Όταν περισσεύει η πολιτική αφέλεια και η πολιτική υποκρισία…

*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης

Ενώ ο υπουργός Οικονομικών μας προϊδεάζει γι΄αυτό που έρχεται ήτοι τη δύσκολη χρονιά, μιλά για βαθιά ύφεση που θα κυμανθεί από το 10% έως το 13%, άλλως φωτογραφίζει μια περίοδο με υψηλό κοινωνικό κόστος (ανεργία, φτώχεια, δυστυχία, κοινωνικός αποκλεισμός), κάποιοι συνεχίζουν το χαβά τους. Πιστεύουν μάλλον ότι η φτώχεια κάνει διακρίσεις, ήτοι επιλέγει τα θύματά της με ιδεολογικά κριτήρια, δε γεννά κοινωνικά αδιέξοδα ούτε παράγει κοινωνικά δράματα, πολλώ δε μάλλον δεν προκαλεί απόγνωση στους παρίες της σύγχρονης κοινωνίας.
Πως αλλιώς να εξηγηθεί η επιλογή κάποιων, που υποδύονται με απίστευτο και απύθμενο θράσος τον “Ηρακλή του Στέμματος”, να μάχονται για τις επικοινωνιακές εντυπώσεις κι όχι την ουσία του προβλήματος με αφορμή το περιστατικό της λιποθυμίας της εννιάχρονης στη Ρόδο. Κάποιοι οφείλουν να καταλάβουν ότι, το δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών δεν είναι διαπραγματεύσιμο, ούτε και παρέχεται δίκην ελεημοσύνης από κανένα. Σε κάθε περίπτωση, συνιστά την ψυχή του νόμου, ορίζεται ρητά στον πυρήνα του Συντάγματος της χώρας…
Πως αλλιώς να ερμηνευτεί η επιμονή όσων επιδιώκουν τον ηθικό/πολιτικό κολασμό του αντιπάλου κόμματος και κατ΄επέκταση της αντίστοιχης κυβέρνησης μέσω του βολικού συμψηφισμού ευθυνών. Το μόνο βέβαιο είναι ότι εισπράττουν την αποδοκιμασία εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως “φιλελεύθεροι ριζοσπάστες κοινωνιστές”. Όλων όσων απαιτούν διαφορετική οπτική αντίληψη στο χώρο της καθημερινότητας, αξιώνουν περισσότερη κοινωνική ευαισθησία. Ίσως, όμως, δαιμονοποιώντας την περίοδο διακυβέρνησης των άλλων, πιστεύουν ότι θα εξαλειφθεί η φτώχεια και οι συνέπειες της.
Δυστυχώς, όμως γι΄αυτούς και τις πεποιθήσεις τους, η φτώχεια και τα παράγωγά της, η σύγχρονη πληγή της κοινωνίας και του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι ακόμη εδώ. Παραμένει παρούσα και διαπερνά οριζόντια την κοινωνία, ιδιαίτερα στην περιφέρεια με τον αποδιαρθρωμένο/εγκαταλελειμμένο πρωτογενή τομέα παραγωγής, τον αποδεκατισμένο παραγωγικό ιστό και τις λιγοστές ευκαιρίες απασχόλησης.
Ίσως, τέλος, πιστεύουν ότι θα πάψουν να λειτουργούν τα συσσίτια, τα κοινωνικά δίκτυα, οι υπηρεσίες και οι δομές αλληλεγγύης σε τοπικό επίπεδο με ευθύνη της εκκλησίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης…
Η φτώχεια θα είναι πάντα μαζί μας, όσο η άνιση σώρευση πλούτου γεννά οικονομικά αδιέξοδα (τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας είναι μετρήσιμα), και η διανομή του πλούτου γίνεται δίχως όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Όσο το πλαίσιο της ασκούμενης, κάθε φορά, οικονομικής πολιτικής και ο στόχος της επιδιωκόμενης/ευκταίας οικονοµικής ανάπτυξης αντιστρατεύονται την κοινωνική ανάπτυξη και συνοχή.
Θα είναι πάντα εδώ και θα μας συντροφεύει, εφιάλτης για πολλούς συνανθρώπους μας και ευκαιρία για μερικούς επιτήδειους της αγοράς εργασίας, όσο οι μηχανισμοί, τα αίτια και οι συνθήκες που την παράγουν είναι εδώ, σε ισχύ. Όσο οι συνακόλουθες πολιτικές αφήνουν το θλιβερό αποτύπωμά τους στο αδύναμο κι απροστάτευτο σώμα της κοινωνίας, άλλως οικοδομούν με άνισο τρόπο κοινωνίες των 2/3.
Όσο, τέλος, οι ασκούμενες πολιτικές στερούνται της απαιτούμενης ισορροπίας, ήτοι προτάσσουν/εξυπηρετούν το συμφέρον του ατόμου έναντι των αναγκών του ανθρώπου. Όσο, εν κατακλείδι, οι σύγχρονες κοινωνίες είναι ατομοκεντρικές κι όχι ανθρωποκεντρικές…
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός