*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
“Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης” Όμηρος
Διερωτώμαι ειλικρινά γιατί ως κοινωνία εμμένουμε να διαφωνούμε πάνω σε κομβικά ζητήματα, μείζονος εθνικής σημασίας, για τα οποία χθες θα έπρεπε να διαμορφώνουμε κοινό προβληματισμό. Γιατί αρνούμαστε να πορευτούμε με τις αξίες που πρεσβεύει και εκπροσωπεί μόνο η εθνική μας συνείδηση; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι έτσι διασπάται η συνοχή του εθνικού μετώπου, στοιχείο απαραίτητο για την εθνική μας ασφάλεια/συνέχεια στο χωροχρόνο; Μήπως γιατί περισσεύει η ασύγγνωστη πλάνη/άγνοια, μήπως γιατί κάποιοι τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία, μήπως γιατί κατισχύει ο πολιτικός καιροσκοπισμός και η κομματική ιδιοτέλεια της κοινής λογικής;
Η χάραξη της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) της χώρας μας, όπως ασφαλώς η επέκταση των χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, με δεδομένη την κλιμακούμενη ένταση στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, καθίσταται σήμερα άμεση και επιτακτική ανάγκη. Η μη άσκηση του ως άνω αναγνωρισθέντος δικαιώματος, μέχρι σήμερα, στο Αιγαίο, βαρύνει τις κυβερνήσεις που μεσολάβησαν από την αναγνώρισή του έως σήμερα. Αφορά στο γνωστό φοβικό σύνδρομο των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες ονόμασαν ρεαλισμό και αναγκαίο συμβιβασμό την άτακτη υποχώρηση της χώρας στην ιταμή τουρκική προκλητικότητα, που οδήγησε σε απεμπόληση των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Ήτοι την απειλή της Τουρκίας, το γνωστό “casus belli” της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, που ερμηνεύει ως αιτία πολέμου, από τον Ιούνιο του 1995, την μονομερή άσκησή του από μέρους της χώρας μας.
Καλοί λοιπόν οι λεονταρισμοί, όπως η σπέκουλα περί ηρωικής τάχα στάσης μερικών κυβερνήσεων, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι η χώρα, στο παρελθόν, παρέπεμπε την άσκηση του ως άνω δικαιώματος στο μέλλον. Αφού, ως γνωστόν, κατά την κύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και της Συμφωνίας που αφορά την εφαρμογή του μέρους XI της Σύμβασης (Ν. 2321/1995, ΦΕΚ 136/Α/23-6-1995), δήλωσε ρητά ότι επιφυλάσσεται να ασκήσει το δικαίωμά της, ήτοι να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της από τα έξι στα 12 ναυτικά μίλια, σε οποιοδήποτε χρόνο (αόριστα). Ότι αναφέρθηκε λεκτικά στην επέκτασή τους, μόνο για το Ιόνιο κι όχι για το Αιγαίο, με εύλογα ερωτηματικά και πολλούς αστερίσκους, κατά την αποχώρηση του Ν. Κοτζιά από το υπουργείο Εξωτερικών. Ότι χάραξε δρόμο για την ανακήρυξη της Α.Ο.Ζ. στο Ιόνιο μετά την υπογραφή της ιστορικής συμφωνίας, πρόσφατα στη Αθήνα, με την Ιταλία και την από κοινού οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών.
Θέλω λοιπόν να πιστεύω ότι στο τέλος, θα αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί ως χώρα. Ότι θα πάμε ανυποχώρητα παρακάτω, εκεί που συναντώνται οι υποχρεώσεις της χώρας με τα απαράβατα δικαιώματά της. Προκειμένου έτσι με συνέπεια και στρατηγική, αρμονία και αποφασιστικότητα να υπηρετήσουμε την ανάγκη συνεργασίας με τους γείτονές μας και τους πάγιους στόχους της χώρας μας. Αρκεί, όμως, να τολμήσουμε, να προτάξουμε τα συμφέροντά μας δίχως αβεβαιότητες, αστάθειες και τη γνωστή φοβική αντίδραση στην άσκηση της εξωτερικής μας πολιτικής. Η έλλειψη θάρρους, σε συνάρτηση με την αδικαιολόγητη ανοχή και την παθητική στάση της χώρας μας, γέννησε την αδιαλλαξία και την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας.
Στην τελική, από εμάς εξαρτάται αν η απειλή της γείτονος χώρας μετουσιωθεί σε πράξη ήτοι ένοπλη σύγκρουση!!!
*Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
