Το κύρος των θεσμών, αν χαθεί επανακτάται. Το έδαφος μιας χώρας όμως, όχι.
Του Μανώλη Κοττάκη
εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»
TO είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όταν επαραιτείτο κάποτε από το Προεδρικό αξίωμα: «Δεν δύναμαι να συμπράττω σε αυτό που ονομάζεται δημόσιος βίος στην πατρίδα μας». Για να συμπληρώσει έτσι μια προηγούμενη εκτίμηση του: Ότι «η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο».
Όσο μελετώ αυτό το «διαμάντι» που κληροδότησε στις επόμενες γενεές αυτός ο άγιος άνθρωπος, ο επιχειρηματίας Σάμπυ Μιωνή, το ηχογραφημένο υλικό της συνομιλίας του με τον τέως Υπουργό Επικρατείας Νίκο Παππά, τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνομαι γιατί είχε τόση μεγάλη διάρκεια στα πολιτικά μας πράγματα ο αείμνηστος Εθνάρχης. Γιατί ήξερε καλά την Ελλάδα.
Το ηχογραφημένο αυτό υλικό, το οποίο δύναται να προσταθεί στο πάνθεον της λίστας των ντοκουμέντων που αποδεικνύουν πως η αγορά μπορεί να κάνει άνω κάτω την πολιτική αν η τελευταία της δώσει χώρο (έχουν προηγηθεί ημερολόγια ή καταθέσεις των Μιχάλη Χριστοφοράκου, Κωνσταντίνου Φρουζή, Ανδρέα Βγενόπουλου, Γιώργου Κορωνιά- για άλλους λόγους ο τελευταίος κ.α ) συνιστά κατά την άποψη μου κείμενο ιστορικής σημασίας. Διότι πέρα από την εφήμερη χρησιμότητά του – την αξιοποίηση του για την παραπομπή Παπαγγελόπουλου στο Ειδικό Δικαστήριο και την φθορά που προκαλεί στον μετεκλογικώς παραπαίοντα ΣΥΡΙΖΑ- έχει διπλή αξία για τον ιστορικό του μέλλοντος: Πρώτον, διότι ο επιχειρηματίας περιγράφει με δικά του λόγια ποιες πρακτικές μετήλθε για να απαλλαγεί από εκκρεμείς δικαστικές του υποθέσεις. Ήτοι: Επεδίωξε μυστικό ραντεβού για να κλείσει συμφωνία με μέλος της κυβέρνησης σε «ξένο» έδαφος, εκτός Ελλάδος.
Ηχογράφησε παρανόμως τον Υπουργό. Ομολογεί ότι παρακολουθούσε με intelligence τις τηλεφωνικές επικοινωνίες άλλου Υπουργού (Παπαγγελόπουλου), ενώ βρισκόταν ταυτόχρονα κατά δήλωση του σε ανοικτή γραμμή με τον τότε Διοικητή της ΕΥΠ. Υποστηρίζει ότι για την άρση των δικαστικών εκκρεμοτήτων του έχει γίνει συμφωνία σε επίπεδο πρωθυπουργών Ελλάδος-Ισραήλ, τους οποίους εμφανίζει να δρουν ως … παραδικαστικό κύκλωμα, στις εντολές του οποίου δεν υπακούν ο αναπληρωτής Υπουργός κατά της διαφθοράς και η αρμοδία εισαγγελεύς!
Ζητά να πληρώσει αυτός και ο συνεταίρος του ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό στην Εφορία – σχεδόν 6 εκατομμύρια ευρώ – και με deal «να κλείσει η υπόθεση». Το ποινικό της σκέλος. Ζητά να οριστεί από τον Υπουργό Πρόξενος της Ελλάδος στο Ισραήλ για να πάψει η δίωξη του. Θεωρεί την δίωξη του «ζήτημα διακρατικών σχέσεων». Ζητά να παρέμβει ο τότε πρωθυπουργός της χώρας σε εν ενεργεία εισαγγελέα για να κλείσει η υπόθεση του. Απαιτεί από Υπουργό και άλλον κρατικό αξιωματούχο να εύρουν την δικογραφία και να του την προσκομίσουν αμέσως για να την μελετήσει. Ποιος «εκβιασμός» μετά ταύτα, ποια συμμορία, ποια «εγκληματική οργάνωση» , ποια «δικαστικά έξοδα» με τα οποία τάχα εκβιάστηκε ( «στραγάλια» σε σύγκριση με τα ποσά που προθυμοποιήθηκε να πληρώσει στο δημόσιο) , ο άνθρωπος εκινείτο σε άλλη στρατόσφαιρα !
Το ηχητικό αυτό ντοκουμέντο είναι όμως ιστορικής σημασίας για έναν επίσης λόγο : Για το επίπεδο των διαλόγων του. Για το απαράδεκτο λεξιλόγιο του. Μη νομίσετε ότι θα εστιάσω μόνο στις λέξεις με τα τρία «άλφα», ή τα τρία «γιώτα» στα ρήματα που χαρακτηρίζουν επιβήτορα ή στα ουσιαστικά που περιγράφουν το ανδρικό αιδοίο.
Σας καλώ όμως να σκεφτούμε: Υπήρχε ποτέ περίπτωση Υπουργός Δικαιοσύνης του Κωνσταντίνου Καραμανλή (ο Στράτος ας πούμε) ή Υπουργός του Ανδρέα Παπανδρέου (ο Πεπονής ας πούμε) να δεχόταν να συναντήσει και να κλείσει deal με επιχειρηματία και μάλιστα σε επαρχιακό self service;
Yπήρχε περίπτωση Υπουργός του Καραμανλή να αποκαλούσε υποτιμητικά «τύπισσα» και «κορίτσι μου» λες και ήταν υπάλληλος του ανώτατο δικαστικό λειτουργό, εν ενεργεία εισαγγελέα;
Υπήρχε περίπτωση Υπουργός να καλούσε δικαστή για να του πει «κλείσε την υπόθεση» διότι αυτή αφορά τις «διακρατικές σχέσεις» Ελλάδος-Ισραήλ και ότι θα θυμώσει ο Μπίμπης ( Νετανιάχου);
Αλήθεια ο απλός πολίτης που διαβάζει το ηχογραφημένο υλικό με το οποίο πέραν των αποκαλύψεων του «συστήνεται» ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας, τι συμπέρασμα εξάγει για το πως λειτουργούν οι θεσμοί στην πατρίδα μας; Δε θα κάνω καμία αξιολογική κρίση, πέραν του ότι ο άνθρωπος που ομολογεί ότι συννενοείται σε διακρατικό επίπεδο κορυφής για το κλείσιμο των δικαστικών του υποθέσεων του επεχείρησε να σπιλώσει ως «συμμορία» και «εγκληματική οργάνωση» εκδότες και δημοσιογράφους οι οποίοι τάχα τον εκβίαζαν. Για…350.000 ευρώ, τα ρέστα του από τα πρόστιμα!
Είμαι όμως υποχρεωμένος να ρωτήσω με αφορμή την ανάγνωση του ιστορικού ντοκουμέντου στο οποίο εμφανίζεται ένας επιχειρηματίας να παίζει κομπολόι πρωθυπουργούς, Υπουργούς, διοικητές μυστικών υπηρεσιών, πάσης φύσεως αξιωματούχους: Πόσο μέλλον νομίζουμε έχει υπό αυτές τις προϋποθέσεις αυτό που καλείται δημόσιος βίος στην Ελλάδα;
Όταν σύζυγοι εισαγγελέων κατηγορούνται για παράνομη συνταγογράφηση αξίας 1,7 εκατομμυρίων ευρώ, συνεργάτες πρώην πρωθυπουργών κατηγορούνται για μίζες 2,7 εκατομμυρίων ευρώ, Υπουργοί αφήνουν αιχμές κατά Υπουργών ότι «βγάζουν λεφτά», έχει κανείς αμφιβολία ότι θα έρθει η μέρα που τα σκάγια θα πάρουν και αυτούς που σήμερα επωφελούνται από τις αποκαλύψεις και δεν θα μείνει λίθος επί λίθου, τίποτε όρθιο;
Όταν οι δικαστές γίνονται κατηγορούμενοι και οι κατηγορούμενοι δικαστές, έχουμε νομίζει κανείς μέλλον; Θεωρεί κανείς ότι το ηφαίστειο της απονομιμοποίησης της πολιτικής, των κομμάτων, των ηγεσιών και των θεσμών που εξερράγη κατά την διάρκεια των μνημονίων έσβησε; Ότι είναι ανενεργό; Ή μήπως θα έρθει ξαφνικά μια μέρα που η λάβα του θα κυλήσει και πάλι από τον «Βεζούζιο» και θα τα κάψει όλα παίρνοντας παραμάζωμα και όσους σήμερα χαμογελούν;
Εάν η πατρίδα δεν κινδύνευε με συρρίκνωση διακόσια χρόνια από την ανεξαρτησία της, θα έλεγα «στάχτη και μπούρμπερη». Να καούν τα πάντα. Δεν μπορώ να το πω όμως. Το κύρος των θεσμών, αν χαθεί επανακτάται. Το έδαφος μιας χώρας όμως, όχι.
Όλα όσα συμβαίνουν στον δημόσιο βίο αυτές τις μέρες σε πολλά επίπεδα- δεν αναφέρομαι στην συγκεκριμένη υπόθεση – μου θυμίζουν την σκωπτική ρήση ενός μεγάλου Γερμανού στοχαστή που με δηκτικότητα είπε κάποτε το εξής: «Έβρεξε τόσο πολύ ώστε πλύθηκαν τα γουρούνια και λασπώσανε οι άνθρωποι»…