Ξελογιάστρα Άνοιξη …

Πώς θα περιέγραφε άραγε ο Λουί Αραγκόν την ξελογιάστρα Άνοιξη στη Βόννη του 2020; Πώς θα περιέγραφε τον λαμπρό ήλιο που απρόσκλητος μπαίνει μέρες τώρα από το παράθυρό μου, “σκάει” πάνω στην οθόνη του υπολογιστή, για να μου θυμίσει ότι εκτός από τα κρούσματα κορωνοϊού άλλαξε η εποχή; Ηome office με ισχυρά ανοιξιάτικα σκιρτήματα της φύσης, με αυτήν τη σειρά εδώ και μια εβδομάδα βάζω στοιχήματα με την απέναντι κερασιά, που προκλητικά χαριεντίζεται λουσμένη στον ήλιο, πότε επιτέλους θα μου δείξει τα ανοιξιάτικα στολίδια της.
Μόνο που ο δρόμος με τις ανθισμένες κερασιές στην καρδιά της πόλης μου θα μείνει φέτος έρημος. Ο κορωνοϊός, σαν να ξανάρθε χολέρα και πανούκλα, διώχνει ταξιδιώτες, που έρχονταν από μακριά, για να γιορτάσουν την πιο φανταχτερή γέννηση της Άνοιξης. “Δεν είναι ζωή να μην αλλάζεις ποτέ τόπο”, δυσανασχετούσε ο Γάλλος συγγραφέας Πατρίκ Ντεβίλ, στο μυθιστόρημά του “Χολέρα και Πανούκλα”. Τι θα έκανε ο ήρωάς του, ο ταξιδευτής Αλεξάντρ Γερσέν, αν ζούσε στην εποχή του κορονωϊού; Θα έδινε άραγε τέλος σε αυτήν την ανοιξιάτικη περιπέτεια;
Το αποφάσισα. Βγήκα τελικά χθες για να αναμετρηθώ με την Άνοιξη. Δεν πήρα γάντια, ούτε μάσκα. Δεν χρειάζομαι “όπλα”. Δεν θα χαιρετίσω κανένα, δεν θα μιλήσω με κανένα. Την Άνοιξη ψάχνω. ‘Έξω. Μέσα από το δρόμο με τις κερασιές φτάνω στην όπερα της Βόννης. Σιωπή. Μόνο τεράστιες αφίσες συναυλιών με έργα του Μπετόβεν, που δεν θα γίνουν όμως ποτέ συνεργοί σε αυτόν τον ύπουλο εισβολέα. Μουσική ως το τελευταίο οχυρό. “Να σιγήσουν τα όργανα. Οι τενόροι, οι βιολονίστες. Να μην είναι συνεργοί σε αυτό. Από σεμνότητα”, γράφει ο Γάλλος λογοτέχνης Ραφαέλ Ζερουσαλμί, στο μυθιστόρημά του “Να σώσουμε τον Μότσαρτ”.  Ας σώσουμε τον Μπετόβεν, τη σονάτα της Άνοιξης…
Δίπλα η γέφυρα “Μιραμπό” της Βόννης. Καμιά σχέση με τα χτυποκάρδια που ύμνησε ο Γκιγιόμ Απολινέρ. Δεν περνά ο Σηκουάνας, αλλά ο πολυτραγουδισμένος Ρήνος. Σουρουπώνει. “Πέφτει η νύχτα, χτυπούν οι ώρες, φεύγουν οι μέρες. Υπάρχω”.
Ειρήνη Αναστασοπούλου