ΙΔΕΟ-ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ, ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ

Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας
Ο ιδεο-ψυχαναγκασμός αποτελεί μια ιδιαίτερα σοβαρή περίπτωση αγχώδους διαταραχής των ανθρώπων. Η ψυχωτική αυτή πολυσχιδής διαδικασία διακρίνεται κυρίως από ατομικές, επαναλαμβανόμενες, εσωτερικές εμμονές, παρορμήσεις, ιδεοληψίες, βαθιές επιθυμίες και ψυχαναγκασμούς. Τα άτομα γνωρίζουν, ή πρέπει να γνωρίζουν, ότι όλα αυτά που τους συμβαίνουν, είναι ένα γνήσιο ιδεατό κατασκεύασμα του ίδιου του μυαλού τους και μόνο. Ψυχαναγκαστική διαταραχή, όπως μπορεί να είναι, λόγου χάρη, η βαθιά επιθυμία για την αύξηση του κοινωνικού στάτους ενός ανθρώπου, συνθέτει τις «εγω-δυστονικές» εμμονές, που, ναι μεν το ίδιο άτομο τις αναγνωρίζει από μόνο του ως περιττές, ως παράλογες, τις ερμηνεύει δε ως ασθένεια, εντούτοις, ωστόσο, δεν μπορεί να τις ελέγξει, ή, εν τέλει, δεν μπορεί και να τις αποφύγει ψυχικώς.
Για παράδειγμα, οι καθηγητές κκ. Rucker και Galinsky (Kellogg, Northwestern University), σε σχετική έρευνά τους, απέδειξαν ότι οι άνθρωποι, γενικώς, είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι να πληρώσουν υψηλότερες τιμές, για εκείνα τα προϊόντα, που θα τους ανέβαζαν, κατά συμβολικό τρόπο, το κοινωνικό τους στάτους. Η ανελαστική αλήθεια είναι πως, το αίσθημα της δύναμης, η απήχηση της εξουσίας, η ψυχολογική απειλή της αδυναμίας του επιδεκτικού τύπου του καπιταλισμού και η αίσθηση ανασφάλειας, «κατακεραύνωσαν» και «ζάλισαν», ψυχαναγκαστικά, τόσο τους ανθρώπους (τον καθένα) χωριστά, όσο και προσέτι ομαδικά, ως ψυχαναγκαστική μόδα, ή ως «άθελος ωφελιμιστικός» συρμός, ολάκερες κοινωνίες και ολόκληρα κράτη. Η αίσθηση της κοινωνικής ανασφάλειας «μετριάζεται» σημαντικά, για ορισμένους, με την αγορά, λόγου χάρη, ενός Rolex, του ενός εκατ. ευρώ, ή ενός υπερπολυτελούς κινητού (I Phone 4), των έξη εκατομμυρίων ευρώ!
Αυτή δε η διαταραχή, μέσα στο γενικότερο διεθνικό και αλληλοεξαρτώμενο κοινωνικό δίκτυο, που ομοιάζει με ένα αλληλο-διασυνδεδεμένο «μεγάλο πλανητικό χωριό», φέρνει μαζί της πάμπολλες αδάμαστες κοινωνικές αλλαγές και αρκετά δυσοίωνα κοινωνικά παρεπόμενα, που όταν, όλοι και όλα «συναντηθούν» στο ίδιο σημείο αναφοράς, τότε: γεννάται μια γιγάντια κοινωνικά «καρκινογόνος» φύτρα, ή μια μοναδιαία αθέατη αιτία, για την διαχρονική, συνθετική και σωρευτική δημιουργία της όποιας οικονομικής κρίσης. Η κρίση (των εκπτωτικών δόσεων) και ο μετέπειτα δημιουργούμενος αυτο-καταστροφικός φαύλος κύκλος του «αγοραστικού» ιδεο-ψυχαναγκασμού, επιφέρει, αναπόδραστα, ένα μοναδικό συλλογικό αποτέλεσμα, ενώ, ταυτοχρόνως, «κρεμάει» και μια νοητή πινακίδα, για όλους, που γράφει ευκρινώς: «εξαρτησιακό αδιέξοδο!».
Στη ίδια ρουτίνα και νοοτροπία, τα σημάδια της ψυχαναγκαστικής υπερ-κατανάλωσης, φαίνεται ότι «θεραπεύουν» την ήπια μελαγχολία, όσο, ομοίως, «κουράρουν» και την επιμένουσα χρονικώς βαθύτατη ανία. Ο εθισμός και η εξάρτηση, από την απολύτως αχρείαστη κατανάλωση αγαθών, γίνεται διαχρονικά ένας δηλωτικός και εμφανής «βρόγχος»: στις άδειες τσέπες μας, στις περεταίρω φουσκωμένες πιστωτικές μας κάρτες, στις δόσεις, καθώς και στα επιπρόσθετα δυσθεώρητα ποσά από έχτρα-χρήματα, που μας τοκίζουν οι δανειστές. Αυτόν τον δανειακό και υπερκαταναλωτικό «βρόγχο», ή αυτή την ψυχωτική συμπεριφορά ή «χαμένη» υπερ-επιθυμία (α λα Λακάν), τον γνωρίζουν άριστα και τον καλλιεργούν δεόντως, καλύτερα από όλους μας, οι τραπεζίτες. Για αυτόν το λόγο δε, δηλ., για την εκπλήρωση του ιδεο-ψυχαναγκαστικού των «άλλων», εργάζονται πυρετωδώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που φορούν τις ακριβές γραβάτες: περνώντας αμέτρητες ώρες, τόσο μπροστά στις έγχρωμες οθόνες (με τα ανάλογα διαγράμματα), όσο δε και αντίκρυ στα βασικά πλήκτρα (με τις εξισώσεις και τους αριθμούς) των υπολογιστών τους.
Αυτά τα διαγράμματα και οι αριθμοί, με τις ακαταλαβίστικες εξισώσεις στους εκθαμβωτικούς υπολογιστές, είναι, κατά μια έννοια, τα χρήματα-«αέρας», που «έχουν» και, που, μόνο λογιστικώς δανείζουν: κυρίως στους ψυχικώς διαταραχθέντες και μη πελάτες, τα διάφορα χρηματο-πιστωτικά ιδρύματα. Το χρήμα «κατασκευάζεται» από ιδιωτικές τράπεζες, δίνεται ως χρέος/δάνειο (πχ., κρατικά ομόλογα) στη συνέχεια, κάνοντας, τοιουτοτρόπως, το σύστημα να παράγει αενάως όλο και μεγαλύτερο πληθωρισμό, αλλά όλο και περισσότερο καινούργιο χρέος! Εάν προστεθεί δε σε αυτά, το σύστημα του «κλασματικού αποθέματος», η δύναμη της έκδοσης χρήματος, ή της χρήσης του εκτυπωτικού προνομίου και ότι, εισέτι, όλοι μας πρέπει (εν τέλει) να αποπληρώνουμε τους τόκους-έξοδα, τότε: καληνύχτα!, για πάντα στα κράτη-παρίες και καλημέρα! αενάως τα διηνεκώς ανίκητα τραπεζικά ιδρύματα!
Με βάση την μοντέρνα μηχανική του λογιστικού τραπεζικού χρήματος, η «πλάνη του χρήματος», έρχεται να μας διαλύσει, μεταφέροντας την κοινωνία σε κρίση, όσο, παρομοίως, ξεγράφοντας και τον όποιο μελλοντικό της κοινωνικό ιστό. Η «νόμιμη πλάνη» είναι ότι, τα χρήματα που κυκλοφορούν μέσα στην κάθε οικονομία και στις τράπεζες, δεν είναι παρά μόνο ένα κομμάτι χαρτί, που αντιπροσωπεύουν απλώς ένα πολύ μικρό κλάσμα του συνόλου του λογιστικού-αέρα του χρήματος: δηλ.,  αυτά που έχουν αποθηκευμένα στους σκληρούς δίσκους (και όχι μόνο) οι τραπεζικοί υπολογιστές. Η λειτουργία των τραπεζών, υποστηριζόμενη μάλιστα με ειδικούς σχετικούς νόμους, είναι πλανερή, παραπλανητική και δημιουργεί αενάως απλήρωτα συσσωρευμένα χρέη. Η αδυναμία αποπληρωμής αυτών των χρεών, οδηγεί, μονοσήμαντα, στην αναγκαστικά δουλεία και στην τελική υποδούλωση όλων αυτών που χρωστούν στους δανειστές τους. Συνεπώς, όλοι οι πολίτες ανά τον κόσμο, εργάζονται για να αποπληρώσουν τους τόκους των χρεών των τραπεζών, που αυτά τα συσσωρευμένα χρέη δημιουργούνται, ναι, εκ του μηδενός, ή από το …τίποτα! Ας μην ξεχνάμε δε, ότι ακόμη και επί Σόλωνα, στην Αρχαία Ελλάδα, πολλοί κάτοικοι είχαν κυριολεκτικά υποδουλωθεί στους δανειστές τους! Η γνωστή μας «Σεισάχθεια» (δηλ., η διαγραφή ή εξάλειψη χρέους), αφορούσε και εφαρμόσθηκε μόνο για τους Αθηναίους (και όχι, αντιστοίχως, στους άλλους κατοίκους που ζούσαν εκτός της Αττικής). Υπάρχουν σήμερα κάποιοι έντιμοι άνθρωποι, που μπορεί να γίνουν, διεθνώς, απολύτως νόμιμα και με σεβασμό στους ανήμπορους συμπολίτες μας, κάτι σαν οι νέοι και μικροί «σύγχρονοι Σόλωνες»;