Γίναμε λοιπόν μια σύγχρονη ευρωπαική πρωτεύουσα! Αυτό δεν ήθ ελαν;

"Γίναμε λοιπόν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα! Αυτό δεν ήθελαν; Τόσα χρόνια μας πιπιλάνε το μυαλό για τις ελληνικές “ανορθογραφίες”: την (υποτιθέμενη) τεμπελιά, την οικογενειακή αλληλεγγύη, τη φιλοξενία, την προστασία της εργασίας, τα σωματεία… Ε λοιπόν, όταν κάνεις ότι μπορείς για να εξαφανιστούν όλα αυτά, μαζί τους εξαφανίζονται οι ζωντανές γειτονιές, τα γεμάτα καφενεία, τα παιδιά που παίζουν στους δρόμους, τα μαγαζιά της γειτονιάς, τα θερινά σινεμά, η δυνατότητα να γυρνάς μόνος στο σπίτι ότι ώρα θες χωρίς να φοβάσαι. Μπράβο σας, καλά τα καταφέρατε! Μας κάνατε επιτέλους Ευρώπη!"
(το διάβασα γραμμένο κάπου στο διαδίκτυο)
Ναι, φίλοι και φίλες, αυτή είναι η Ελλάδα που αναθεμάτιζαν σε κάθε ευκαιρία οι νεροκουβαλητές της Ευρωπαικής "Ένωσης".
Αυτόν τον ωραίο εαυτό μας προσπαθούν με νύχια και με δόντια εδώ και τόσα χρόνια να μας ξεριζώσουν.

Να ξεριζώσουν την Ελλάδα της χαλαρής διάθεσης, της φιλοξενίας, της καλημέρας στο γείτονα,
της οικογένειας που στηρίζει τα παιδιά και δεν τα πετά στο δρόμο στα 18 τους, του μεσημεριανού ύπνου,
της συζήτησης στο καφενείο, του "κάνε με πρωθυπουργό μια μέρα", της Κυριακής στο γήπεδο,
του παιδιού που παίζει το απόγευμα στην πλατεία μήλα και κρυφτό και στο δρόμο μπάλα,
των όμορφων κοριτσιών που γυρνούν ανέμελα στους δρόμους, του ερωτισμού, του πάθους,
των αγοριών που κάνουν τρέλες για να κάνουν εντύπωση στα κορίτσια,
των σπιτιών με τα πολλά παιδιά, με τα γέλια τους, ττους τσακωμούς τους,
του περιπτερά που δίνει βερεσέ τσιγάρα επειδή δεν κρατάς πάνω σου λεφτά και του τα δίνεις όταν έχεις,
του κυριακάτικου τραπεζιού, του γλεντιού, του ούζου στο παραλιακό ουζερί,
της εργασίας στο οικογενειακό μαγαζί ή στο μαγαζί του γείτονα, του φίλου ή του γνωστού,
των ανοιχτών και ξεκλείδωτων παραθύρων και πορτών,
των ραντεβού κάτω απ’ την πανσέληνο, της ξαστεριάς, των πασατέμπο στο παγκάκι του πάρκου,
του σπιτιού στο χωριό, του πανηγυριού στην πλατεία του χωριού,
των πάρκων, του πρασίνου, της Ακρόπολης, του Λυκαβηττού,
της αλληλεγγύης στη γειτόνισσα που δεν έχει φασόλια για να μαγειρέψει,
του καβγά που θα λήξει με ένα κέρασμα,
του σεβασμού στο δάσκαλο και στο γιατρό,
της δουλειάς, της ασφάλειας, του χαμόγελου,
…
την Ελλάδα της γειτονιάς, των ανθρώπων!
Αντ’ αυτών μας επέβαλαν την "αναβάθμισή μας" σε Ευρώπη.
Προπαγάνδα και πιπίλισμα να ξεχάσουμε πίσω μας όλα αυτά τα "σατανικά ελληνικά" και να αποδεχτούμε με το έτσι θέλω τους όρους της Ευρώπης.
Ποιας Ευρώπης;

Της Ευρώπης της καχυποψίας στο γείτονα, τον περαστικό, των εχθρικών ματιών στο δρόμο και στο τρένο,
του φόβου να περπατήσεις στο δρόμο -ειδικά μόλις βραδιάσει,
των παιδιών που δεν παίζουν πια στις πλατείες, στα πάρκα και τους δρόμους, παρά μόνο playstation απομονωμένα στα σπίτια τους ή στην καλύτερη περίπτωση σε περιφραγμένες παιδικές χαρές υπό το μπραβιλίκι των σεκιουριτάδων,
της εξοντωτικής-νευροαγχολυτικής "διασκέδασης" των βαβουρο-club της αποξένωσης, του δήθεν, της "μπόμπας" και της ακρίβειας,
των μετρητών, της πιστωτικής και του "δε δίνω βερεσέ",
της οικογένειας του διπλανού διαμερίσματος που δεν ξέρω πώς τη λένε,
της ατομικότητας, του αυτοσκοπού του κέρδους, του lifestyle,
της εργασίας σε απρόσωπα διεθνή αφεντικά των επιχειρήσεων των χιλιάδων εργαζομένων,
της ανεργίας, των αστέγων, της ασιτίας,
των ναρκωτικών, του αλκοολισμού, των εκτρώσεων,
της εγκληματικότητας, των σχιζοφρενών δολοφόνων, των παιδεραστών,
των φόνων για ένα εικοσάευρω, των ομαδικών βιασμών όποιας κοπέλας τολμήσει να περπατήσει μόνη το βράδυ,
των γνωριμιών στα chatrooms και των ραντεβου στο facebook,
των ψεύτικων χαμόγελων στις φωτογραφίες στα μπουζούκια και στα πάρτυ,
του "με το ζόρι" lifestyle της πουτάνας, της ξεφωνημένης και του "τα κάνω όλα για λίγη δημοσιότητα",
των καγκέλων στα παράθυρα, των διπλο-τριπλο-κλειδωμένων πορτών, των σπιτιών-κλουβιών,
της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας,
της δουλειάς απ’ το πρωί ως το βράδυ για λίγα ψίχουλα,
των αντικαταθλιπτικών χαπιών, των αυτοκτονιών,
των ομαδικών οργίων στα σχολεία, των γαμιάδων του γυμνασίου,
της τσόντας, του βρώμικου, του σαδισμού, του φετιχισμού,
του μίσους για το συνάνθρωπο, του υπερκαταναλωτισμού,
των διαλυμένων σπιτιών, της απόγνωσης, της υπογεννητικότητας,
της κοινωνικής αναγνώρισης στο γιάπη, στο μπάτσο και στον μπράβο,
της κοινωνικής χλεύης στο γιατρό, το δάσκαλο, τον επιστήμονα,
της πλατίνας με ανταύγειες και του χαζο-ράπερ υπεργαμιά,
του "ένα εσπρέσσο στα γρήγορα", της βιασύνης, του άγχους, του καρκίνου, του aids,
της σκοτεινιάς, των έρημων καφενείων, της στημένης διασκέδασης, των ξενέρωτων πάρτυ,
του χουλιγκανισμού, της οικογενειακής βίας, της μοναξιάς,
των πολυεθνικών, των εμπορικών κέντρων, των Mall,
του τσιμέντου, του real estte, του καπιταλισμού,
…
την Ευρώπη της δυστυχίας, της μιζέριας και της απομόνωσης.

Δε τη θέλω αυτήν την Ευρώπη σας!
Θέλω πίσω την Ελλάδα που γνώρισα κι αγάπησα!
Και να την ξαναχτίσω πιο σωστά και πιο ανθρώπινα!
Να την κάνω "πιο Ελλάδα" και όχι "πιο Ευρώπη"!