Η τουρκική απειλή κατά του Ελληνισμού

Του Γεωργίου Παπασίμου

Η πολιτική του κατευνασμού και της εξημέρωσης του «τουρκικού θηρίου» έχει πλέον εξαντληθεί. Το προμελετημένο αίτημα της κρατικής τουρκικής εταιρείας πετρελαίου TPAO για σεισμικές έρευνες στην περιοχή, που εκτείνεται ανατολικά της Ρόδου μέχρι νοτιοανατολικά της Κρήτης, αποτελεί κρίσιμη ενέργεια για την εφαρμογή του παράνομου Τουρκο-Λιβυκού μνημονίου. Μέσω αυτού, θα επιχειρηθεί από το νέο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν η παράνομη οικειοποίηση όλης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας χιλιάδων μιλίων θαλάσσιων εκτάσεων στην ανατολική Μεσόγειο.

Σε περίπτωση, δε, της de factoκατοχυρώσεως αυτής της υφαρπαγής είναι βέβαιο, ότι θα χρησιμοποιηθεί ως τετελεσμένο και στο Αιγαίο.

Παρά το γεγονός, ότι η όλη αυτή η επιχείρηση στηρίζεται στην κατάφωρα παράνομη θέση, ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, κάτι που είναι προδήλως αντίθετο, με το υφιστάμενο διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένου και του άρθρου 121 (2) της Συμβάσεως του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS), το τουρκικό καθεστώς δεν δείχνει να ιδρώνει. Για να καταδειχθεί δε, το πειρατικό της Τουρκίας αρκεί να αναφερθεί ότι, το 2011 υπέγραψε συμφωνία με το ψευδοκράτος της μαρτυρικής Κύπρου για «οριοθέτηση» της υφαλοκρηπίδας και των χωρικών υδάτων μεταξύ τους, όπου αναγνώριζε τότε ότι η Κύπρος ως νησί έχει υφαλοκρηπίδα !!!

Εκμεταλλευόμενο το επιθετικό νέο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν την ρευστή παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση (σοβαρή υποχώρηση των ΗΠΑ,  ανάδειξη νέων ανταγωνιστικών παγκόσμιων πόλων -Κίνα, Ρωσία-), η οποία επιδεινώθηκε σε μεγάλο βαθμό και από την πανδημία του κορωνοϊούεπιχειρεί χωρίς ουσιαστική διεθνή αντίδραση τη δημιουργία τετελεσμένων. Την πειρατική όμως αυτή πολιτική της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου σε όλο τον εθνικό άξονα  Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος – Ανατολική Μεσόγειος, έχει υποβοηθήσει και η πάγια ασκούμενη κατευναστική πολιτική της Αθήνας, καθ’ όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, πλην λιγοστών εξαιρέσεων (κρίση του 1987).

Οι συνεχόμενες επιθετικές πράξεις εντός της τελευταίας τριετίας, όπως η ρητορεία περί αναθεώρησης της συνθήκης της Λωζάνης, η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού προβλήματος με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Έβρου τον περασμένο Φεβρουάριο, η μόνιμη καταπάτηση της υφαλοκρηπίδας της Κύπρου, η μεγέθυνση των καθημερινών παραβιάσεων στο Αιγαίο, οι χάρτες της Γαλάζιας Πατρίδας, που απεικονίζουν την κατάληψη του μισού Αιγαίου από αυτούς, η σύναψη του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου με το οποίο εξαφανίζεται η Κρήτη, η Κάρπαθος και το Καστελόριζο και η πρόσφατη βεβήλωση του παγκόσμιου μνημείου της Αγίας – Σοφίας, δεν καταλείπουν καμία αμφιβολία. Πιστοποιούν με τον πιο εμφατικό τρόπο, ότι η Τουρκία συνιστά σήμερα για την Ελλάδα μια δομική απειλή και όχι έναν απλώς δύσκολο και απείθαρχο γείτονα, ο οποίος μπορεί να τιθασευτεί απλά με την επίκληση των αρχών διεθνούς δικαίου, τις οποίες παραβιάζει χωρίς αιδώ και μέσω της κατευναστικής πολιτικής.

Απέναντι στην έκδηλη επιθετικότητα της Τουρκίας και τους κινδύνους για εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας και της Κύπρου, οι φοβικές διαχρονικά ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, συνεχίζουν επί της ουσίας, την ίδια τακτική. Από τη μια μεριά, δεν υπάρχει σοβαρή αντίδραση για αποτροπή των παράνομων και αναθεωρητικών ενεργειών της Τουρκίας, και από την άλλη, σε συνέχεια της ακολουθούμενης επί χρόνια πολιτικής του κατευνασμού, κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο οι αντιλήψεις ότι αυτά αποτελούν ενέργειες του Ερντογάν για να καλύψει τα προβλήματά του στο εσωτερικό μέτωπο, ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη και ότι η Ελλάδα έχοντας με το μέρος της το Διεθνές Δίκαιο δεν θα υποστεί εθνικούς ακρωτηριασμούς. Πλην όμως αυτό επαφίεται πρωτίστως στις ενέργειες τρίτων, που υποτίθεται ότι θα λύσουν για εμάς τα προβλήματα (Η.Π.Α. – Ε.Ε. – συμμαχία Γαλλίας – Ισραήλ – Αιγύπτο, καθώς και οι πολυεθνικές EXXON, TOTAL κλπ !!!).

Η παραπάνω όμως επιχειρηματολογία έχει καταρρεύσει παταγωδώς. Ήδη, βρισκόμαστε στοεπόμενο στάδιο, όπου ο εχθρός είναι προ των πυλών του Ελληνισμού.

Ενόψει του πραγματικού και σοβαρού αυτούκινδύνου, απαιτείται άμεσα ο επανακαθορισμός μιας νέας εθνικής στρατηγικής και η πολιτική βούληση για την αναχαίτιση των παράνομων διεκδικήσεων της Τουρκίας. Βασικά στοιχεία θα πρέπει να είναι η ενεργή και αποτελεσματική διπλωματία και η εφαρμογή στην περιοχή των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, που προϋποθέτει την άμεση κατάθεση των συντεταγμένων των εξωτερικών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στον ΟΗΕ, την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια σε όλες τις ελληνικές θάλασσες και τηνοριοθέτηση της ΑΟΖ με Κύπρο – Αίγυπτο – Ιταλία, καθώς και την δημοσιοποίηση προς κάθε κατεύθυνση των κόκκινων γραμμών της χώρας απέναντι στην τουρκική πειρατεία.