ΠΟΥ ΕΙΝ΄ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ……;;;;;

Το πιο κάτω αφιέρωμα είναι προς τιμή αγαπητής φίλης διαπρεπούς ποιήτριας και συγγραφέως και σε όλες και όλους εκείνους, που με τον κονδυλοφόρο τους, την ποίηση τους, τα αισιόδοξα μηνύματα τους, δίνουν κουράγιo και ανθρωπιά σε όλο τον κόσμο, που σήμερα υποφέρει και ασφυκτιά…..

“Το αγαπημένο της χωριό, στην Ήπειρο, νοσταλγεί και πεθυμά….
όταν στους τσιμεντένιους δρόμους της Αθήνας περπατά,
Ναι! αποθυμά το τόπο της εκείνο π΄αγαπά…. “
Όλοι μας……….
Γράφει ο Αντώνης Αντωνάς.
Πόσοι θα ακολουθήσουν τον δρόμο της επιστροφής για τα παραδοσιακά τους χωριά, τα παλαιά ήθη και έθιμα, τις παλιές καλές μέρες…. , της αγάπης, της καλής γειτονίας, της φιλίας, της συμπαράστασης,…. Που όλοι μαζί έτρωγαν ψωμί και ελιές…, αλλά ήταν ευτυχισμένοι και υγιείς….
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ….

Στα χρόνια τα παλιά
Ακίνητοι φρουροί
συμβολίζουν περασμένα μεγαλεία.
Μα ήταν άραγε έτσι;
Όταν χοντροκομμένοι βοσκοί
έκαναν επανάσταση
ήρθαν καλαμαράδες
κι έγιναν ξενόδουλοι
δυνάστες στο λαό μας.
Ξένοι βασιλιάδες θρονιάστηκαν
πάνω στον σβέρκο μας
και δεν ξεκολλούσαν.
Κόμματα με ξένα χρώματα
κυβέρνησαν και κυβερνούν
τον τόπο.
Μας άλλαξαν την περπατησιά
τα ρούχα, την ομιλία
και λες
πότε ήταν αυτά
τα περασμένα μεγαλεία;
Ίσως μόνο στ’ αρχαία χρόνια.
Ίσως μόνο για τότε
αξίζει αυτή η κουβέντα να ειπωθεί.
Του λαογράφου ποιητή Γ. Σακαλή.
Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι·
μα το νερό γλυφό.
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της·
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβύστηκε η γραφή.
Mε τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.
Του Γ. Σεφέρης
Όταν γυρίζει πίσω η ματιά μουστα περασμένα χρόνια, στα παλιά μου,και μου περνούν μπροστά μου ένα έναδίχως να λάμπεις μέσα τους Εσύ5μου φαίνονται γυμνά κι ασχημισμένακι η μνήμη μου τα διώχνει, τα μισεί.
Σαν ξένη φορεσιά τα βλέπω τώραπου είχα δανεισθεί σε φτώχειας ώρα.Αχ! να μπορούσαν πάλι νά ’ρθουν πίσω10οι χρόνοι μου οι χαμένοι κι οι φτωχοίμ’ εσένανε κι εκείνους να στολίσω,συ να τους δώσεις πλούτη και ψυχή!
Του Κωστή Παλαμά.