ΟΛΕΘΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΟΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ

Η πολιτική ηγεσία μας δεν διαθέτει τα αναγκαία ιδεολογικά όπλα και τη θέληση για να υπερασπιστεί αποτελεσματικά την Ελλάδα.

Από τον ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ Κ. ΚΕΦΑΛΑ
∆ιδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
εφημερίδα «δημοκρατία»
Τους προσεχείς μήνες η Τουρκία θα προβεί σε σεισμικές έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας για τον εντοπισμό κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, ενώ στη δεύτερη φάση του δράματος πιθανόν η Ελλάδα να παρακολουθεί αμήχανη, ακόμη μία φορά, την εγκατάσταση τουρκικών γεωτρυπάνων εντός της ελληνικής ΑΟΖ.
Στηριζόμενος στη διαχρονική ελληνική απραγία, όπως στην περίπτωση της κυπριακής ΑΟΖ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Τουρκίας αναφέρθηκε στη δήλωση Ελληνα υπουργού, ότι «η Ελλάδα είναι έτοιμη για πόλεμο», ως ένα άσχημο αστείο. «Το οποίo χαρακτηρίζει αυτούς που το εκστόμισαν, επειδή κανείς δεν το λαμβάνει σοβαρά υπόψη. Με τέτοια άσχημα αστεία δείχνετε ότι δεν διαθέτετε το απαραίτητο επίπεδο νοημοσύνης», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Τουρκίας.
Πράγματι, το τελικό στάδιο των τουρκικών διεκδικήσεων δεν προήλθε από παρθενογένεση. Οι κλιμακούμενες τουρκικές ενέργειες είναι το αποτέλεσμα μίας ακολουθίας μεθοδικών ενεργειών, που άρχισαν να κλιμακώνονται τη δεκαετία του 1990, ως αποτέλεσμα της ελληνικής ανεπάρκειας, με την απειλή πολέμου σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Η Τουρκία σε βάθος χρόνου ήλεγχε τις αντιδράσεις των Αθηνών, με σκοπό την επιτυχή εκτέλεση της τελικής φάσης των στρατηγικών επιλογών της, που είναι η ανακατάληψη του Αιγαίου και της Θράκης, ο έλεγχος της Μεσογείου, η στρατηγική περικύκλωση και, τέλος, η αφαίρεση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων της χώρας.
Τους στόχους αυτούς η Τουρκία τούς πέτυχε μέσω της εσωτερικής απαξίωσης της εθνικής ιδεολογίας, της διάδοσης του ιού της φοβίας και της ανασφάλειας, της αποδόμησης της ελληνικής Ιστορίας από τη ψευτοδιανόηση και την ελίτ της Μεταπολίτευσης, του μονομερούς αφοπλισμού και, κυρίως, μέσω της ισλαμοποίησης της χώρας – ενέργειες που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να ενθαρρύνει το πολιτικό σύστημα. Η στρατηγική και αφελής πολιτική θέση πίσω από την οποία οχυρώθηκε το πολιτικό σύστημα μετά τη Μεταπολίτευση, ότι δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ενωση θα υπερασπιστεί τα «ευρωπαϊκά σύνορα της Ελλάδος», όχι μόνο εξαϋλώθηκε, αλλά ταυτόχρονα απεκάλυψε και την ελληνική πολιτική ένδεια, μέσω της εύκολης λύσης, της τακτικής του «στρουθοκαμηλισμού». Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση (Γερμανία) μετέτρεψε τη χώρα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο εποίκων (στρατός του Ερντογάν στο εσωτερικό της χώρας), με την έμμεση στήριξη των τουρκικών θέσεων, μέσω της τακτικής της ουδετερότητας.
Είναι πλέον κατανοητό ότι οι σκόπιμες πολιτικές θέσεις, όπως «Τη σημαία την πήρε ο άνεμος», «Το τουρκικό ερευνητικό σκάφος εισήλθε στην ελληνική υφαλοκρηπίδα επειδή παρασύρθηκε από τον άνεμο», «Η θάλασσα δεν έχει σύνορα», «Είμαστε παιδιά των Οθωμανών», «Ο καθένας έχει δικαίωμα να καίει την ελληνική σημαία», «Η Τουρκία είναι σύμμαχος χώρα», ήταν ολέθριες για τη χώρα. Η απαξιωμένη πολιτική θέση του «νατιβισμού», που σε άλλες εποχές θα υπερασπίζετο αποτελεσματικά την πατρίδα, σήμερα βρίσκεται υπό διωγμό και έχει εκλείψει.
Σύντομα η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα κληθεί να αντιμετωπίσει τη σκληρή πραγματικότητα των συλλογικών εθνοκτόνων επιλογών, έχοντας στη διάθεσή της τρεις μόνο βαθμούς ελευθερίας επί των οποίων θα πρέπει να κινηθεί.
Ο πρώτος αναφέρεται στη γνώριμη τακτική της «στρουθοκαμήλου», με βάση την οποία η κυβέρνηση θα προσποιείται ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Απλώς θα ανακοινώνεται διά του Τύπου ότι το Πολεμικό Ναυτικό παρακολουθεί τις τουρκικές δραστηριότητες και ότι η Τουρκία παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος.
Ο δεύτερος συνεπάγεται τη βύθιση του τουρκικού ερευνητικού σκάφους και συνεπώς, την εμπλοκή της χώρας σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο με την Τουρκία. Όμως, είναι απίθανο να συμβεί μία γενικευμένη ελληνοτουρκική σύρραξη, επειδή οι πολιτικές ηγεσίες στην Τουρκία τα τελευταία εκατό χρόνια, αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, προετοιμάζονταν μεθοδικά για την τελική αναμέτρηση με την Ελλάδα. Αντιθέτως, οι αντίστοιχες διεθνιστικές πολιτικές ηγεσίες και οι ελίτ στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση ήταν απρόθυμες να διακινδυνεύσουν το προσωπικό τους συμφέρον, επειδή η απληστία πλουτισμού υπερίσχυσε του συλλογικού συμφέροντος.
Αφού λοιπόν αποκλείεται η κίνηση κατά μήκος του δευτέρου βαθμού ελευθερίας, η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα πρέπει να κινηθεί κατά μήκος ενός υβριδικού άξονα, που θα περιλαμβάνει μία τεχνική κρίση, τύπου Ιμίων, στην οποία η Ελλάδα και η Τουρκία, ίσως προσυμφωνημένα, έπειτα από μία σύντομη σύρραξη, θα προσφύγουν στη διεθνή διαιτησία, ώστε η πατρίδα μας να απολέσει «με αξιοπρέπεια», μέσω ενός συμβιβασμού, θαλάσσιο χώρο ή εθνικό έδαφος, προς τέρψη των διεθνιστών, των «αντιφασιστών» και των Γερμανών, τα πολεμικά πλοία των οποίων μεταφέρουν εποίκους στα ελληνικά νησιά.
Συνεπώς, όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο γεγονός ότι η διεθνιστική πολιτική ηγεσία της χώρας δεν διαθέτει και τα αναγκαία ιδεολογικά όπλα και τη θέληση για να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τη χώρα.