Αν ετίθετο διαμάχη (ή και τίποτε χειρότερο) μεταξύ δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού, τι πιστεύετε πως θα υπεράσπιζαν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ; Την δημοκρατία;

Από μια συζήτηση στο ιστολόγιο Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα που άνοιξε με αφορμή τον θάνατο του κομματικού αυτοκράτορα της Β. Κορέας.
Πέρα από τις ομάδες των αναρχικών, που από όσο ξέρω και πληροφορούμαι προσπαθούν να εφαρμόζουν δημοκρατία, με έναν εντελώς ατελή δυστυχώς τρόπο και με αρκετούς “ηγέτες”-μικρούς θεούς, τα κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς, μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, κάνουν ότι δεν άκουσαν αυτό που ζήτησε ο λαός: Πραγματική Δημοκρατία Τώρα.
Σαν τους κουφούς κάνουν τα κόμματα της αριστεράς. Προφανώς θα νομίζουν τον εαυτό τους δημοκράτη και θεωρούν οτι εξαιρούνται.
Ομως και στην αριστερά ΚΑΙ τα κόμματά τους ΚΑΙ τα σωματεία τους είναι οργανωμένα με έναν ΔΕΣΠΟΤΙΚΟ και ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΟ πολιτικό τρόπο. Εκλέγονται οι ίδιοι και οι ίδιοι (το ΚΚΕ έχει 2 δεκαετίες την ίδια γραμματέα για παράδειγμα) στα όργανα, με ΚΑΛΠΗ φυσικά και θητεία μακράς διαρκείας, και ο κομματικός λαός δεν μπορεί να επηρρεάσει παρά ελάχιστα την πολιτική τους. Ουσιαστικά η “βάση” είναι απλός ακόλουθος και βαστάζος. Πολιτικά υποτελης.
Γιατί να γοητευθεί ο λαός από τέτοια οργανωτικά σχήματα; Από την ομορφιά των “αρχηγών” τους; Εντάξει, δεν έχουμε συγκροτήσει ακόμα την “πολιτική κοινωνία” που θέλει ο Καστοριάδης, αλλά πλέον ως λαός, δεν είμαστε και όσο μαλάκες ήμασταν στο παρελθόν. Είμαστε μεν πολιτικά καθυστερημένοι αλλά καταλάβαμε πια πως δημοκρατία ΔΕΝ έχουμε και γι’ αυτό ζητάμε και “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα”. Μένει να το καταλάβει κι η αριστερά αυτό (Παπαρήγα και Τσίπρας τουλάχιστον), να οργανωθεί δημοκρατικά στο εσωτερικό της, ν’ αφήσει τα συγκεντρωτικά κόλπα, και μετά ας μας ξανάρθει…
Διότι όσο μένει έτσι η αριστερά, δεν πρόκειται να συγκινήσει πολλούς. Και αν καταφέρει ποτέ να πάρει με τα μυαλά αυτά και την εξουσία, θα μας οδηγήσει εκεί που οδηγήθηκαν και οι χώρες της ανατολικής ευρώπης. Στην απολυταρχία του γενικού γραμματέα. Σε έναν ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΕΦΙΑΛΤΗ αλά Οργουελ δηλαδή.
Ας ΜΗΝ την χαϊδεύουμε την αριστερά λοιπόν, μόνο και μόνο επειδή μάχεται τον καπιταλισμό (που καλώς κάνει) και την οικονομική ανισότητα. Ο καπιταλισμός και η οικονομική ανισότητα είναι σύμπτωμα. Η ασθένεια είναι η πολιτική ανισότητα. Η ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
Και το σύνθημα είναι: Δημοκρατία ή Βαρβαρότητα.
Αν και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ΔΕΝ περιμένω πολλά πράγματα από τα αριστερά κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου. Διότι έχουν εκτεθεί για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην μόλυνση της ψευδούς δημοκρατίας του κοινοβουλευτισμού, έχουν συγχρωτιστεί με τα άλλα κόμματα και πρόσωπα, κι έχουν αναπνεύσει πολύ από τον μολυσμένο αέρα.
Πολύ μικρό καλάθι λοιπόν. Και για ΚΚΕ και για ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ μικρό.
Για να μην πω πως έτσι που οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών έχουν συνδέσει την τύχη τους με τον κοινοβουλευτισμό, μέσα και έξω από τα κόμματά τους, τα θεωρώ σαν το τελευταίο οχυρό του κοινοβουλευτικού καθεστώτος.
Αν ετίθετο διαμάχη (ή και τίποτε χειρότερο) μεταξύ δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού, τι πιστεύετε πως θα υπεράσπιζαν ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ; Την δημοκρατία;
Μα αν ήταν να υπερασπιστούν την δημοκρατία, τότε γιατί ακόμα εσωκομματικά λειτουργούν με κοινοβουλευτισμό;
Το ξαναλέω: τα κόμματα αυτά είναι βαρίδι για τον λαό πλέον. Είναι σύμμαχοι του κοινοβουλευτισμού. Οχι της δημοκρατίας. Και με τον κοινοβουλευτισμό ο καπιταλισμός είναι πρώτα φιλαράκια. Διότι ο κοινοβουλευτισμός ευνοεί την συσσώρευση πολιτικής εξουσίας και ο καπιταλισμός την συσσώρευση πλούτου. Και οι δυο δηλαδή εργάζονται για τις ανισότητες.
Θραξ Αναρμόδιος