Νίκος Νικολοπουλος: Ο Καποδίστριας προς τους Έλληνες: «Εάν ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών»

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική κοινή γνώμη, εμβρόντητη βλέπει απόψεις «ειδικών»
που αντίκεινται στην ιστορική και συλλογική μνήμη.
Σε κάθε τέτοια περίπτωση, ωστόσο,
υπάρχουν και οφέλη. Και αυτά είναι, αφενός η υγιής αντίδραση των πολλών και αφετέρου, η
ευκαιρία να ενσκύψουμε και πάλι πάνω στην ιστορία και τη βιβλιογραφία για να επαναβεβαιώσουμε την ιστορική αλήθεια.
Και αυτό, το τελευταίο, είναι πολύτιμο κυρίως για
τις νεότερες γενιές…

Το ίδιο συνέβη και με την προσπάθεια προσομοίωσης του Ιωάννη Καποδίστρια με
δικτάτορα. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ουδόλως μας απασχολεί η συγκεκριμένη άποψη του
«ειδικού», ούτε πως επιλέχθηκαν τα μέλη της «Επιτροπής 2021» από τον Πρωθυπουργό και
τη Γιάννα Αγγελοπούλου.
Μας απασχολεί να δούμε τα πραγματικά γεγονότα, όπως αυτά έχουν καταγραφεί στην
πλούσια βιβλιογραφία. Και ένα από τα πρώτα είναι, ότι ο Καποδίστριας είχε καταγραφεί στη
συνείδηση πολλών επαναστατημένων Ελλήνων, ως ο πραγματικός αρχηγός των «Φιλικών»,
δηλαδή ως το πρόσωπο πίσω από την «αόρατος αρχή», δεδομένου ότι ο Υψηλάντης
υπογράφει ως «Γενικός Επίτροπος της Αρχής». Βέβαια, επίσημα στοιχεία δεν υπάρχουν
καθώς επρόκειτο για μυστική οργάνωση.5 Υπάρχουν όμως τα «σύμβολα» που
χρησιμοποιήθηκαν και… βγάζουν μάτι, καθώς επίσης και οι γραπτές αναμνήσεις της
Βαρώνης Τριχάμ, φίλης του Υψηλάντη, που αναφέρει σημαντικά περιστατικά, τα οποία άλλα
πληροφορείτο και άλλα έζησε μαζί του.
Πέραν τούτου, από κανέναν δεν αμφισβητείται ότι ο πρώτος κυβερνήτης τη Ελλάδας υπήρξε
ένας σπουδαίος πολιτικός και διπλωμάτης, με βαθιά μόρφωση, ιδιαίτερα επίμονος και
εργατικός. Στοιχεία που αναγνωρίστηκαν προτού φτάσει στην Ελλάδα ως κυβερνήτης,
κατέχοντας τη θέση του υπουργού εξωτερικών της ρωσικής αυτοκρατορίας.
Αναλαμβάνοντας καθήκοντα κυβερνήτη, βρίσκεται αντιμέτωπος με έκτακτες και κρίσιμες
καταστάσεις. Το κράτος ανύπαρκτο, τα σύνορα απροσδιόριστα. Η πολυαρχία έχει
προκαλέσει χάος, ενώ ο Κιουταχής έχει καταπνίξει την επανάσταση στη Στερεά κα ο
Ιμπραήμ κρατάει πολύ σημαντικές θέσεις στην Πελοπόννησο. Ο Καποδίστριας βρίσκεται σε
«εμπόλεμη κατάσταση». Και όμως… Μέσα σε τρία χρόνια και κάτι, βάζει θεμέλια στην
οικονομία, στον στρατό, στη δικαιοσύνη. Αποδίδεται σε έναν διπλωματικό μαραθώνιο για να
ενσωματωθούν και άλλες επαναστατημένες περιοχές. Εκμεταλλευόμενος τον ανταγωνισμό
των τριών μεγάλων δυνάμεων, με αριστοτεχνικούς χειρισμούς, απέκρουσε τη λύση της
αυτονομίας με τον όρο φόρου υποτελείας στον σουλτάνο και φτάνει στο ανεξάρτητο κράτος!
Και παράλληλα, αγωνίζεται καθημερινά κόντρα στους υπαίτιους δύο εμφυλίων πολέμων που
έφεραν την επανάσταση σε αδιέξοδο ή σε εκείνους που υπονόμευαν ακόμα και την
απελευθέρωση εδαφών για να «εκδικηθούν» τον Καποδίστρια που δεν τους «έκανε τα
χατήρια» και δεν ήθελε να συνεχίζονται τα «προνόμιά» τους. Όλοι συμφωνούν: Ο
Καποδίστριας υπήρξε ένας μεγάλος πατριώτης, ένας μεγάλος Χριστιανός, ένας μεγάλος
δημοκράτης! Όποιος τολμά να προσομοιάζει τη διακυβέρνησή του με «δικτατορία», όχι μόνο
δεν αντιλαμβάνεται το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κλήθηκε να κουμαντάρει το
«πηδάλιο» ο Καποδίστριας, αλλά μάλλον δεν ξέρει ούτε καν τι είναι δικτατορία, αλλά και τι
πραγματικά σημαίνει «ελευθερία». Κανόνες, ίδιους για όλους!
Πώς μπορεί να λογίζεται ως «δικτάτορας» ένας κυβερνήτης που έδωσε δικαίωμα ψήφου σε
όλους τους Έλληνες άνευ οικονομικών προϋποθέσεων (όπως ήθελαν οι «δημοκράτες»
αντίπαλοί του) και αρνήθηκε κάθε χρηματική χορηγία» για να μην επιβαρύνει το δημόσιο
ταμείο και που ποτέ δεν ζήτησε και δεν πήρε τίποτα για τον εαυτό του; 5
Δυστυχώς για τους νεόκοπους ερευνητές του… εθνομηδενισμού, η ιστορία έχει δώσει πολλές
φορές απαντήσεις και έχει βοηθήσει ώστε το έθνος να αποκρυσταλλώσει απόψεις. Και αν τα
κίνητρά τους είναι μία νέα «δολοφονία» του Καποδίστρια – ίσως επειδή ο κυβερνήτης
επιδίωξε ένα κράτος ισότητας που θα στηρίζεται στις παραδόσεις του Γένους και της
Ορθοδοξίας – θα αποτύχουν και πάλι. Όπως, πάντα αποτύγχαναν οι «δολοφόνοι» της
ελληνικής ψυχής και συνείδησης
Θα υπογραμμίσω ότι δε νοούνται δράσεις κα εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την
επανάσταση, χωρίς τους ήρωες, τις μεγάλες μορφές της ιστορίας και τον κυρίαρχο ρόλο της
εκκλησίας και της ορθοδοξίας στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης. Και θα επαναλάβω
την πρώτη φράση της πρώτης διακήρυξης του Καποδίστρια προς τους Έλληνες: «Εάν ο Θεός
μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών»