Όταν ο ατομικισμός και το «ιδιωτικό» ανυψώνονται σε θεότητες Προστασίας και Υγείας…

Σε προηγούμενο κείμενό μας επισημαίναμε:
«Και μόνο το πλήθος των τελετουργικών ποικιλιών και πολυχρωμιών αυτού του συνθήματος («Μένουμε σπίτι…) δείχνει τον ιδεολογικό δόλο και τον πολιτικό υπολογισμό του, τις πολυδιάστατες σηματοδοτήσεις και κατηχήσεις του…».
Αυτό που, ίσως, δεν τονίσαμε ιδιαίτερα είναι ότι αυτό το σύνθημα αποτυπώνει, με ακρίβεια, τη φιλοσοφία του νεοφιλελευθερισμού: Αποτελεί την «ποιητική» φόρμα του νεοφιλελευθερισμού.
Το «Μένουμε Σπίτι» ή «Μένουμε Ασφαλείς», δηλαδή βγαίνουμε με ασφάλεια από το σπίτι κρατώντας τις αποστάσεις από τους άλλους (το αυριανό σλόγκαν), ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ: Αναζητούμε λύσεις ΑΤΟΜΙΚΕΣ (αποθέωση του «ιδιωτικού»), μακριά από κάθε ζωντανή κοινωνική επαφή (απομόνωση- μοναξιά), απροστάτευτοι από ένα Συλλογικό Κοινωνικό Θώρακα (ισοπέδωση του Κράτους Πρόνοιας).
ΟΛΑ αυτά κωδικοποιούν την ακραία και μοχθηρή φόρμα του νεοφιλελευθερισμού και αποτελούν, με κάποια δόση ειρωνείας, την Ποιητική φόρμα του ατομικισμού, της κοινωνικής απομόνωσης και της μοναξιάς των ανθρώπων…
Και το «Σχέδιο ΧΑΜ πάνω σ’ αυτές τις ράγες του ακραίου νεοφιλελευθερισμού κινείται:
Χ – Χέρια (πλένουμε)
Α – Αποστάσεις (κρατάμε)
Μ – Μάσκες (φοράμε)
Διαβάστε αναλυτικά εδώ:
http://www.press-gr.com/2020/04/social-media_30.html
Δηλαδή, κλεισμένοι στο καβούκι μας (νοσηρός ατομικισμός), «ιδιωτική» άμυνα και προστασία, μακριά από τους συνανθρώπους μας (καταστροφή των κοινωνικών δεσμών, απομόνωση, μοναξιά), και «μάσκες»: Συμβολισμός του απρόσωπου του αποστειρωμένου και απονεκρωμένου ανθρώπου…
Αυτά τα μακάβρια τεχνάσματα του νεοφιλελευθερισμού καταγράφονται, ως ιδεολογικές «σφραγίδες», από την προπαγανδιστική καταιγίδα (Πλύση Εγκεφάλου) των συνθημάτων και «αξιωμάτων» της κυβέρνησης…
Αποτελούν μια ακραία περίπτωση και επιβεβαίωση ενός σχολίου που είχα γράψει, εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια.
Το παραθέτω:
Διάλογος κουφών…
Η βαρβαρότητα της «ελεύθερης αγοράς» δημιουργεί αχαλίνωτο ατομικισμό, εγωκεντρισμό και ιδιοτέλεια σε όλα τα κύτταρα της κοινωνίας. Τα μέλη αυτής της κοινωνίας, όποια και αν είναι η κατάστασή τους, είναι υποχρεωμένα να ζουν σε ατμόσφαιρα αμοιβαίας εχθρότητας μάλλον παρά αλληλεγγύης.
Σήμερα που κυριαρχεί το νεοφιλελεύθερο φιλοσοφικό αξίωμα «ο καθένας για τον εαυτό τους» το συλλογικό ον κατεδαφίζεται και ο ατομικισμός σπρώχνεται στο έσχατο όριο που σημαίνει ότι και η μοναξιά φτάνει στο έσχατο όριο.
Αυτή η μοναξιά που ξεπερνά τα όρια της διανοητικής υγείας αποτυπώνεται καθαρά στην αλλοτρίωση των συζητήσεων. Αν παρατηρήσει κανείς τους διαλόγους ορισμένων ανθρώπων που συναντιούνται σε κοινωνικές συναναστροφές, στο δρόμο ή κάπου αλλού, θα διαπιστώσει ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία ανταλλαγή σκέψεων μεταξύ των ομιλητών. Ο καθένας μιλάει γιατί βρίσκει την ευκαιρία να ξεφορτωθεί τον εαυτό του, να βγει από τη μοναξιά του, αλλά είναι ανίκανος να ακούσει τι λέει το άλλο πρόσωπο.
Το μόνο σημείο συνάντησης είναι το τέλος του διαλόγου στον αποχαιρετισμό. Ακόμα και αποχαιρετισμός τους έχει κάτι τι θλιβερό γιατί θέλουν να διασώσουν την πιθανότητα να ξεφορτωθούν τον εαυτό τους από τη μοναξιά την επόμενη φορά που θα συναντηθούν.
Ο διάλογος κουφών είναι μια σκοτεινή εικόνα του «ο καθένας για τον εαυτό του» που αν γενικευτεί απειλεί με ολοκληρωτική κατάρρευση τις κοινωνικές σχέσεις…
Βεβαίως η κοινωνία παράγει και θα παράγει πάντα τις συλλογικές αντιστάσεις…
ΠΗΓΗ:
http://resaltomag.blogspot.com/2020/05/blog-post_1.html