δυνάμει επικίνδυνος.
.
Προς το παρόν ευτυχώς είμαστε στην φάση: “Κρατάτε τις αποστάσεις” και… λίγο ξύλο στα σούπερ-μάρκετ,
.
Όπως επίσης, τουλάχιστον ακόμη, είναι αρκετό να κρατάμε κι ένα μπουκαλάκι μπεντατίν ή κάποιο αντισηπτικό.
.
Όχι γιατί το…”είδαμε στην Τηλεόραση”. Επίσημη υπόδειξη πλέον.
.
Δεν “κρίνω”. Δεν λέω “καλό ή κακό”. Δεν έχει άλλωστε και νόημα, γιατί ΑΠΛΑ…..”συνέβαινε” και “συμβαίνει”.
.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια παράλληλη κατάσταση, ΠΡΙΝ 100 χρόνια. ΤΟΤΕ το…”συμβάν” ήταν η φυματίωση: Ο Πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρίας (Καβάλας) που ίδρυσε με άλλους γιατρούς το Θεραπευτήριο “Η Ελπίς”, ιατρός Ι. Αστεριάδης έγραψε τα εξής μεταξύ των άλλων, υπό τον τίτλο “Μια κρυμμένη καλοσύνη” ( Κήρυξ 1926):
“Α! πόσες φορές, στη σκάλα του Δημοτικού Νοσοκομείου, ευρήκαμε πεταμένους τους φτωχούς φθισικούς (φυματικούς), τους οποίους αφήκε ο αδελφός, η γυναίκα και η μάνα ακόμα. …..”.