Εορτάζοντες την 7ην του μηνός Ιουνίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΤΟΣ, ο εν Άγκυρα

Η ΑΓΙΑ ΖΗΝΑΪΣ, η Θαυματουργή
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΙΣΙΑ ( ή Εσία ή Ευσέβεια) και ΣΩΣΑΝΝΑ
Η ΑΓΙΑ ΠΟΤΑΜΙΑΙΝΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΥΚΑΡΙΩΝ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΑΡΑΣΙΟΣ και ΙΩΑΝΝΗΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ο Πρεσβύτερος
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ, ο Πρεσβύτερος
Η ΟΣΙΑ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΗ, η Θαυματουργή
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΗΣ ΜΠΑΣΙΑΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΔΗΣ, μάρτυρας Στρατιώτης, και ΙΩΑΝΝΗΣ ο οσιομάρτυρας
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΛΑΑΜ (Δια Χριστόν σαλός)
Ο ΑΓΙΟΣ WILLIBALD (Άγιος Γερμανίας)
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΟΤΟΣ, ο εν Άγκυρα
Ο Θεόδοτος καταγόταν από την Άγκυρα της Γαλατίας και ήταν έμπορος σιτηρών και συγχρόνως εξασκούσε το επάγγελμα του αρτοποιού. Άνθρωπος ευσεβής και ελεήμων ο Θεόδοτος, μοίραζε ψωμιά στους φτωχούς και έκανε συχνά επισκέψεις στους φυλακισμένους χριστιανούς και τους τροφοδοτούσε ανάλογα. Η ειδωλολατρική μανία όμως κατά των χριστιανών εκδηλώθηκε με το φόνο μιας ομάδας χριστιανών παρθένων, στα νερά μιας λίμνης (βλέπε βιογραφία τους 18 Μαΐου). Τη νύχτα ο Θεόδοτος, άνδρας με θάρρος και θερμή πίστη στον Χριστό, έβγαλε από τη λίμνη τα τίμια λείψανα των παρθένων και τα έθαψε. Η ενέργειά του αυτή καταγγέλθηκε στον έπαρχο Θεότεκνο, ο οποίος αμέσως τον συνέλαβε και τον ανέκρινε. Ο Θεόδοτος παραδέχθηκε την ενέργειά του και ο έπαρχος του είπε ότι οι χριστιανοί δε σέβονται καμιά εξουσία και ότι είναι οι πιο μικροπρεπείς και μηδαμινοί των ανθρώπων. Τότε ο Θεόδοτος, με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, απάντησε: “Πράγματι, έπαρχε, οι χριστιανοί γνωρίζουν πόσο μηδαμινοί είναι, διότι μόνο αυτοί είναι ικανοί να γνωρίζουν την υπέροχη και ασύγκριτη μεγαλειότητα του Θεού και να κατανοούν την άβυσσο της ανθρώπινης ασθένειας, όταν είναι γυμνή από τη θεία χάρη. Έπειτα, γνώριζε ότι ο τελευταίος των χριστιανών, που έχει ελεηθεί από τον Χριστό και φέρει τον αρραβώνα της αιώνιας βασιλείας, είναι ανώτερος και λαμπρότερος από τους ειδωλολάτρες βασιλείς, οι όποιοι αύριο θα είναι ντροπή και ατιμία μπροστά στο αδέκαστο κριτήριο της θείας δικαιοσύνης”. Ο έπαρχος, εξοργισμένος από τα λόγια του Θεοδότου, διέταξε και του έσχισαν τα πλευρά και τελικά τον αποκεφάλισαν, παίρνοντας έτσι ένδοξα το στεφάνι του μαρτυρίου. (Οι Συναξαριστές και το Απολυτίκιό του τον αναφέρουν σαν Ιερομάρτυρα. Πιθανόν να ήταν συγχρόνως με το επάγγελμα που ασκούσε και επίσκοπος των χριστιανών της περιοχής της Άγκυρας. Ίσως όμως και να συγχέεται με κάποιον άλλο συνώνυμό του που να ήταν πράγματι επίσκοπος).
Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Δόσιν ένθεον, καταπλουτήσας, την της χάριτος ίερουργίαν, Ίερομάρτυς τρισμάκαρ Θεόδοτε, καθάπερ δώρα Θεώ προσενήνοχας, τάς άριστείας των θείων αγώνων σου. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ήμίν το μέγα έλεος.
Η ΑΓΙΑ ΖΗΝΑΪΣ, η Θαυματουργή
Δεν υπάρχουν βιογραφικά της στοιχεία, μόνον η αγιογραφία της.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΑΙΣΙΑ ( ή Εσία ή Ευσέβεια) και ΣΩΣΑΝΝΑ
Στους Συναξαριστές σημειώνεται μόνο ότι ήταν μαθήτριες του Παγκρατίου, επισκόπου Ταυρομενίου και η Σύναξή τους γίνεται στο ναό του Βασιλίσκου (κατά τον “Αγ. Νικόδημο).
Η ΑΓΙΑ ΠΟΤΑΜΙΑΙΝΗ
Έζησε στα τέλη του 3ου μ. Χ. αιώνα στην Αλεξάνδρεια. Ήταν δούλη, αλλά χριστιανή, δηλαδή με ψυχή ελεύθερη δια του Ιησού Χριστού. Την αγόρασε από τον πρώην κύριό της κάποιος άλλος, ειδωλολάτρης και αυτός. Επειδή όμως η Ποταμιαίνη ήταν πολύ όμορφη στο σώμα, θεώρησε δικαίωμά του να την απολαύσει. Η επίμονη αντίσταση της Ποταμιαίνης τον εξέπληξε και τον εξόργισε. Διότι πρώτη φορά απωθείτο από μία δούλη. Της ζήτησε λοιπόν το λόγο. Εκείνη δεν τον απέκρυψε και του είπε: “Είμαι χριστιανή και βάζω την τιμή μου πολύ πιο πάνω από τη ζωή μου. Η μόνη μου περιουσία είναι η πίστη και η αγνότητά μου. Δεν αρνούμαι ούτε τη μία ούτε την άλλη. Σκότωσέ με. Δε θα διαμαρτυρηθώ. Αλλά μη με ακουμπήσεις. Θα σκοτωθώ μόνη μου. Διότι η αγία θρησκεία μας εμποδίζει σ’ όλες τις περιστάσεις την αυτοκτονία, την επιτρέπει μόνο, όταν ο θάνατος απομένει το τελευταίο μέσο προστασίας της τιμής, από την κτηνώδη βία”. Ο ειδωλολάτρης αφέντης, αμέσως την παρέδωσε στον έπαρχο. Αυτός διέταξε και τη θανάτωσαν, μέσα σ’ ένα καζάνι με πίσσα που έβραζε. Και έτσι παρέδωσε στο Θεό την αγνή και καθαρή ψυχή της.
Ο ΑΓΙΟΣ ΛΥΚΑΡΙΩΝ
Καταγόταν από την Ερμούπολη της Αιγύπτου. Συνελήφθη επειδή ομολογούσε τον Χριστό και φυλακίστηκε μέσα σε μια βρωμερή φυλακή. Μετά από μερικές ήμερες τον έβγαλαν, τον ξέσχισαν με σίδερα και κατόπιν τον κάρφωσαν επάνω σε σταυρό. Έπειτα έκαψαν το σώμα του με πυρωμένα σιδερένια ραβδιά και στη συνέχεια τον έριξαν μέσα σε αναμμένο καμίνι, όπου ο Άγιος παρέμεινε για τρεις ήμερες και βγήκε με τη χάρη του Θεού αβλαβής. Κατόπιν του έδωσαν δηλητήρια, από τα οποία και πάλι ο Άγιος έμεινε αβλαβής, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ο ειδωλολάτρης που τα κατασκεύαζε και ο όποιος αποκεφαλίστηκε. Μετά από αυτά, έκοψαν τα νεύρα του Μάρτυρα και τον έριξαν μέσα σε ένα καζάνι βραστό νερό. Στη συνέχεια έγδαραν το κεφάλι του και τελικά τον αποκεφάλισαν, παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΑΡΑΣΙΟΣ και ΙΩΑΝΝΗΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, ο Πρεσβύτερος
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΘΙΜΟΣ, ο Πρεσβύτερος
Απεβίωσε ειρηνικά.
Η ΟΣΙΑ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΗ, η Θαυματουργή
Απεβίωσε ειρηνικά. Δεν υπάρχουν άλλα βιογραφικά της στοιχεία, μόνο η αγιογραφία της.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΗΣ ΜΠΑΣΙΑΣ
Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1801 και ήταν γιος γονέων επιφανών οικογενειών, του Μιχαήλ Τυπάλδου – Μπασιά και της Ρεγγίνας Δελλαπόρτα. Έμαθε ιταλικά, γαλλικά, λατινικά και καταρτίστηκε στη φιλοσοφία και τη θεολογία. Μικρός ακόμα χειροθετήθηκε Αναγνώστης και υπηρέτησε ως γραμματοδιδάσκαλος σε δημοτικό σχολείο. Το 1836 χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος με το όνομα Παΐσιος, από τον τότε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Παρθένιο. Δεν επιζήτησε εφημεριακή θέση. Συνήθως λειτουργούσε στο εξωκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνα στον Πλατύ Γιαλό, όπου συνέρρεε πλήθος πιστών, για να λειτουργηθεί και να ακούσει τα θερμά κηρύγματά του. Υπήρξε η προσωποποίηση της ελεημοσύνης και θερμός συμπαραστάτης των αδυνάτων. Το 1846 αρρώστησε από κάποια νευρική ασθένεια (άλλοι λένε ότι επρόκειτο για “κατά Χριστόν σάλο”) και μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1867 τον περιέθαλψε ο εξάδελφος του Ιωάννης Κερουλάνος. Για πέντε χρόνια (1882-1888) έμεινε κατάκοιτος και πλήθος χριστιανών πήγαινε να πάρει την ευλογία του. Πέθανε στις 7 Ιουνίου 1888 και η Ορθόδοξη Εκκλησία τον αγιοποίησε στις 4 Φεβρουαρίου 1986. Έκανε θαύματα πριν αλλά και μετά το θάνατο του.
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Ληξουρίου τον γόνον, Ιερέων το καύχημα, της Κεφαλληνίας φωστήρα νεοφανώς άνατείλαντα, τψήοωμεν εν ϋμνοις Παναγήν, τον μύστην της Τριάδος της σεπτής, εμφανώς κεκοσμημένον προφητικώ του Πνεύματος χαρίσματι, διό τον δοξάσαντα αυτόν λαμπρώς άντιδοξάσωμεν, ίνα εύρωμεν χάριν και πταισμάτων την συγχώρησιν.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΔΗΣ, μάρτυρας Στρατιώτης, και ΙΩΑΝΝΗΣ ο οσιομάρτυρας
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΛΑΑΜ (Δια Χριστόν σαλός)
Ο ΑΓΙΟΣ WILLIBALD (Άγιος Γερμανίας)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο “0ι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων”, του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.