Γιατί δεν πρέπει να δεχόμαστε να μας αποκαλούν έτσι….
Θέλω να στρέψω την προσοχή σας στο εξής:
Επειδή πολλές φορές έχω ακούσει ή διαβάσει, κάποιοι όταν αναφέρονται στους σημερινούς Έλληνες, να τους αποκαλούν «Νεοέλληνες»…
Όχι, δεν τον δεχόμαστε αυτόν τον όρο γιατί ως ….. «Νεοέλληνες», όπως επιδιώκουν να μας ονομάσουν, προσπαθούν να μας αποκόψουν από την φυλετική μας συνέχεια, ισχυριζόμενοι ότι είμαστε δήθεν ένας «νέος λαός», άσχετος με τους αρχαίους Έλληνες!
Εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να ακούμε αυτά που λένε οι διάφοροι τύπου Φαλμεράυερς ή Λοντότερυς ή Κίσσινγκερς, ή οι Σόρος και οι δήθεν προοδευτικοί ελληνόφωνοι που είναι μίσθαρνα όργανα όλων αυτών ή φιλόδοξα, χωρίς χαρίσματα και πνευματική συγκρότηση άτομα.
Έχετε ακούσει να μιλάνε για…. νεοεβραίους, νεογερμανούς, νεοϊταλούς, νεοαιγυπτίους ή για νεοϊνδούς και νεοκινέζους; Όχι βέβαια.
Ας αρνηθούμε, λοιπόν, την ονομασία…. «Νεοέλληνες».
Είμαστε οι σύγχρονοι Έλληνες του διαχρονικού Ελληνισμού.
Μας μάχονται επειδή μας φθονούν.
Η διαχρονική ιστορικότητά μας είναι αναιρετική ψευδών ισχυρισμών και μύθων ξένων λαών, που επιδιώκουν με θρησκευτικές ιδίως ιδεοληψίες να θεμελιώσουν την δική τους ιστορικότητα.
Με ύπουλες μεθόδους μας παγιδεύουν, διαστρεβλώνουν το παρελθόν μας, μέμφονται και υποσκάπτουν το παρόν μας και δυναμιτίζουν το μέλλον μας.
Η απάντηση σ΄ αυτούς τους φθονερούς ισχυρισμούς δίνεται, ωστόσο, όχι μόνον από τα πολλά κινήματα και επαναστάσεις που άρχισαν μετά το 1453 και συνεχίστηκαν μέχρι το 1821 που άρχισε ο απελευθερωτικός αγώνας (χωρίς να έχει τελειώσει ακόμη, αφού εξακολουθεί η διαμάχη), αλλά αποδείχνεται και με αμάχητους τρόπους:
1) Με τις αποστομωτικές απαντήσεις που έδωσαν οι εξετάσεις του DNA των αρχαίων και των σύγχρονων Ελλήνων και
2) με το ολοζώντανο στοιχείο της ταυτότητάς μας, δηλ. της γλώσσας μας.
Παρ΄ όλες τις παγιδεύσεις, επεμβάσεις και νοθείες των αθλίων συκοφαντών μας (στην ουσία εχθρών μας), η γλώσσα μας παραμένει μνημείο ακλόνητο, στοιχείο αδιάβλητο και μοναδικό φαινόμενο πληρότητας και μακροζωίας στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Είναι κι άλλα, αλλ’ αυτά τα δύο τους πνίγουν.
Και με έκδηλες μορφές φθόνου (αν δεν μας φθονούσαν θα αδιαφορούσαν για μας, όπως εμείς αδιαφορούμε για τους), σκέπτονται και λένε:
Ας είχαν, επιτέλους οι Έλληνες μόνο τον Όμηρο, τους έφτανε. Ας είχαν μόνον τους προσωκρατικούς, τους έφτανε. Ας είχαν μόνο τον Πλάτωνα, μόνο τον Αριστοτέλη, μόνο τον Μεγαλέξανδρο, μόνον τον Παρθενώνα, μόνο…. μόνο…. μόνο….
Αλλά και μια τέτοια γλώσσα τόσο πλούσια, τόσο αθάνατη και μοναδικώς αναγκαία για το μέλλον την ηλεκτρονικών υπολογιστών να την έχουν οι Έλληνες ως μητρική γλώσσα για χιλιάδες χρόνια και να είναι και παραμάνα όλων σχεδόν των γλωσσών της Δύσεως, είναι…. σκάνδαλο.
Λοιπόν, πρέπει «Να τους πλήξουμε στην γλώσσα…. ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα να αναπτυχθούν, να διακριθούν, να επικρατήσουν, για να μη μας παρενοχλούν στην Ανατολική Μεσόγειο….» (Kissinger).
Και γιατί δεν θέλουν να…. χαιρόμαστε;
Διότι μας…. φοβούνται.
Από την εποχή του Βιργιλίου (Timeo Danaos et dona ferentas = φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας – ΑΙΝΕΙΑΣ ΙΙ 49) μέχρι την εποχή του λόρδου υπουργού Λοντόντερυ το 1866 («…. Οι Έλληνες πρέπει να γίνουν λαός μικρόψυχος σαν τους λαούς του Ινδοστάν, για να είναι λιγότερο επικίνδυνοι….»), και μέχρι σήμερα (θυμηθείτε τον αλήστου μνήμης…. Εβραιογερμανοαμερικανό πρώην υπουργό εξωτερικών των Η.Π.Α. που είπε…. κ.λ.π., το ξέρετε).
Αλλά δεν φοβούνται τις ένοπλες δυνάμεις μας (αυτές τις ελέγχουν οι μεγάλοι «σύμμαχοι» που μας εφοδιάζουν και τα πληρώνουμε πανάκριβα με το αίμα μας).
Φοβούνται την εξυπνάδα μας που οργιάζει όταν βρει κατάλληλο έδαφος να βλαστήσει και να αναπτυχθεί (π.χ. ναυτιλία, επιστήμονες ξένων πανεπιστημίων Έλληνες, επιχειρηματίες εξωτερικού κ.λ.π.).
Φοβούνται τον ηρωισμό μας, ο οποίος γίνεται υπερανθρώπινος, ακόμα κι όταν μας χτυπούν αυτοκρατορίες όπως το 1940 και μένουν έκθαμβοι.
Φοβούνται την αχαλίνωτη φαντασία μας, που γίνεται φως και κίνηση και λόγος της Δημιουργίας, ακόμα κι όταν την περισφίγγουν σε μία γωνίτσα της γης, σφετεριζόμενοι τις προαιώνιες εστίες μας (Πόντος, Ιωνία, Μεγάλη Ελλάδα, Βόρεια Ήπειρος, Μοναστήρι, Πύργος).
Με δυο λόγια: φοβούνται την ψυχή μας, δηλαδή την νόηση, την βούληση και το συναίσθημά μας.
Διότι ο αρχαίος ελληνισμός όταν, με ανορθόδοξους τρόπους, αναγκάστηκε να αλλάξει τη θρησκεία του κατά την εμφάνιση του χριστιανισμού, δεν άλλαξε τις κληρονομικές του καταβολές, ούτε την γλώσσα του.
Ας πάψουν, λοιπόν, να μας φθονούν, να μας κλέβουν ονόματα περιοχών, Ιστορίας και δόξας. Κι αν μας κλέβουν μάρμαρα, εικόνες, λέξεις, μύθους και ιδέες: εμείς έχουμε πολλά.
Ό,τι και να κάνουν δεν μας μικραίνουν ούτε οι «άσπονδοι φίλοι» μας μεγαλώνουν έτσι.
Με άλλο μεγαλώνουν οι εκλεκτοί λαοί: με Ποιότητα!
© Φυλλίτσα Αθηναϊς Αναπνιώτου
Ιστορικός, Αρχαιολόγος, Ερευνήτρια
Συγγραφέας, Ποιήτρια, Εικαστικός