Κι όμως, ξέρουμε τι θα γίνει μετά τον κορονοϊό

«Ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος…», μετά τον κορωνοϊό. Δεν είναι ένα από τα πιο κουραστικά πράγματα των ημερών αυτή η χιλιοζεσταμένη σούπα της καταστροφολογίας; Προσωπικά έχω αρχίσει να την αντέχω τόσο (λίγο) όσο τις υπόλοιπες «προφητείες» κάθε φορά που κάτι μεγάλο συμβαίνει.

Γράφει: ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Και guess what… Ο κόσμος ποτέ δεν έμενε ο ίδιος. Και χωρίς να καταγράφεται κάτι αιφνίδιο, καταλυτικό, καταστροφικό, συνταρακτικό κ.λπ. ο κόσμος πάντα άλλαζε. Σιγουράκι, λοιπόν, η πρόβλεψη.
Για αυτό λέω. Πολύ κουραστικό. Θυμάστε αλήθεια την 11η Σεπτεμβρίου; «Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο», δεν έλεγαν; Η δημοκρατία θα έβλεπε τη μία περικοπή μετά την άλλη, όλα θα ήταν ελεγχόμενα, θα ζούσαμε όλοι το Big Brother και η έννοια της ιδιωτικότητας θα χανόταν για πάντα.
Θα μου πείτε, δεν χάθηκε; Πώς δεν! Αλλά δεν την έφαγε ο Big Brother την ιδιωτικότητα. Η ανθρώπινη ιδιωτεία την έφαγε. Δεν μας υποχρέωσε κανένας Big Brother να βγάζουμε σέλφι ακόμα και την ώρα που πάμε για κατούρημα και να αναμεταδίδουμε τις ζωές μας 24/7.
Μας παρέσυρε, ε; Όταν μεγαλώσει ο άνθρωπος και παρασύρεται ακόμα σε τέτοιο βαθμό, πάει να πει πως δεν μεγάλωσε. Το λιγότερο. Συνήθως δε, είναι πολύ σοβαρότερο το πράγμα. Και όπως βλέπω εγώ τον εαυτό μου στην παράγραφο, έτσι ακριβώς τον βλέπετε και εσείς. Αρνηθείτε το όσο θέλετε. Ο εαυτός μας είναι εκεί, μας βλέπει και γελάει.
Όσο για τη δημοκρατία, η οποία αργοπεθαίνει και είναι γεγονός, δεν τη σκότωσε ούτε η παγκοσμιοποίηση, ούτε μυστικές συνάξεις πλουσίων, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε ο σοσιαλισμός ούτε, ούτε. Εμείς την καταδικάσαμε.
Με εξαίρεση εκεί όπου δικτατορικά καθεστώτα επιβλήθηκαν διά της βίας ή διά του λαϊκισμού εκμεταλλευόμενα την ένδεια λαών -σε όλα όμως τα επίπεδα- η παρακμή της δημοκρατίας ήταν μια αργή διαδικασία παραίτησης λόγω σιγουριάς και αδιαφορίας την οποία εμείς ξεκινήσαμε. Και συνεχίζουμε.
Εμείς, που επειδή τα πράγματα δεν ήταν τέλεια -και ποτέ δεν θα γίνουν, διότι δεν μπορούν να γίνουν, δεν υπάρχει τελειότητα- αλλά και επειδή αισθανόμασταν ότι η κατάκτηση της δημοκρατίας είναι κάτι που θα διαρκέσει για πάντα από μόνο του, εμείς λοιπόν, αποφασίσαμε ότι αρκετά ασχοληθήκαμε με το σύστημα και τις ελευθερίες μας και πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και περιφρούρησής τους.
Περιφρούρησης όχι από… δυνάμεις του σκότους αλλά από αυτό που η Ιστορία φώναζε εδώ και καιρό: όταν κάτι, το όποιο σύστημα ή όποια κατάσταση, αφήνεται να παρακμάσει υπάρχουν πάντα -και λογικό είναι- δυνάμεις οι οποίες απομένουν εκεί και θα το πάρουν για πάρτη τους. Όταν δεν ψηφίζεις εσύ, ψηφίζουν άλλοι και εκείνοι που ψηφίζουν καθορίζουν το αύριο. Και το δικό σου μαζί. Έτσι πάει. Δεν γίνεται κιόλας αλλιώς.
Ξέρω, ξέρω. Το σάπιο σύστημα, η διαφθορά και όλα τα υπόλοιπα. Η έλλειψη εκπροσώπησης; Ου επίσης! Όλα αληθινά και γύρω μας. Η σύντομη πολιτική Ιστορία των τελευταίων δεκαετιών.
Για να σας ρωτήσω κάτι όμως: από τότε που καταργήθηκε -κακώς λέω εγώ και υπάρχει ανάγκη επαναφοράς και μάλιστα άμεσης- η υποχρεωτική ψήφος και θεωρήθηκε… αντίσταση περίπου η αδιαφορία και η παντελής αποχή από τα κοινά, αυξήθηκε ή δεν αυξήθηκε θεαματικά η αποσύνθεση της δημοκρατίας και μαζί της τα φαινόμενα διαφθοράς, αυταρχισμού και μεταφοράς της εξουσίας σε άλλα κέντρα.
Nαι, σαφώς και έπαιξαν ρόλο κι άλλα. Και η παγκοσμιοποίηση στο οικονομικό επίπεδο της μεταφοράς των εξουσιών. Αλλά πού ήμασταν εμείς; Και πώς θα ήμασταν εάν είχαμε αναδείξει αντιπροσώπευση πιο αντάξια έστω των κατακτήσεων τόσων δεκαετιών αντί για ηγεσίες για τις οποίες ψήφιζε το 40% και τις οποίες -από αυτό το 40%- αναδείκνυε το 20%, όχι κατ’ ανάγκη το πιο μορφωμένο, ενήμερο και σοβαρό κομμάτι της κοινωνίας αλλά ένα μέρος κιόλας μόνο της ανενημέρωτης και αγόμενης μάζας; Ο όχλος συχνά.
«Ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος…». Όχι δεν θα είναι. Αλλά τα τελευταία χρόνια ειδικά αλλάζει ραγδαία. Τώρα το θυμηθήκαμε; Και δεν χρειαζόμαστε να μας το πουν ούτε οι νοσταλγοί φιλόσοφοι των αριστερών ουτοπιών οι οποίοι επιμένουν προκειμένου να μην παραδεχτούν την αποτυχία μιας ιδεολογίας υπέροχης στη θεωρία και τυραννικής στην πράξη δυστυχώς, δεδομένης της ανθρώπινης πραγματικότητας…
… ούτε, ξέρω ‘γω, ο Κίσιντζερ τις προάλλες πάλι (!..) ο οποίος δεν είχε ποτέ κάτι άλλο να προτείνει από το να πνιγεί στο αίμα, στον τρόμο και την ανέχεια ό,τι έμπαινε στον δρόμο των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας του την οποία εξυπηρετούσε και η οποία τον συντήρησε μια ζωή. Να πνιγούν στο αίμα, στον τρόμο και την ανέχεια άνθρωποι και κοινωνίες ολόκληρες.
Δεν χρειαζόμαστε προφήτες, γιατί απλώς δεν υπήρξαν ποτέ τέτοιοι και ποτέ δεν θα υπάρξουν. Τα μεγάλα μυαλά της Ιστορίας δεν παρέδιδαν προκάτ προφητείες και συνταγές να τις αγοράσουν οι μάζες και να πάνε σπίτι τους να ξεκουραστούν. Τα μεγάλα μυαλά της Ιστορίας, διαχρονικά, μάθαιναν τις μάζες να σκέφτονται και να κρίνουν. Γιατί ήξεραν ότι μόνο έτσι προχωράνε.
«Ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος…». Φυσικά και δεν θα είναι! Πότε ήταν; Και δική μας είναι η επιλογή εάν θα αρχίσουμε ήδη να ολοφυρόμαστε ή εάν θα σκεφτούμε και αυτά που πρόλαβε ο κορωνοϊός αλλά και τη σημασία διαφύλαξής τους. Αυτά που ακριβώς στη φάση που ήρθε ο Covid-19 ετοιμαζόμασταν να τα παρατήσουμε ή να τα υποβαθμίσουμε.
Από την τεράστια σημασία της κοινωνικής πρόνοιας και ειδικά της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους, μέχρι την κατανόηση πραγμάτων εξίσου πολύτιμων για τη διατήρηση της δημοκρατίας ως πολιτεύματος και της ελευθερίας που δεν ζει χωρίς αυτήν.
Πράγματα όπως τη συμμετοχή όλων στη δημοκρατική διαδικασία ενίοτε και υποχρεωτικά ναι, διότι υποχρέωση είναι. Και… προαιρετικές υποχρεώσεις δεν υπάρχουν! Είναι δε καιρός να σεβαστούμε τις υποχρεώσεις μας, πριν χάσουμε και όλα τα δικαιώματά μας.
Πράγματα ακόμα όπως την προσπάθεια να αναδείξουμε μέσω αυτής της συμμετοχής δυνάμεις όπως έγινε διαχρονικά σε άλλες κοινωνίες -βόρειες και όχι μόνο- οι οποίες θα ανακτήσουν, ως κατάκτηση της εποχής και της προόδου μας όμως όχι σε φαντασιακές επαναστάσεις (που τις αναθέτουμε συν τοις άλλοις και σε… άλλους), ένα σημαντικό μέρος του κοινού πλούτου ο οποίος έχει συσσωρευθεί, όσο εμείς απείχαμε, σε ελάχιστα χέρια.
Πράγματα, επίσης όπως την εξίσου αναγκαία αντίληψη πως κοινωνία σημαίνει και μοιρασιά. Όσα κι αν είναι τώρα, πρέπει πρώτα να μάθουμε πως ο σεβασμός στο καθετί κοινό, από το… αντισηπτικά του φαρμακείου -καλή ώρα- μέχρι τα λεφτά της πρόνοιας και τους άλλους πόρους του συστήματος είναι μέρος των υποχρεώσεών μας.
Και επειδή δεν θα το μάθουμε μόνοι μας, για να μην καταρρεύσουν όλα, θα πρέπει να μας το επιβάλουν και αυτό οι νομοθέτες μέχρι να το εμπεδώσουμε. Ακόμα και εάν εκείνοι είναι φαύλοι, ναι. Το θέμα είναι τι θα κερδίσουμε εμείς μέσα από αυτό.
Ο κορωνοϊός είναι λοιπόν μια ευκαιρία να διαφυλάξουμε πράγματα που αφήναμε σιγά-σιγά να χαθούν και να διεκδικήσουμε άλλα τόσα, τώρα που κανείς πια δεν θα τολμήσει να μας πει ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά. Στην υγεία, την πρόνοια, την είσπραξη μα και τη… διάθεση των φόρων μας. Είναι απαραίτητο να το καταλάβουμε. Τώρα. Να δούμε την ευκαιρία αλλά και την κρισιμότητα της στιγμής.
«Ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος». Αυτοεκπληρούμενη η προφητεία. Και ούτε καν τέτοια. Μπορεί αύριο να μην είναι ίδιος αλλά να είναι καλύτερος σε κάποια ή και σε πολλά. Μπορεί όμως να μην είναι ο ίδιος αλλά να γίνει χειρότερος εάν τον βλέπουμε με απάθεια και τον αφήσουμε να βουλιάζει στην αδιαφορία και τις δικαιολογίες μας, σε χέρια άλλων.
Εγώ, προσωπικά, δεν το έχω να κλαίγομαι. Ούτε με τους προφήτες, τους γκουρού και τους καθοδηγητές δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Ο κόσμος πάντα αλλάζει. Γιατί έτσι πρέπει κιόλας. Να αλλάζει. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς, καθώς αλλάζει. Και κυρίως, εάν κάνουμε κάτι…
politis.com.cy