Οτι φάμε, ότι πιούμε, και ότι αρπάξει ο κώλος μας

Γράφει Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη.
Γράφει η εφημερίδα το ΒΗΜΑ στις 23/12/2011: (Διαζύγιο και λογική: Ο γάμος στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση δύο ανθρώπων να συνυπάρχουν και μέσα από αυτόν τον θεσμό. Η λύση του, συναινετικά ή όχι, είναι επίσης ελεύθερη επιλογή των συζύγων. Δεν είναι ούτε πολιτικό, ούτε ιδεολογικό πρόβλημα. Το έχουν λύσει η ίδια η ζωή και η κοινωνία μας εδώ και χρόνια. Η οικογενειακή συνοχή δεν διατηρείται δια νόμου, πολύ περισσότερο δεν επιβάλλεται.)
Άποψη μου είναι ότι τα τελευταία χρόνια, λόγο της ανικανότητας μας ως ζωντανοί οργανισμοί να οριοθετήσουμε κάποιο πλαίσιο εντός του οποίου θα πρέπει να κινηθούμε ως νοήμονα όντα μιας συντεταγμένης δημιουργικής κοινωνίας, έχουμε την τάση να απλοποιούμαι τα πάντα.
Μας λέει λοιπόν το ΒΗΜΑ ότι , ο γάμος δεν είναι ούτε πολιτικό ούτε ιδεολογικό πρόβλημα.
Διαφωνώ 100%. Ο γάμος είναι απολύτως πολιτικό και ιδεολογικό πρόβλημα.
Ο γάμος είναι η απόλυτη και η βασικότερη πολιτική δημοκρατική δημιουργική πράξη μιας κοινωνίας
ανθρώπων, η οποία θέλει να λέγεται συντεταγμένη, οργανωμένη δημοκρατική με στοιχεία ανθρωπισμού κατανόησης υποστήριξης αλληλοσεβασμού και πραγματικής ουσιαστικής προόδου, είτε σε ατομικό, είτε σε κοινωνικό, είτε σε εθνικό επίπεδο.
Μια κοινωνία που δεν προσδίδει στον θεσμό του γάμου πολιτικά-ιδεολογικά χαρακτηριστικά, δεν είναι τίποτα άλλο από μια κοινωνία ζώων, η μιας μάζας ανθρώπων όπως η ελληνική κοινωνία, που ψηφίζει στις εκλογές με βασικό σύνθημα, όχι το μέλλον του έθνους, αλλά την καθημερινότητα του Πολίτη, (κοινός δηλαδή, ότι φάμε, ότι πιούμε, και ότι αρπάξει ο κώλος μας) .
Ασφαλώς και δεν επιβάλλουμε σε κανέναν τον θεσμό του γάμου, όμως δεν τον εξευτελίζουμε κιόλας, και το σπουδαιότερο τον προωθούμε και τον υποστηρίζουμε ιδεολογικά και πολιτικά.
Ναι, πρέπει κάποιο ζευγάρι να χωρίζει όταν υπάρχει πρόβλημα, όμως δεν είναι δυνατόν αυτό να γίνεται έτσι εύκολα, σαν να είναι μια απόφαση αν θα πάω, η αν δεν θα πάω στο γήπεδο.
Αλλά στο κάτω κάτω, ας το δούμε και φιλοσοφικά, αλήθεια γιατί ζούμε ; Γιατί όλα τα ζωντανά του κόσμου επιδιώκουν την διαιώνιση τους μέσων της αναπαραγωγής. Ο θεσμός του γάμου, δεν είναι απλώς μια μόδα, ο θεσμός του γάμου υπάρχει, ακριβώς για να υποστηρίξει την αναπαραγωγή μας. Όχι βέβαια ότι δεν μπορούν να αναχαραχτούν άνθρωποι εκτός γάμου, αλλά όπως έχει δείξει η καταγραμμένη ανθρώπινη φύση και λογική, η ανθρώπινη αναπαραγωγή είναι ποιό ολοκληρωμένη εντός του γάμου.
Βέβαια εδώ μπαίνει ένα άλλο ερώτημα: Εμείς οι Έλληνες θέλουμε, η δεν θέλουμε να υπάρχουμε και μετά από 200 χρόνια; Και αυτό όχι γιατί εμείς είμαστε κάποια ράτσα ανώτερη, όχι, απλώς έτσι, αφού μετά από 200 χρόνια θα υπάρχουν και οι άλλοι λαοί, γιατί να μην υπάρχουμε και εμείς;
Αυτό είναι ο γάμος, είναι το θεμέλιο της ύπαρξης μας ως λαός, και αυτό αγαπητό ΒΗΜΑ, είναι καθαρά πολιτικό και ιδεολογικό πρόβλημα.
Εξάλλου, αν ο γάμος δεν είναι πολιτικό και ιδεολογικό θέμα, τότε τι άλλο μπορεί να είναι, μήπως η καθημερινότητα του πολίτη, η μήπως η άποψη του συμβούλου του Παπανδρέου που θεωρεί ότι το να εκδίδεται ένας άντρας είναι το ίδιο με έναν υδραυλικό!
Οι ζωντανές κοινωνίες προοδεύουν όταν βασίζονται σε θεσμούς, οι νόμοι απλώς βοηθούν στην διαχείριση της κοινωνίας.
Εμείς τριάντα χρόνια τώρα διαχειριζόμαστε από πολιτικούς όπως ο υπουργός δικαιοσύνης ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ, που αυξάνει η μειώνει την αξία ενός του νόμου, με βάση τον αριθμό των φυλακισμένων.
Εφόσον έχουμε πολλούς κρατούμενους, ας μειώσουμε τις ποινές.
Εφόσον δεν μπορούμε να εκλέξουμε την λαθρομετανάστευση, θα τους φέρουμε όλους εδώ.
Εφόσον δεν μπορούμε να στηρίξουμε την οικογένεια, εφαρμόζουμε το αυτόματο διαζύγιο.
Εφόσον δεν μπορούμε να πιάσουμε τους εμπόρους ναρκωτικών, θα φυτεύουμε όλοι την δόση μας στα δημοτικά πάρκα.
Εφόσον δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε, θα φέρουμε τον Γερμανό.
Εφόσον δεν μπορούμε να διώξουμε τους Τούρκους από την Κύπρο, θα γίνουμε υπέρ της καλής γειτονίας με το κατακτητή.
Εφόσον δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε πολιτισμό, γινόμαστε υπερασπιστές της πολυπολιτισμικότητας.
Κτλ Κτλ Κτλ.
Ότι φάμε, ότι πιούμε, και ότι αρπάξει ο κώλος μας, που λέει και η παροιμία.
Πάνω από όλα η καθημερινότητα του Πολίτη.
Να έχει να φάει και σήμερα το ζωντανό, ο έλληνας. Αυτό είναι η παραγόμενη πολιτική στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, και γιαυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
1, 5 εκατομμύρια Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό το 2010.
Κάθε χρόνο μπαίνουν στην Ελλάδα περισσότεροι λαθρομετανάστες από όσο είναι η πόλης του Ηρακλείου Κρήτη, πάνω από 100 χιλιάδες, γιαυτό θα μειωθούν και οι ποινές των διακινητών, γιατί είναι αποτελεσματικοί.