Νίκος Διακομιχάλης : Ανάγκη για Εθνική συσπείρωση .

Είναι γεγονός πως η κάθε εποχή έχει τις δικές τις δυσκολίες, είναι επίσης γεγονός πως η κάθε γενιά έχει τα δικά της «40 κύματα» να περάσει. Έτσι λοιπόν, όπως με την κάθε εποχή και την κάθε γενιά, συμβαίνει με το κάθε κράτος και το κάθε Έθνος.

​Στην Πατρίδα μας πολλές φορές οι «συμφορές» ξεκινούν από εξωγενείς παράγοντες, από καταστάσεις που μας επιλέγουν αυτές και όχι εμείς εκείνες, και άλλες φορές ξεκινούν και διασπείρονται από εσωτερικούς παράγοντες και συνθήκες.
Βέβαια, όλα αυτά είναι γνωστά, και χιλιοειπωμένα, άπαντες αναγνωρίζουν στους Έλληνες, πως στους εξωγενείς κινδύνους αυτό που επικρατούσε ήταν -είτε όπως το περιέγραψε ο Ηρόδοτος με τις λέξεις όμαιμον, ομόθρησκον,ομόγλωσσον, ομότροπον, είτε όπως υποστηρίζουν κάποιοι σύγχρονοι ερευνητές και Ιστορικοί για την συνείδηση κοινότητας, τη συνείδηση των ίδιων των ανθρώπων ότι αποτελούν εθνικό σύνολοκαι εθνική κοινότητα- η Εθνική ενότητα και ομοψυχία.Άπαντες επίσης αναγνωρίζουν το πόσο εύκολα αυτή η ενότητα και η ομοψυχία μπορούσε να μετατραπεί σε διχόνοια και αντιπαλότητα. Αν προσπαθήσει κανείς να δώσει μια πολύ σύντομη περιγραφή για αυτή την παρανοϊκή κατάσταση σίγουρα θα έλεγε πως, οι Έλληνες εκτιμούν, σέβονται και «λατρεύουν» ο ένας τον άλλον, αρκεί να μην διαφωνούν σε κάποια επιλογή και άποψη τους. Όταν η επιλογή είναι μία π.χ. Ελευθερία ή Θάνατος, τότε όλοι, ηρωικά σκεπτόμενοι, δημιουργούν μια κοινωνία, μια ομάδα, ένα Έθνος με πολλά σώματα αλλά με μία κοινή συνείδηση. Όταν οι επιλογές είναι πολλές π.χ. Γάλλοι, Άγγλοι, Ρώσοι, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.α., τότε οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι Έλληνες από ένα Έθνος με κοινή συνείδηση «μοιρασμένη» σε πολλά σώματα, μετατρέπονται σε λίγες και απρόσωπες μάζες ανθρώπων, με διαφορετικές ή και καθόλου συνειδήσεις.
​Στην παρούσα κατάσταση λοιπόν, έχουμε κάποιες σταθερές που σίγουρα επηρεάζουν την εξέλιξη της συμπεριφοράς του Έθνους των Ελλήνων. Η μία σταθερά είναι πως στο εσωτερικό της χώρας μας, υπάρχει πλουραλισμός επιλογών και απόψεων. Όσο αυτός ο πλουραλισμός των επιλογών συνοδεύεται και από τον πλουραλισμό των θεμάτων που αφορούν την Πατρίδα μας, καταλαβαίνει κανείς πως η αύξηση των διαφορετικών απόψεων περί παντός επιστητού αυξάνεται εκθετικά με αποτέλεσμα στην Ελλάδα να κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε καταστάσεις «Βαβέλ», να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε για τα βασικά.
​Λαμβάνουμε επίσης ως δεδομένη πλέον τη σταθερά της παγκόσμιας πανδημίας που έχει έρθει και στην χώρα μας. Είναι ένα ακόμη γεγονός που αν και προέρχεται από εξωτερικούς παράγοντες, έχει καταφέρει να διχάσει αλλά και να προβληματίσει αρκετά μεγάλο μέρος των Ελλήνων. Εν μέσω μιας «μάχης» οφείλουμε να ακούμε τις οδηγίες όταν γνωρίζουμε πως αυτός που μας τις δίνει θέλει το καλό του Έθνους. Η πανδημία λοιπόν αυτή είναι σαν μια μάχη, που πρέπει να ακούσουμε τους ειδικούς ανεξάρτητα με το ποια ηγεσία έχουμε. Είναι σημαντικό για το Έθνος, είναι σημαντικό για την οικογένεια μας και για εμάς τους ίδιους. Η υπακοή στις υποδείξεις των ειδικών δεν σημαίνει ότι είναι κάποιος άβουλος, ούτε όμως η ανυπακοή σημαίνει ότι κάποιος είναι άτρωτος. Αποτελεί έναν κίνδυνο για τους ανθρώπους μας για αυτούς που μας μεγάλωσαν, για αυτούς που αγαπάμε και αυτοί αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού του Έθνους των Ελλήνων, το οποίο έχει ως αξιακή παρακαταθήκη την προστασία των αδυνάτων. Αυτός ο «λοιμός» εκ των πραγμάτων μπορεί να διχάσει περεταίρω τους Έλληνες, όχι μόνο για το αν είναι φτιαχτός, όχι μόνο για το αν αργήσαμε ή πήραμε νωρίς μέτρα, όχι μόνο για το αν έχει βρεθεί το φάρμακο ή για το αν όλο αυτό γίνεται για να πετύχουν μια παγκόσμια διακυβέρνηση αλλά και για το αν μπορούμε να πιστεύουμε στον Θεό, για το αν μπορεί ή όχι κάποιος να πάει στο χωρίο του, για το αν ο καθένας μας τηρεί τις απαιτούμενες «αποστάσεις», για το πόσα λεφτά θα πάρουμε όταν όλα τελειώσουν, για το πόσα λεφτά θα πάρουν συγκεκριμένοι επιχειρηματίες και πολλά άλλα ζητήματα. Είναι γεγονός λοιπόν πως η σταθερά της πανδημίας του κορονοϊού, μπορεί να αναδείξει αρκετές διαφωνίες και θα το κάνει. Είναι επίσης όμως και μια ευκαιρία να αναδείξουμε όλα αυτά που μας ενώνουν και όλα αυτά που κάνουν ένα Έθνος να αντέχει. Ένα Έθνος λοιπόν παραμένει και υφίσταται όταν αντέχει τις εξωτερικές επιθέσεις και μπορεί να αντιληφθεί ποια πρέπει να είναι η προτεραιότητα των δράσεων του σε μια έκτακτη πανδημία, αν πρέπει δηλαδή πρώτα να σωθεί και μετά, αφού είναι ζωντανό, να παλέψει όλους αυτούς που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον πόνο και την αγωνία των πολιτών του.
​Υπάρχει ακόμα μια εξωγενής σταθερά που θα επηρεάσει την συμπεριφορά των Ελλήνων και δεν είναι άλλη από τον αναθεωρητισμό που επικρατεί στον πλανήτη. «Τα πάντα ρει», έλεγε ο Ηράκλειτος και δικαιώνεται κάθε μέρα από τον 5ο αιώνα μέχρι σήμερα. Το ζητούμενο είναι, που βρισκόμαστε εμείς όταν όλα γύρω μας αλλάζουν. Που βρίσκεται το Έθνος των Ελλήνων και αν είναι αρκετά ισχυρό ώστε κατά τη διάρκεια αυτών των αλλαγών να εξασφαλίσει την διατήρηση του και την ευδαιμονία του, πνευματικά, ανθρωπιστικά αλλά και υλικά -γιατί όχι- . Το Έθνος είναι αυτό που θα διατηρήσει την Πατρίδα και όχι η Πατρίδα το Έθνος. Οφείλουμε λοιπόν να ενώσουμε τα πιστεύω μας, γύρω από κάποιες σταθερές απόψεις. Οι πρόγονοι μας έχουν αφήσει μια τρομερή παρακαταθήκη, ίσως να είχαν προβλέψει πως το Έθνος των Ελλήνων θα έρθει αντιμέτωπο με δύσκολες καταστάσεις και έτσι αυτό που όφειλαν να κάνουν -απέναντι στη ράτσα που αναφέρεικαι ο Καζαντζάκης- ήταν να αφήσουν τα δικά τους «εργαλεία» τις δικές τους «οδηγίες» για να συναρμολογήσουμε ξανά αυτή την Εθνική ομοψυχία να γίνει ξανά η Ελλάδα πρότυπο και μπροστάρης θετικών εξελίξεων για τον πλανήτη αλλά πρώτα απ’ όλα να μπορέσει να διατηρηθεί ζωντανή όταν όλα τριγύρω θα αλλάζουν, όταν η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα των παγκόσμιων εξελίξεων και στην μέση της διεθνούς σκακιέρας των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη. Είναι ευκαιρία μας, αν όλο το Έθνος, απ’ άκρη σε άκρη του κόσμου, μπορέσει να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει σε βασικά σημεία, τότε μπορούμε να διασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τους Έλληνες και την Ελλάδα.
​Λίγο πριν το τέλος έχουμε ακόμη μια σταθερά προερχόμενη και αυτή από εξωγενείς παράγοντες. Τις «κατοχικές» συμμαχίες, αυτές τις συμμαχίες που ενώ θα έπρεπε να αποτελούν υπόδειγμα συνεργασία λαών και εθνών με κατεύθυνση την πρόοδο και την ευημερία των πολιτών, οι πολιτικές τους θυμίζουν την άσχημη περίοδοτης ανθρωπότητας μεταξύ 1940 και 1950. Το σίγουρο είναι αν την περίοδο του Β’ΠΠ εάν η έκβαση του πολέμου ήταν διαφορετική -ευτυχώς δεν ήταν- οι πολιτικές που θα ασκούσε η νικήτρια δύναμη στους υποταγμένους λαούς θα είχαν αρκετή δόση λιτότητας, ξεπούλημα δημοσίου πλούτου και επίσης δεν θα ήταν υποχρεωμένη να στηρίξει οικονομικά και ανθρωπιστικάκαμία επαρχία της υποτιθέμενης αυτοκρατορίας της. Διακρίνονται λοιπόν εκτός από πολλές ομοιότητες με την σημερινή «συμμαχία» και δύο διαφορές που ίσως κάνουν τη σημερινή κατάσταση ακόμα χειρότερη. Η μια διαφορά έχει να κάνει με την προσδοκία που είχαν οι λαοί για την σημερινή Ευρωπαϊκή συμμαχία. Δε νομίζω οι λαοί της Ισπανίας της Ιταλίας και της Πορτογαλίας να περίμεναν μια τέτοια συμμαχία, «κατοχική», απάνθρωπη και τιμωρητική όταν έμπαιναν στην ένωση. Η δεύτερη διαφορά και σημαντικότερη, έχει να κάνει με το ότιεκείνη την εποχή εμείς επιλέξαμε την Ελευθερία μας, πολεμήσαμε, χύσαμε αίμα και χάσαμε ανθρώπους. Για την Λευτεριά και το Έθνος μας, όχι για να επιστρέψουμε 70 χρόνια μετά στα ίδια αποτελέσματα που τότεπαλέψαμε και αποτρέψαμε.
​Ας δούμε τώρα και μια σταθερά που προέρχεται από το εσωτερικό της Πατρίδας μας. Είναι η σταθερά της ύπαρξης των ανθρώπων που έχουν χάσει την πνευματική καθοδήγηση τους, έχουν απαρνηθεί-είτε φανερά είτε απλά μέσα τους- όλη τους την Εθνική ταυτότητα και αποτελούν τους «εργάτες» κάθε εξωγενούς παράγοντα που θέλει να διαμορφώσει και να επηρεάσει τις συνθήκες που επικρατούν στην Πατρίδα μας. Είναι αρκετοί, όχι για να μπορέσει να πει κάποιος ότι είναι ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού Έθνους, αλλά είναι αρκετοί για να μπορέσουν να δημιουργήσουν σημαντικά ρήγματα στην Ελληνική πραγματικότητα και συνάμα να μην την αφήνουν ποτέ να ηρεμήσει και να προοδεύσει πνευματικά, ανθρωπιστικά αλλά και υλικά. Πολλές φορές αυτούς τους ανθρώπους θα τους βρει κανείς σε θέσεις όπου μπορούν να επηρεάσουν αλλά και να δημιουργήσουν αυτές της απρόσωπες ανθρώπινες μάζες χωρίς καμία Εθνική συνείδηση. Κάποιοι τους αναφέρουν ως τους «σύγχρονους Εφιάλτες» ωστόσο στις περισσότερες φορές, στην πραγματικότητα, δεν φέρουν τον χαρακτηρισμό αυτό αντιθέτως, ο λαός τους εκθειάζει, τους ακολουθεί και καμιά φορά τους ψηφίζεικιόλας.
​Τέλος, η σταθερότερη σταθερά, το μόνιμο πρόβλημα που λέγεται Τουρκία. Για όσους υποστηρίζουν πως οι λαοί είναι φίλοι και δεν πρέπει να μας χωρίζει τίποτα, θα σας συμβούλευα να μην αρκείστε στη συνεργασία που υπάρχει με τους κατοίκους στα παράλια -που πριν όχι και τόσο πολλά χρόνια ζούσαν χιλιάδες Έλληνες- αλλά να εντοπίσετε τον διάμεσο Τούρκο κάπου στα βάθη της Μικράς Ασίας. Ας αναγνωρίσουμε λοιπόν την «σημερινή» συμπεριφορά της Τουρκίας, ως μια συμπεριφορά που πηγάζει από μια χάραξη πολιτικής, στην οποία καλός ή κακός η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας είναι άμεσα συνδεδεμένη. Καμιά φορά για να κατανοήσουμε πιο ευχάριστα και ανάλαφρα τις πολιτικές των χωρών, μπορούμε να τις παρομοιάσουμε με συμπεριφορές ανθρώπων. Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε έναν άνθρωπο με τα χαρακτηριστικά των πολιτικών της Γερμανίας ή έναν άνθρωπο με τις πολιτικές της Αμερικής. Αν φανταστούμε τι άνθρωπος θα ήταν κάποιος με τα χαρακτηριστικά των πολιτικών της Τουρκίας, είναι σίγουρο ότι θα τον φανταζόμασταν ως έναν άντρα που δεν έχει δουλέψει ποτέ και ζει εις βάρος άλλων, φοράει ρούχα ευρωπαϊκά αλλά σκισμένα και βρώμικα, με τα μαλλιά του ανακατεμένα και πατικωμένα, έχοντας μόνιμα το ένα χέρι σε θέση ζητιάνου και το άλλο στην πλάτη να κρατάει ένα μικρό μαχαίρι, το οποίο θα χρησιμοποιήσει για να σε απειλήσει αν σε βρει αδύναμο. Έτσι είναι η πολιτική της Τουρκίας, τρύπιο εσωτερικό, προσπάθεια να φανεί σωστή σε διεθνής οργανισμούς, δεν έχει προσφέρει ποτέ τίποτα στην ανθρωπότητα αλλά ταυτόχρονα ζητάει τα πάντα και είναι έτοιμη να την «φέρει» στον οποιονδήποτε αν κρίνει ότι εκείνη είναι σε θέση ισχύος. Το τελευταίο κόλπο της είναι βέβαια η χρησιμοποίηση τόσων χιλιάδων ανθρώπων ώστε να πιέσει τον υπόλοιπο πλανήτη για να της δοθούν χρήματα και όχι μόνο. Βέβαια εδώ ταιριάζει αυτό που έλεγε ο 16ος Πρόεδρος την ΗΠΑ: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό.» και αυτό έχει διπλή ανάγνωση, και ως προς τους διεθνείς οργανισμούς αλλά και ως προς τους ανθρώπους που χρησιμοποιεί. Οψόμεθα…
​Εν κατακλείδι, υπάρχουν μεταβλητές όπου δείχνουν πως το Έθνος των Ελλήνων βρίσκεται για ακόμα μια φορά σε τεράστιο κίνδυνο. Ίσως σε κάποιους να φαίνεται πως τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά ώστε να είμαστε όλοι «ρέντινες», αλλά κάνουν λάθος. Ίσως σχεδόν όλοι μας να είμαστε απογοητευμένοι, πληγωμένοι και κάπως απομακρυσμένοι από τηνεκάστοτε ηγεσία του πολιτικού μας συστήματος, και ίσως να έχουμε απόλυτο δίκιο αλλά πάντα θα υπάρχει απογοήτευση και πάντα θα μας πληγώνουν πράγματα. Ποτέ δεν θα είμαστε πλήρως ικανοποιημένοι γιατί είμαστε Έλληνες και οι Έλληνες δεν ικανοποιούνται ποτέ. Αυτό έχει ως κακό το ότι η διχόνοια μπορεί να σπαρθεί εύκολα αλλά ως καλό την συνεχή πρόοδο – ίσως όχι τόσο στον κρατικό μηχανισμό, αλλά σε πολλούς άλλους τομείς υπάρχει-.
​Είναι επιβεβλημένη ανάγκη λοιπόν όλοι οι Έλληνες να αφήσουμε επιμέρους όλα όσα μας διχάζουν και να επικεντρωθούμε σε όλα όσα μας ενώνουν. Αυτή η πανδημία ήδη μας έχει κάνει να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Όχι, δεν συμφωνούμε σε όλα, δεν συμφωνούμε αν πρέπει η Ελλάδα να κάνει αριστερόστροφη ή δεξιόστροφη στροφή. Δεν συμφωνούμε για θέματα οικονομικής ανάπτυξης και σε πολλά άλλα ζητήματα. Ούτε καν για το ποιος θέλουμε να ανακοινώνει τα θέματα που προκύπτουν από αυτή την κρίση που βιώνουμε. Όμως ας συμφωνήσουμε ότι πρέπει να ενωθεί το Έθνος ξανά. Πρέπει να αφήσουμε στην άκρη όσα μας χωρίζουν, να νιώσουμε την ασημαντότητα τους μπροστά στην Εθνική επιβίωση και Εθνική ευδαιμονία. Οι καιροί είναι δύσκολοι και αν παραμείνουμε στην κατάσταση με τις μικρές μάζες ανθρώπων χωρίς κοινή Εθνική συνείδηση, είναι σίγουρο πως οι καιροί θα μας τιμωρήσουν, θα τιμωρήσουν ένα Έθνος που έδωσε σε ολόκληρο τον κόσμο όλες τις βάσεις πάνω στις οποίες αναπτύχθηκε, ένα Έθνος που πέρασε όσες δυσκολίες δεν έχει περάσει άλλο Έθνος στον πλανήτη και επιβίωσε. Είναι λοιπόν στο χέρι της δικής μας γενιάς η έκβαση αυτής της «μάχης». Ο Καζαντζάκης στην Ασκητική λέει « μην ρωτάς αν θα νικήσουμε ή θα νικηθούμε, πολέμα». Τούτη την ώρα λοιπόν, ας μη ρωτάμε τι ψήφισε ο διπλανός, από που είναι και τι ομάδα υποστηρίζει. Ας σταθούμε δίπλα του και ας πολεμήσουμε. Να πολεμήσουμε για την οικογένεια μας, για τη γειτονιά που μεγαλώσαμε, για τον τόπο μας, για τους ανθρώπους που χαιρετάμε στον δρόμο, για το Έθνος μας. Η πρώτη μάχη την οποία πρέπει να νικήσουν οι Έλληνες, είναι η μάχη του διχασμού. Έρχεται νέο κεφάλαιο παγκόσμιας ιστορίας και πρέπει όλοι μαζί να το γράψουμε. Το χρωστάμε στους προηγούμενους που πάλεψαν αλλά και σε όσους έρχονται για να παλέψουν.
Νίκος Διακομιχάλης
Απόφοιτος της Σχολής ΤΕΦΦΑ
Μεταπτυχιακά σε Τουριστικά και Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων.
Έχει συμμετάσχει σε ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ως υποψήφιος.
Κατάγεται από την όμορφη ΝΙΣΥΡΟ