Γράφει ο Ακρίτας
Παρατηρούμε στη Ελλάδα με αφορμή το μεταναστευτικό νομοσχέδιο αλλά και των ενεργειών αποεθνοκοποίησης της παρούσας κυβέρνησης μία παράδοξη και ανησυχητική τύφλωση των πολιτικών (κυρίως στην Αριστερά) καθώς και των δημοσιογραφικών κύκλων, για τις νέες εκδηλώσεις ελληνοφοβίας, κυρίως όταν αυτές συνδέονται με την εθνική παράδοση και ταυτότητα. Προστέθηκε στο φαντασιακό ορισμένων μαχητικών ελίτ, ή a priori συμπάθεια για εκείνους, οι όποιοι προσλαμβάνονται αδιακρίτως ως «ξένοι» ή θυματοποιημένοι «μετανάστες», δηλαδή οι παράνομοι ή, επί το λαϊκότερο, οι «λαθρομετανάστες», εκθειαζόμενοι ως «χωρίς χαρτιά» από τούς νέους κομφορμιστές.
Αυτή η στοχοθετημένη ξενοφιλία, η οποία συγκροτήθηκε σε παράδοξη προκατάληψη, ας πούμε αντιρατσιστική/ρατσιστική, της οποίας η ανάποδη όψη είναι η βαθιά περιφρόνηση για τον τύπο του αξιοθρήνητου «γηγενούς Έλληνα» και το απεριόριστο λεκτικό μίσος για τους «Δεξιούς» ή τούς «Κεντροδεξιούς». Λέξεις όπως «ρατσιστής», «ξενοφοβικός», «ακροδεξιός», «φασίστες», «εθνικιστές» και «νέο-ναζί» και άλλες παρεμφερείς χαρακτηρισμοί είναι το λεκτικό οπλοστάσιο αυτής της πολυπολιτισμικής αριστεράς επειδή αντιτίθενται στο νομοσχέδιο που προωθεί η αεθνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διευκολύνει την κατάργηση του ισχύοντος δικαίου εθνικής καταγωγής και την αδιάκριτη πολιτογράφηση και Ελληνοποίηση των πάντων. Προσδιορίζονται ως «αντιραστιστές» αλλά αυτοί είναι που προωθούν με κάθε μέσο την πατριωτική Ελληνοφοβία, την Εθνοφοβία και κυρίως την κατασκευή, εκ του μη όντος, μίας συμπαγούς και διακριτής εθνοπολιτισμικής μειονότητας εντός της εθνικής επικράτειας. Στο στόχαστρο τους είναι ακόμα και η Πατριωτική αριστερά όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, το Άρδην και το Ρεσάλτο.
Για τον αντιρατσισμό ο Γάλλος φιλόσοφος Finkielkraut[1] τονίζει ότι αυτή η υπεροπτική ιδέα του «πολέμου κατά τον ρατσισμού» σταδιακά μετατρέπεται σε…..
μία ειδεχθώς λανθασμένη ιδεολογία. Και αυτός ο αντι-ρατσισμός θα είναι για τον 21ο αιώνα ότι ο κομμουνισμός ήταν για τον 20ο αιώνα. Μία πηγή βίας… Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με την «αντι-ρατσιστική» ιδεολογία. Φυσικά υπάρχει πρόβλημα διακρίσεων. Υπάρχει ξενοφοβικό αντανακλαστικό, είναι αλήθεια, αλλά η παρουσίαση των γεγονότων ως απάντηση στον Ελληνικό ρατσισμό είναι εντελώς λάθος.
Εκφραστές αυτής της πολυπολιτισμικής αριστεράς είναι η ιθύνουσα πολιτική ελίτ (καλυπτόμενη πίσω από το εφεύρημα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας»), η Μετα-Εθνική, Εθνοφοβική Αριστερά συνεπικουρούμενη έμμεσα από την Στεγνή και Κενή από ιδεολογία Φιλελεύθερης Δεξιάς η οποία έχει εξαπολύσει με ιδιαίτερο πείσμα στην Ελλάδα απηνή πολεμική κατά της αμεσοδημοκρατικής ιδέας και πρακτικής (δημοψηφίσματα) και αποφεύγει, όπως ο διάβολος το λιβάνι, τη γνήσια, άμεση και άνευ διαμεσολαβητών έκφραση της volonté generale, όχι μόνο λόγω των παραδοσιακών ελιτιστικών συνδρόμων της, αλλά και επειδή προδήλως φοβάται την κρίση της σιωπηλής πλειονότητας του Λαού, γνωρίζουσα ότι έχει πλήρως αποκοπεί από τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα (έχοντας καταστεί η οργανική διανόηση και ιδεολογική γραφειοκρατία της νέας παγκοσμιοποιημένης υπερεθνικής ελίτ).
Η αθλιότητα η ή κοινωνική περιθωριοποίηση, a fortiori ή βολική εγκατάσταση σε μία θυματική θέση, δεν μπορεί να απονέμει το δικαίωμα τού μίσους, της ύβρεως, της επίθεσης, του τραυματισμού, της δολοφονίας. Και όμως σχολιαστές και πολιτικοί παράγοντες βρίσκουν πάντα λόγους συγχώρεσης σε εγκληματικές ενέργειες από τη στιγμή που αυτές αποδίδονται σε κατηγορίες που θεωρούνται, με γενικευτικό τρόπο, «αδικημένες», «αποκλεισμένες», «υφιστάμενες διακρίσεις», «απελπισμένες». Εδώ, η επιείκεια είναι υποχρεωτική. Η αόριστα κοινωνιολογική εξήγηση λειτουργεί αδιακρίτως ως πολιτική και ηθική δικαιολόγηση. Το σκεπτικό αυτό έχει ως προαπαιτούμενο ότι οι δυσλειτουργίες της ά λά γαλλικά ρεπουμπλικανικής ενσωμάτωσης προϋποθέτουν τη μετάβαση στην πολυπολιτισμική κοινωνία, συνεπώς, την αντικατάσταση του μοντέλου τής αφομοίωσης από αυτό της πολυκοινοτιστικής κοινωνίας. Συνεπώς η κουλτούρα του μίσους των λαθρομεταναστών κρίνεται ως κάτι το ομαλό, καθίσταται φυσική ως σύμπτωμα των «δυσλειτουργιών» της Ελληνικής Δημοκρατικής Πολιτείας, η οποία στιγματίζεται ως ίακωβινική και ρατσιστική.
Αυτοί οι νεοαριστές κοινωνιολόγοι(στην πλειοψηφία τους καθηγητές σε δημόσια πανεπιστήμια, σχολιαστές σε Μ.Μ.Ε. και μέλη συγκοινωνούντων κρατικοδίαιτων Μ.Κ.Ο.) συνεισφέρουν με τον τρόπο αυτό, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» (όπως λέει ο Pierre–André Taguieff [2] για τους δικούς του) , στο όνομα του πολυπολιτισμικοϋ δόγματος ή ακριβέστερα, του πολυκοινοτιστικού δόγματος, στην απαγόρευση κάθε κριτικής στις πολλαπλές μορφές του ισλαμισμού, οι όποιες βρήκαν στη Μεγάλη Βρετανία έναν προνομιακό τόπο υποδοχής. Οι νεοαριστεριστές ειδικοί των κοινωνικών επιστημών λειτουργούν συχνά σήμερα, τόσο στο Λονδίνο όσο και στο Παρίσι, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» του ισλαμισμού.
Η αυξημένη εισροή μεταναστών από χώρες με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο σε σχέση με τον γηγενή πληθυσμό, η αυξημένη παράνομη μετανάστευση, η υποδόρια εφαρμογή πολυπολιτισμικών πολιτικών, η αύξηση του αριθμού των αλλοδαπών λόγω της αυξημένης γεννητικότητας, της οικογενειακής επανένωσης αλλά και του δικαιώματος να φέρνουν συζύγους από τις χώρες καταγωγής τους οδήγησε στην διαμόρφωση ενός πληθυσμού ατόμων, ο όποιος δεν μπορεί να ενσωματωθεί στην Ελληνική κοινωνία τόσο γιατί είναι αριθμητικά μεγάλος όσο και γιατί είναι πολιτισμικά πολύ διαφορετικός. Γι’ αυτό και επιτείνεται τόσο η ανάπτυξη μουσουλμανικών γκέτο στις αστικές περιοχές (κυρίως στην Αθήνα και Πάτρα) όσο και η ριζοσπαστικοποίηση της μουσουλμανικής νεολαίας που θα έχει σαν αποτέλεσμα την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμοΰ και του αντιχριστιανισμού. Ο τελευταίος δε είναι πλέον στόχος των θρησκευόμενων άθεων που εκφράζεται από Μ.Κ.Ο. που χρηματοδοτούνται από πάσης φύσεως Ευρωπαϊκά προγράμματα. Κονόμα δηλαδή….
Η πολυπολιτισμικότητα είναι ένα από τα ιδεολογήματα που η πνευματικώς αποικιοκρατούμενη και πολιτικώς κατεχόμενη από μία εθνοφοβική-εθνομηδενιστική ελίτ χώρα μας από την Δύση. Συνεχίζοντας μια – κακή – παράδοση δύο και πλέον αιώνων, ο ειδικός αυτός ανθρωπολογικός τύπος του καθεστωτικού διανοούμενου – πορθμέα, εδώ και μιάμισυ περίπου δεκαετία προπαγανδίζει τον υποτιθέμενο εμπλουτισμό της εγχώριας δημοκρατίας με την πολυπολιτισμικότητα. Ο αντίλογος που έχει αναπτυχθεί τόσο για τις ιδεολογικές προϋποθέσεις όσο και για τις πρακτικές συνέπειες, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδος, έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον και ένα παγκόσμιο ενδιαφέρον. Το διακύβευμα στην Ελλάδα δεν είναι μονάχα η συνοχή ή η ακεραιότητα ενός ακόμη έθνους – κράτους αλλά σε έναν βαθμό και το ίδιο το νόημα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση του αιώνιου ελληνικού πνεύματος, της καρδιάς της ανθρώπινης κληρονομιάς.
Ο τυφλός πασιφισμός, ο όποιος θέτει στο ίδιο επίπεδο τον εισβολέα με αυτόν που υφίσταται την επίθεση, είναι μία ιδιαίτερα επικίνδυνη μορφή ηθικισμού, γιατί πρακτικά αφήνει ελεύθερο το πεδίο ή ενθαρρύνει τον εισβολέα αδρανοποιώντας τον αμυνόμενο με το να του απονομιμοποιεί το δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα. Το να μην ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τον εχθρό, να μην μπορούμε να τον υποδείξουμε, να μην τολμούμε να κινητοποιηθούμε εναντίον του, αυτό είναι το επίπεδο μηδέν τής πολιτικής αλλά και της γεωπολιτικής. Αυτό το όποιο διαγράφεται είναι ο μετασχηματισμός του ελληνικού έθνους ως κοινότητας πολιτών σε μία πολυκοινοτιστική κοινωνία στερημένη πολιτικής συνείδησης, υπό τη σκέπη ενός αποδυναμωμένου κράτους από την παγκοσμιοποίηση και τον εξευρωπαϊσμό, και αυτό μέσα σε ένα επικίνδυνο πλαίσιο Ισλαμιστικής τρομοκρατίας και εξισλαμισμού «από τα κάτω», κράτος του οποίου οι προπαγανδιστές έχουν στόχο να επιταχύνουν τη διαδικασία εθνικής αποδιάρθρωσης.
Ο στόχος των ισλαμιστών ιεροκηρύκων είναι κατ αρχάς να εμποδίσουν μέσω του ίσλαμιστικοϋ προσηλυτισμού την ενσωμάτωση των πληθυσμών, που προέρχονται από τη μετανάστευση, θέτοντας τους στο περιθώριο της ευρύτερης κοινωνίας (εξ ου και η αποδιδόμενη σημασία στην ισλαμική μαντίλα), για να ευνοήσουν, στη συνέχεια, τη δημιουργία δικτύων υποστήριξης και ομάδες φανατικών μαχητών έτοιμων να θυσιάσουν τη ζωή τους για την υπόθεση. Όσο για το πολιτικο-θρησκευτικό πρόγραμμα των ισλαμιστών για την Ευρώπη, αυτό μπορεί να οριστεί μέσω του προοδευτικού εξισλαμισμού της Ευρώπης.
Η πολυπολιτισμικότητα συγκρούεται με την ουσία της δημοκρατίας καθώς η τελευταία, ως πολιτικό σύστημα, πρέπει να στηρίζεται σε μία αμοιβαία εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και στην αίσθηση αυτών περί ενός κοινού οράματος και κοινών ηθικών υποχρεώσεων. Και αυτά κείνται πολύ παραπάνω από την απλή διακήρυξη πίστης στην δημοκρατία, στο Σύνταγμα και στους νόμους την οποία επιβάλλει ο «συνταγματικός πατριωτισμός» του «δικαίου του εδάφους». Όταν η πολυπολιτισμική κοινωνία περιλαμβάνει τόσο διαφορετικές πολιτισμικά ομάδες ώστε να μην υπάρχει κοινό όραμα, κοινές αξίες και κοινές ηθικές υποχρεώσεις, τότε η κοινωνική αλληλεγγύη καταρρέει και επικρατούν φυγόκεντρες δυνάμεις. [3]
Για αυτό και οι λεκτικές επιθέσεις (ένα κράμα ιδεολογικής εμμονής και φτηνής προπαγάνδας) των οπαδών αυτής της ιδεολογίας όπου λοιδορούν και εξυβρίζουν Έλληνες (85% σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) όταν ζητούν δημοψήφισμα ή προϋποθέσεις πολιτογράφησης και μεταναστευτική πολιτική σύμφωνα με τα πρότυπα άλλων χωρών.
Παραπομπές
[1]– Dror and Aurella, «What sort of Frenchmen are they? », Haaretz 17/11/2005
[2]– Pierre–André Taguieff, «Η νέα εβραιοφοβία», Πόλις, 2005.σελ 95
[3]-Γιάννης Κολοβός, «Η έννοια του «Έλληνα» σε μία πολυπολιτισμική Ελλάδα, περιοδικό Patria, τεύχος 17