Του υποστρατήγου ε.α. Κωνσταντίνου ΑργυροπούλουΕπί θύραις Χριστούγεννα. Οι νοικοκυραίοι τακτοποιούν τα υποστατικά τους. Οι γυναίκες δοκιμάζουν τεχνικές επιτυχούς παρασκευής εδεσμάτων, γλυκισμάτων και λοιπών μικρών θαυμάτων. Τα παιδάκια, με αγωνία προσμένουν δώρα αγιοβασιλιάτικα, παρατηρώντας επίμονα προς τη μεριά του τζακιού. Και όλοι μαζί με κάποια διακριτικότητα περιφέρουν το βλέμμα τους προς εκείνη τη σπηλιά, όπου σε λίγο, θα φανεί η Παναγιά να κάνει την παγκόσμια ανακοίνωση: «Ιδού, το παιδί, που η ύπαρξη των ευλαβών προσδοκά. Χριστός εγεννήθη»!
Τούτο το πλάσμα είναι η δόξα της βαθειάς πίστης εκείνων των ψυχών, που υποκλίνονται στις αρετές, που σέβονται την έννοια της χρηστότητας και ακολουθούν το παράδειγμα των εξαιρέτων, των λαμπρών και των καλλίστων τω ήθι και τω πνεύματι.
Την εποχή της του Χριστού γεννήσεως υπήρχε η κατίσχυση των Ρωμαίων. Ήταν και μια απροσδιόριστη γεωπολιτική περίμετρος Ασίας και Αφρικής. Ήταν και η ασημαντότητα του φαρισαϊσμού των μικρών κοινοτήτων. Και υπήρχε και μία χώρα αναπαυομένων πολυθρυλήτων. Η Ελλάς! Ιδού ο αίτιος της δόξας Θεού. Τον Θεό δόξαζαν μέχρι προ τινος και οι Έλληνες των προσφάτων -πλην της νυν;- γενεών, των και πεπροικισμένων με μία ουσιαστική ελληνοχριστιανική παιδεία. Οι Έλληνες, που προσπαθούσαν να ακολουθήσουν τα χνάρια εκείνων των Ελλήνων, που έζησαν κάποτε και κήρυξαν την έναρξη της ιστορίας του πολιτισμού. Οι Έλληνες, οι φίλεργοι, οι ακέραιοι, οι δραστήριοι, οι συνεπείς, οι επιστήμονες, οι φιλόσοφοι, οι πέραν αμφισβητήσεως ανθρωπολογικά και πνευματικά υπέρτεροι. Είναι εκείνοι οι Έλληνες, που σήμερα προκαλούν τον φθόνο των λοιπών «πολιτισμένων» λαών, διότι όπως οι ξένοι το εννοούν, δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο να προστεθεί σαν διευρυντικό των πνευματικών οριζόντων, επειδή η διαστολή του πνεύματος έχει ήδη ολοκληρωθεί δια των Ελλήνων. Όλα αυτά επετελούντο και ελειτούργουν κάποτε.
Το ερώτημα εστιάζεται στο πώς είναι δυνατόν οι ξένοι σήμερα να φθονούν τους σημερινούς Έλληνες. Διότι κάτι τέτοιο διαχέεται μεταξύ των σημερινών Ελλήνων. Όμως, όπως μας είναι γνωστό, ο φθόνος προέρχεται από υποσυνείδητο θαυμασμό για κάποιες των πέραν του φθονούντος δεξιοτήτων. Τί λοιπόν διαθέτει σαν δεξιότητα ο σημερινός Έλλην; Κάθε ημέρα καταιγιζόμεθα μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με σημειώματα Ελλήνων που απευθύνονται προς Έλληνες, όπου υπερτροφοδοτείται η αυτοεπιβεβαίωση για το πόσο ανώτερη φυλή είμαστε εμείς οι Έλληνες. Πόσο ευφυείς αποδεικνυόμεθα στην χρησιμοποίηση της γλώσσας, σε λογικομαθηματικούς συσχετισμούς, στην χωρική τακτοποίηση των σχημάτων και προβλημάτων, στην αισθησιοκινητική μας συμπεριφορά, στην μουσική μας αντίληψη, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στην ενδοπροσωπική επίγνωση και ικανότητα αδιαλείπτου επανεκτιμήσεως των παρουσιαζομένων ειδικών καταστάσεων κλπ.
Είναι έτσι; Κι αν είναι έτσι, γιατί η Ελλάδα οδεύει από το κακό στο χειρότερο; Μήπως φταίνε οι ξένοι, επειδή μας «μισούν»; Μήπως οι ξένοι μας υπονομεύουν; Εάν ναι, τότε, πού είναι η ικανότητα των Ελλήνων να παρακάμψουν τους σκοπέλους αφού έχουν τόσες δεξιότητες και τόσα προσόντα; Μήπως αντί για αυτοβαυκαλισμούς για το πόσο σπουδαίος λαός είμαστε θα πρέπει να ασχοληθούμε με μία de profundis ενδοσκόπηση; Διότι αν το πράξουμε θα αναμετρηθούμε με τελείως αντίθετα ευρήματα. Θα διαπιστώσουμε, ότι είμαστε τυφλωμένοι ένεκα αγνοίας, ένεκα αμαθείας, ένεκα απαιδευσίας, ένεκα αλλοπροσαλλοσύνης ιδεολογιών και δοξασιών. Κι όμως, δεν σκοπεύουμε να καταληφθούμε από ωρυγμούς εθνοπνευματικού πόνου. Γιατί; Μήπως επειδή εξαργυρώνουμε τις δάφνες των ενδόξων προγόνων μας; Οποία αυταπάτη! Ο παγκόσμιος κοινωνικο-οικονομικο-πολιτισμικός στίβος απαιτεί αμείωτο ανταγωνιστικότητα. Όχι κληρονομικά πλεονεκτήματα. Οι πρόγονοί μας έδωσαν το φως κατά την αυγή του πολιτισμού. Εξεχώρησαν την χρυσοφόρο μέθοδο της φιλοπρόοδης σκέψης. Εμείς οι σημερινοί και οι φωστήρες πολιτικοί εκπρόσωποι, τους οποίους εμείς εξελέξαμε, δεν έχουμε άλλο τι επιτύχει από του να χτίζουμε τις φωλιές των σιχαμένων Αρπυίων, για να τις διευκολύνουμε στις εξορμήσεις των για να αρπάξουν τις ελληνικές ψυχές και τις κατακρημνίσουν στα βάραθρα της λήθης της Ιστορίας.
Με την «ιερή» μας προσήλωση στα media, δεν επιτυγχάνουμε τι περισσότερο από το να οδηγούμεθα σε ένα μεγάλο Τίποτε! Δεν οραματιζόμεθα ένα άλλο κόσμο, διότι μας προσφέρεται ψεύτικος ένας κόσμος, που οι κοινωνικοί μηχανικοί μεθοδεύουν και προβάλλουν στα «τσιμπλιασμένα» μας μάτια.
Πού είναι ο γονέας, ο σπορέας του ελληνικού μέλλοντος; Χρειάζεται ριψοκίνδυνη τόλμη η επιτυχία. Χρειάζεται ελληνική συνείδηση. Μας χρειάζεται η επιδίωξη του Γίγνεσθαι. Όχι η διανοητική υπνηλία. Χρειάζεται να αποδιώξουμε τον κακό σύμβουλο της μικροδοξίας.
Η κίνηση προς τα εμπρός επιτυγχάνεται με τις αρετές. Όχι με τις ευφυολογίες των δούλων, όπως έχουν καταντήσει οι εκλεγμένοι από «εμάς» πολιτικοί μας εκπρόσωποι. Καιρός να αφυπνισθούμε. Καιρός να ανοίξουμε τα βιβλία μας. Τους αρχαίους συγγραφείς μας για τους οποίους είμαστε υπερήφανοι αλλ’ ουδέποτε διαβάσαμε τα έργα τους. Ώ, τι νυχτοΐσκιωτη γνώση! Τι αξιολύπητη σοφία!
Μια προτροπή ενός προσβεβλημένου από την νέα ελληνική κουλτούρα. Ας κλείσουμε την τηλεόραση κι ας μελετήσουμε την αληθινή σοφία των προγόνων μας, ώστε να είμαστε σε θέση να αποδεικνύουμε, το ότι είμαστε υπερήφανοι, που είμαστε Έλληνες, εφάμιλλοι εκείνων των τότε Ελλήνων. Έτσι, για να μας θαυμάζουν με φθόνο δικαιολογημένο.