Του Γ. Λακόπουλου
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρότεινε για την προεδρία της Δημοκρατίας την Κατερίνα Σακελλαροπούλου κάποιοι είπαν: επιδιώκει ένα ισοπεδώσει το θεσμό και να μείνει κυρίαρχος ο ίδιος στην πολιτειακή ιεραρχία. Αν πράγματι αυτό ήθελε το πέτυχε ήδη.
Δεν είναι ευχάριστο για κάποιον να επικρίνει πράξεις του προσώπου που ρυθμίζει το πολίτευμα και -οφείλει να- συμβολίζει την ενότητα του έθνους.
Αλλά η κυρία Σακελλαροπούλου μπήκε απροετοίμαστη στο Προεδρικό Μέγαρο και ήδη μετράει λάθη. Από πού να αρχίσουμε;
Όποιος της είπε ότι η οικειότητα εκ μέρους του αρχηγού κράτους προκύπτει από την κατάργηση των τύπων και του πρωτοκόλλου την πήρε στο λαιμό του.
Δεν μπορεί καν να επιλέγει η ίδια ότι θα υπογράφει και να αναφέρεται σε επίσημα έγραφα ως «Κατερίνα» και όχι Αικατερίνη όπως είναι το όνομα της- και αναφέρεται στην ιστοσελίδα του ΣτΕ.
Δεν υπήρχε πιο οικείος πολιτικός από τον Προκόπη Παυλόπουλο. Αλλά όταν έγινε πρόεδρος υπέγραφε ως «Προκόπιος» και έτσι έπρεπε. Μόνο σαν ένας ανόητος μπορεί να χαρακτηριστεί ο φίλος της προέδρου έγραψε ότι έτσι θα γίνει «η Κατερίνα όλης της Ελλάδας». Αυτό είναι το θέμα;
Ο επικεφαλής του Πολιτεύματος δεν μπορεί να παίζει ούτε με το όνομά του. Αλλιώς θα μπορούσε η κυρία να ζητήσει να τη φωνάζουν Καίτη, Κάθριν, ή ό,τι άλλο υποκοριστικό της αρέσει.
Ίσως της κακοφάνηκε που της έγραψαν ότι «θα γίνει Σαρτζετάκης» Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να πάει στο άλλο άκρο.
Σε τελευταία ανάλυση ο Σαρτζετάκης είχε και ένα μύθο πίσω του. Η σημερινή πρόεδρος προτού φτάσει την ηγεσία του ΣτΕ – και την επιλέξει ο Πρωθυπουργός -ήταν απλώς συνδικαλίστρια, με ένα πτυχίο της Νομικής.
Ίσως το πρώτο που θα έπρεπε να την απασχολήσει ήταν πως θα κερδίσει από το παράδειγμα των προκατόχων της: από τον Τσάτσο ως το Παυλόπουλο.
Τον τελευταίο μάλιστα θα μπορούσε να τον έχει εμμέσως σύμβουλο -δια των συνεργατών του που έσπευσε να ξηλώσει συλλήβδην.
Δικαίωμά της, αλλά και δικαίωμα των άλλων να κρίνουν ποιους τοποθέτησε στη θέση του Γιώργου Γεννηματά, του Σωτήρη Ρίζου και του θρύλου της δημόσιας διοίκησης Βασίλη Ανδρονόπουλου.
Με την ευκαιρία ένα λεπτό θέμα: Στο Προεδρικό Μέγαρο κάνει κουμάντο ο εκάστοτε ένοικός του. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να εγκαταστήσει, με γραφείο και ρόλο δερβέναγα, οικεία πρόσωπα χωρίς επίσημη ιδιότητα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί λειτουργεί θεσμικά κατά βούληση.
Ποιος είπε ότι έχει δικαίωμα να κρίνει, να αξιολογεί, να βαθμολογεί τα κόμματα στις σχέσεις τους και την κοινοβουλευτική συμπεριφορά τους;
Η κυρία Σακελλαροπούλου είναι συνταγματική Πρόεδρος, όχι μονάρχης για να μπορεί εκφράζει την ευαρέσκειά της για την Βουλή και την πολιτική τάξη. Ρυθμιστής του πολιτεύματος είναι, όχι ρυθμιστής της πολιτικής ρητορικής πολιτικών και κομμάτων.
Όταν πλακώνονται δηλαδή στη Βουλή τι θα κάνει; Θα τους καλεί για εξηγήσεις;
Έμειναν άφωνοι μετά τη συζήτηση της Πέμπτης στη Βουλή όταν διαπίστωσαν ότι έχει τουϊτάρει» το εξής:
«Χαίρομαι για το υψηλό αίσθημα ευθύνης και αλληλεγγύης που επικράτησε σήμερα στη #vouli. Ακόμα και υπό εξαιρετικές συνθήκες, η Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία λειτουργεί απρόσκοπτα, διαθέτει γερές βάσεις, τρέφεται από τον διάλογο, την επιχειρηματολογία και την αντίθετη άποψη».
Ούτε τη ρώτησε κανείς, ούτε της πέφτει λόγος αν τα κόμματα στη Βουλή θα συμφωνούν, θα συγκρούονται ή θα βγάζουν τα μάτια τους.
Ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας και οι άλλοι αρχηγοί δεν λειτουργούν υπό τη αιγίδα της, ούτε τελούν υπό την επίβλεψή της. Έλεος.
Αλλά και επειδή το μέσο είναι το μήνυμα είναι σίγουρη ότι ο αρχηγός του κράτους πρέπει να έχει λογαριασμό στο Facebook, το Twitter και τα λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να κάνει κάθε τόσο αναρτήσεις;
Ποιος της το υπέδειξε;. Πάντως όχι κάποιος σοβαρός συνεργάτης της. ‘Δεν φαίνεται να έχει και πολλούς αν κριθεί όχι από τα ξύλινα κείμενα των λόγων που δεν εμπνέουν κανέναν-εκτός ίσως από έναν συγκεκριμένο πανεπιστημιακό, αν κριθεί από τα σχόλιά του.
Έχει δίπλα της έμπειρο δημοσιογράφο ώστε να της γράφει οτιδήποτε, ο οποιοσδήποτε…
Ο πρόεδρος δεν κρίνεται από αντισυμβατικές πρωτοτυπίες και δεν ενδείκνυνται. Όπως π.χ. η πολιτική συνομιλία της με τον Αμερικανό πρέσβη.
Ο αρχηγός του κράτους δεν συνομιλεί δημοσίως με πρέσβεις χωρών. Ό,τι έχουν να πουν το λένε στην κυβέρνηση.
Δεν πηγαίνει στα… υπουργεία για ενημέρωση, πάνε οι υπουργοί στο Προεδρικό Μέγαρο. Και μεταξύ μας: όταν δοκιμάζεται ο λαός δεν του συστήνει… ποίηση.!
Η Κατερίνα -αφού το θέλει έτσι- Σακελλαροπούλου ξεκίνησε στραβά. Έχει όμως το περιθώριο να διορθώσει τα λάθη της και να σταθεί στο ύφος του ρόλου της- και με τους τύπους και τις αγγαρείες του.
Θα ήταν κρίμα να θυμηθούμε κάποια στιγμή μια φράση του θυμόσοφου Τάσου Σεχιώτη: «Δεν ανήλθομεν ημείς στα αξιώματα, τα αξιώματα κατήλθον μέχρις ημών».
ΥΓ: Πολύπειρος πολιτικός, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, όταν ακούσθηκε -και- το όνομά του για την προεδρία της Δημοκρατίας είπε: «Υπάρχουν άλλοι καλύτεροι από εμένα».