Αθηνά Κρικέλη – Τριεθνές
Ellopia Press Magazine New York
Φτάσαμε την Κυριακή το απόγευμα στο Δίλοφο, να δούμε το Τριεθνές, εκεί δηλαδή που ενώνονται τρεις χώρες. Ελλάδα Βουλγαρία και Τουρκία.
Κοιτούμε γύρω μας με έκσταση. Είναι τόσο όμορφος ο τόπος μας! Στο χωριό συναντούμε τρεις ηλικιωμένους. “Δεν είμαστε μόνο εμείς μας διαβεβαιώνουν, είμαστε πάνω από 20 γερόντια….” Ένα χωριό φάντασμα, που όμως ακόμα προσπαθεί να δείχνει νοικοκυρεμένο. Ξεχασμένο χωρίς τηλέφωνο και ίντερνετ. Η μόνη ζωντανή παρουσία που δεν χάνει ποτέ το ραντεβού της με το χωριό, το τρένο που περνά δύο φορές και ίσως δημιουργεί την ψευδαίσθηση και να φέρνει ελπίδα και φως πως ίσως τα παιδιά τους θα γυρίσουν πίσω να ξαναζωντανέψει ο τόπος με Έλληνες!
Με αυτοκίνητο ανεβαίνουμε στον λοφο που διακρίνεται το ΤΡΙΕΘΝΕΣ. Με μανία και αγωνία όλοι μας προσπαθούμε να διακρίνουμε την ελληνική σημαία. Κοιτάμε ο ένας τον άλλο και πειραζόμαστε για την όραση και την ηλικία μας. Το χαμόγελο όμως παγώνει στα χείλη μας όταν συνειδητοποιούμε πως δεν υπάρχει Ελληνική Σημαία.
Ζητώ από τον συνεργάτη μου Γιώργο Ζιώγα να κάνει ζοθμ με τον φακό! ‘Μόνο τουρκική, βουλγαρική και ευρωπαϊκή’, μας λέει και παγώνουμε, ελληνική σημαία πουθενά. Λες και ντρεπόμαστε.
Προσπαθήσαμε να δικαιολογήσουμε το γεγονός λέγοντας πως ίσως πετύχαμε στην περίπτωση που την αλλάζουνε. Όμως η αποστομωτική απάντηση ενός εθνοφύλακα μας προσγειώνει ανώμαλα στην σκληρή πραγματικότητα: “Μέχρι στον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας έχουμε στείλει επιστολή για να τοποθετηθεί η Ελληνική Σημαία εδώ και χρόνια αλλά δεν έχει δείξει κανείς ενδιαφέρον! Είναι σαν να μην υπάρχουμε”.
Φύγαμε ηττημένοι με το κεφάλι να κοιτά στο χώμα! Πόση ντροπή! Και το βουβό κλάμα γίνεται θυμός θεριό ανείπωτο.
ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΡΕ ΚΟΥΣΤΟΥΜΑΡΙΣΜΈΝΟΙ στην Αθήνα. Καταλαβαίνετε πως εδώ στην αρχή της Ελλάδος, εδώ που ποτίστηκε το χώμα με αίμα ελληνικό για να υπερασπιστούμε τον τόπο μας, εδώ που φυλάνε Θερμοπύλες τα παιδιά σας φαντάροι αστυνόμοι εθνοφύλακες, ντόπιοι, αγρότες, εδώ που δεν υπάρχει άνθρωπος μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας, θα πρεπε να κυματίζει μια τεράστια ελληνική σημαία;
Να την βλέπουν και να στέκονται προσοχή, να παίρνουν θάρρος, να κουβεντιάζουν μαζί της και αυτή στον κυματισμό της να τους ψιθυρίζει ήχους και λόγια ηρώων που έπεσαν για την Ελλάδα.
Ξεγυμνώσαμε την ‘πινέζα’ της Ελλάδας, την αρχή του τόπου, με την απάθεια σας και την δική μας. Φταίμε και εμείς ο κάθε ένας ξεχωριστά φέρουμε ευθύνη, όχι μόνο οι πολιτικοί μας, αυτοί είναι η αντανάκλασή μας. Εμείς είμαστε ο λαός. Εμείς έπρεπε και πρέπει να στηρίξουμε τους Ακρίτες!
Τα δικά μας παιδιά κοιτούν το απλανές γιατί δεν υπάρχει σημαία να γαληνέψει το βλέμμα τους.
Και η ντροπή είναι όλη δική μας.